Ik merk dat bij een jonge, goedkope viool (bouwjaar 2010) de snaarafstand tot de (ebben) toets in korte tijd is afgenomen, sinds ca. november-december. Zou dat het effect kunnen zijn van een ander binnenklimaat (cv aan, drogere lucht)? Vergeleken met zomer/najaar gaat het om ca. een millimeter verschil, ook bij de e-snaar, en dat is nogal wat. De viool hangt aan de muur, omdat ik hem graag enkele malen per dag pak om op te spelen. Uiteraard hangt hij op veilige afstand van de cv-radiatoren, maar dus wel in de huiskamer (18 graden 's nachts, 23 graden overdag). Wie durft er iets te zeggen over remedies en vooruitzichten? Ik zou bijna denken aan een zomerkam en een winterkam, naar analogie van de autobanden
De vraag is waardoor de afstand verandert. Is dat doordat de hals inclusief toets een heel klein beetje krom trekt of is dat de werking van de gehele corpus? In het eerste geval is de kwaliteit ebben misschien niet hoog genoeg en zit er een toets op die nogal gevoelig is voor veranderingen in temperatuur of relatieve vochtigheid of een combinatie van beide. In het tweede geval valt daar niets aan te doen. Het fenomeen doet zich vaak in ernstiger vorm bij cello's voor. Daar kan de toetshoogte gemakkelijk meerdere millimeters veranderen.
Dat was dus tien maanden geleden, en het verschijnsel maakte de viool bijkans onspeelbaar. Dezelfde viool hangt nu op dezelfde plaats, de verwarming staat niet wezenlijk anders dan vorig jaar, maar het verschijnsel heeft zich nog niet voorgedaan. Wel heb ik medio de zomer een andere kam gesneden voor op dit instrument, om te compenseren voor de ontstane kleinere snaarafstand. Maar ik had verwacht dat ik tegen de winter toch weer in de problemen zou komen. Niets daarvan. Klop klop, op ongeverfd hout.
Temperatuur is hier minder belangrijk dan luchtvochtighied. Het is tot nu toe in deze "winter" nog niet erg droog geweest door het uitblijven van de vorst. Naarmate een instrument vaker de vocht-droog cyclus doorloopt, zal het zich steeds meer stabiliseren.
Bert, betekent dit ook dat ook dat iemand die het overdrijft (met bevochtiger de muziekkamer altijd op zelfde vochtgehalte houdt) er geen goed aan doet? Dat het instrument beter aan enige wisseling kan 'wennen' om stabieler te worden?
I verklaar me nader: de vocht-droogte cyclus die het instrument in de loop der jaren steeds opnieuw doorloopt. Dat is een proces dat vanzelf gaat. Het voorkomen van extreme droogte in de ruimte waarin het instrument zich bevindt staat daar los van: dat is alleen maar goed.
Ah, dit maakt het duidelijk. Het bevestigt (gelukkig) ook dat het mijn cello goed gaat: al jaren schieten 's winters de snaren niet meer los + ik doe er wat aan als de kamer al te droog is.
