Nog even een vraag. Als jullie niet spelen, hoe bewaren jullie je cello dan? Staat die op een standaard, zo voor het grijpen , of doe je deze dan steeds in je koffer?
Ooit kreeg ik het advies: in de hoes (of koffer), in een hoek. Verder heb ik ook een goede standaard. (Sommige standaards hebben rubber die de lak weer kan aantasten, zo legde Bert mij eens uit). In de praktijk wissel ik het af: soms 'voor het grijpen', soms netjes opbergen. Ook afhankelijk van of ik later op de dag nog wil spelen. Ook houd ik temperatuur en vochtigheid een beetje in de gaten: als er een vorstige (droge) nacht aankomt zal ik de cello sneller 'inpakken'.
In sommige gevallen kun je de plaats waar dat rubber zit vervangen door een dik stuk vilt en dan ben je voorlopig van het 'probleem' af. Hoewel je altijd bedacht moet zijn, dat er steeds op dezelfde plek contact plaats vindt en er toch altijd kans bestaat op een slijtplek.
Rubber veert wel, maar is nogal stroef. Dat laatste kan tot gevolg hebben dat er slijtplekken ontstaan.
Mooi werk, Marloes! Die koffer is overigens nog van dat materiaal waar ze ook hoezen van maken....zag ik dat goed? Dat is al minder zwaar dan die hardcover exemplaren die niet ultralight zijn. Die cellokoffer waar mijn electrische in zit, die is gewoon zwáár! Even nog vraagje over foto downloaden. Dat kan dus gewoon vanuit mijn eigen fotobestand? Daar hoeft geen tussenstation meer tussen te zitten?
Deze koffer is van hout met daar overheen een plastic laagje, daar overheen zit weer de stoffen laag die op het geheel is geschroeft. Niet lood en lood zwaar, maar wel zwaar en zeker zwaar als je de koffer bij het handvat moet dragen. Maar de koffer op mijn rug dragen is nu goed te doen.
Precies! Dat was een van de redenen waarom er vorig jaar andere software op dit forum is gekomen: je kon er heel moeilijk foto's op kwijt. Nu is het dus een fluitje van een paar eurocent.
Ik heb geen koffer maar een hoes. Daar komt mijn cello de hele week niet in, hij staat altijd op een standaard. Het is zo'n standaard waarbij de pin uitgeschoven kan blijven, zodat ik hem zo kan pakken om te spelen. Ik heb overigens een zacht handdoekje over de rubber steunen zodat de cello daar niet rechtstreeks tegenaan leunt. Pas op de avond voor mijn les gaat de cello in de hoes.
Hm ja, houten koffer met een plastic laagje...'t zag er zo onschuldig uit. Bij mij zit één cello in de hoes, of die staat in de standaard. De electrische cello zit in de koffer (zwaar ding), maar ook die staat wel eens op de standaard. Dat kan gewoon in beide gevallen met pin uit, want de pin steunt dan weer op een pinhouder (bakje).
STANDAARD / RUBBER Er werd al gesproken over slijtplekken. Verder kan rubber de lak aantasten. Omwikkelen werd al genoemd, deed ik ook met mijn vorige gitaar-achtige-standaard (Boston). Het merk HERCULES heeft getracht deze problemen te ondervangen: andere standaard, cello min of meer leunend/hangend, andere stof dan rubber, goeie plek voor stok (hangend).(Ik werd getipt door Bert, toen ik op zoek was en hem bevroeg). Bevalt goed!
Maar het is toch zo dat de cello altijd wel iets raakt, zelf in de koffer. Word de lak aangetast door dat het er steeds tegenaan schuurd of door een chemische reactie van lak en rubber? Het lijkt mij onmogelijk om slijtage door het opbergen helemaal te voorkomen, of je de cello nu in de koffer zet of in een standaard, ik zie daarin weinig verschil. Jekunt proberen het te minimaliseren maar helemaal voorkomen lijkt mij onmogelijk. Verder zie ik dit soort slijtager, als geen echt groot probleem. Vallende onder gebruiksers slijtage. Het is nu eenmaal een instument dat je gebruikt, en zelfs bij normaal gebruik zal er eninge vorm van slijtage optreden. Je kan proberen deze te minimaliseren, en voorzichtig met je cello omgaan en deze weloverwogen opbergen in je koffer of neerzetten in een standaard. De vraag voor mij is alleen; wat geeft de minste schade? De cello is voormij een gebuiks voorwerp, en en enige gebruikersschade beschouw ik als normaal
Marloes, voor zover ik het precies weet: ik werd gewaarschuwd voor het rubber van de Boston standaard. Die blijkt lak aan te tasten. Dat de cello van alles raakt (hoes, koffer) is geen probleem.
Even een update De cello is nu een klein poosje in mijn bezit. Ik leer haar steeds meer kennen , kleine speel foutjes beginnen al wat weg te slijten. Elke keer als ik zuiver speel word ik beloond met een prachtige klank. En dat daagt mij uit ombeter op mijn techniek te letten en te luisteren of mijn toon zuiver is. Omdat bij deze cello de andere snaren heel goed mee gaan resoneren is die zuivere toon heel goed op te zoeken. De strijkstok is nu ook geen probleem meer. Deze stok is wat zwaarder dan mijn vorige stok en ik was geneigd deze vast te grijpen. Nu kan ik meer ontspannen en ben gewend aan de ligging van de stok in mijn hand. Deze ligt nu ontspannen en los in mijn hand en voeld prettig en natuurlijk aan. Al met al heb ik het gevoel dat ik en hele sprong maak in mijn cello spel. Daar komt nog bij dat ik vanavond ga kijken bij een klein orkestje voor beginnende amateurs, doel; samen spelen en plezier maken, verder niets.
Zojuist speciaal lid geworden om te kunnen reageren: wat leuk om deze zoektocht helemaal te volgen! Marloes, ik hoop dat je er met veel plezier op blijft spelen! Ikzelf sta een beetje op het punt waar jij begon: bijna 2 jaar les en toe aan een eigen cello. Dank voor het delen van je ervaringen, ik ben nu een heel stuk wijzer!
Marloes, wat klinkt dit fijn! Nu lekker plezier met samenspelen! Precies, niet meer dan dat: lekker genieten van die mooie cello in ensemble/orkestverband! Martine, welkom! Zelf ben ik ook hier gaan meedoen om mijn licht op te steken. In mijn geval o.a. ivm electrische cello. Gaandeweg werd ik wijzer op wel meer terreinen die mijn belangstelling trokken.
