Kennelijk een hardnekkige traditie. Hoeveel cursussen AMV maken gebruik van de blokfluit als 'instap'-instrument? Veel te veel! Gelukkig zijn er ook die klokkenspel gebruiken. Keyboard zou ook aardig zijn, maar lang niet alle kinderen kunnen dan thuis oefenen, dus moet het een instrument zijn die laagdrempelig is qua aanschaf en gebruik. Ik weet wel zeker dat er door de keuze van blokfluit veel kinderen afhaken (kan het cijfermatig niet aantonen, maar ken genoeg voorbeelden in mijn omgeving). We dwalen nu wel erg af van het topic "op latere leeftijd leren strijken". Haha, wie van ons was gaan strijken als die eerst nog een jaartje blokfluiten moest?
Ik heb ook gebleukfleut. Bluuuhhhh.... Maar ik heb het ze laten weten. Ik kreeg van Sinterklaas mijn eerste blokfluit. Ik was als eerste beneden, veels te vroeg zoals hoort op Sinterklaasochtend en heb de hele familie wakker gefloten. Had voordat iedereen zijn tanden had gepoetst al een aantal liedjes uitgevogeld. Ha! Ik denk dat de Sint me daarom geen viool gegeven heeft eigenlijk.....
Sint dacht: Hier heb je een bleukfleut talent, hier hoeft geen viool meer naar toe Ik ken iemand die vroeger de kweekschool heeft gedaan, en die daar dus in het kader van muziekonderwijs vioolles had. Vioolles, zie je het voor je met al die onderwijzers en onderwijzeressen in de dop? Groepsles met al die violen, ja, Irene doet dat met basisscholieren. Maar ja, om nou mensen die voor de klas komen te staan de muzieklessen voor kinderen met viool te ondersteunen? De zanglesjes? Het zingt zelf zo lastig mee, ook dat nog, overigens net zo min als met een blokfluit. Hoeveel studenten op PA(BO)'s, jeugdwelzijns-opleidingen e.d. zijn niet met verplichte fluitlessen begonnen!? Een volstrekt onpraktisch instrument! Voor ietsies meer (overigens zijn studieboeken ook duur!) heb je een prima gitaar en met training zang, wat handige accoorden en wat rechterhand-techniek kun je voor de klas en in andere settings met kinderen veel beginnen! En de enkele leerkracht die muziekles gaf met gitaarbegeleiding, stond bij de kinderen hoger aangeschreven en er werd beter meegedaan!
Dat was een van de redenen waarom mijn ouders de Pabo wel zagen zitten voor me: ik kon al bleukfleuten. De rest van de meiden (op één jongen na) was aan het a-a-b-b-tuut-tuut-Pieieieieiepen (oren dicht!) als huiswerk thuis, en ik fleute deunen samen met de andere jongen die bugel speelde en de bleukfleut ook wel snapte. Wij maakten er leuke fleutconcertjes van. Maar liever had ik daar inderdaad gitaar gehad. Was een beter plan geweest, want mijn bleukfleutje heb ik nog maar nauwelijks gebruikt toen ik voor de klas kwam. Dus ben ik toen ik van de Pabo af kwam vol goede moed met gitaarlessen begonnen, maar als je het leven van een full-time juf kent, dan snap je dat dat niet vol te houden was. Uiteindelijk geen basisschooljuf meer en wel muziekjuf op de basisschool en wel met viool en niet met bleukfleut. voor de Sint!
Goed dat er ook AMV lessen met klokkenspelletje of keyboard worden gegeven. Eigenlijk lijkt me het, dat je daarmee ook veel gemakkelijker inzicht krijgt in ons tonale systeem met de hele en de halve afstanden. Je ziet het immers! En een keyboard hoeft ook niet zoveel te kosten. Afgezien daarvan vind ik het een goede zaak om kinderen daarmee te laten beginnen, vooral als ze toch nog niet echt een wens voor één instrument hebben; 't is vaak maar een jaartje en een speelse kennismaking, en ze maken ook kennis met de instrumenten die er zijn en zijn zo beter in staat zelf een instrument te kiezen!
Mijn eerste instrument was een mondharmonica. Een klein plastic instrumentje gekregen van een kennis uit de USA. Op heel jonge leeftijd kon ik al snel een wijsje spelen. Maar mijn Moeder bespeelde het harmonium en ze vond dat ik dat ook moest leren. Ik kreeg les van haar en ik moest net als zij vanaf cijferakkoorden leren spelen. Mijn Moeder was daarin zelf zeer bedreven. Maar na verloop van tijd haakte ik af, vreselijk dat orgel en die cijferakkoorden. Dwang was er niet, maar er werd nu wel voor mij een piano aangeschaft. Ik kreeg les van een pianolerares en ik ging meteen met sprongen vooruit. Maar op de lagere school hadden we schoolradio. En er was een boek bij waarin je kon zien wat er zo'n jaar één maal in de week kwam. En daar stond ook een hoofdstuk in over Stradivarius. Met zwart wit foto's van zijn huis van de waterput daarbij en van de Dominicuskerk waar hij tegenover woonden. Maar ook van zijn violen stonden er foto's in. Van de Betts Stradivarius zelfs drie, van de voor de zij en de achterkant. En ik werd verliefd op de viool, zo'n instrument wilden ik ook hebben. Het werd mijn droom ik plakte alles wat ik over violen kon vinden in een schriftje, en luisterde naar vioolmuziek op de radio. En op een dag was het zover mijn Moeder ging naar de winkel waar ik enkele violen had zien hangen. Het was een muziekwinkel voor trompetten en trommels. De violen waren niet te koop zei de eigenaar, ze hingen er voor de sier. Maar na aandringen van mijn Moeder kon ze er toch één kopen. Ik had een viool, en iedere avond zette ik hem op mijn nachtkastje zodat ik er zo lang mogelijk van kon genieten. Ik kreeg les op toch wat oudere leeftijd zo rond mijn dertiende jaar. En eigenlijk is dat toch wat te oud het lukte niet zo erg. Na een paar jaar ging de viool eruit en ging ik verder op de piano. Maar de viool bleef toch trekken en zo rond mijn twintigste jaar gingen wij naar Amsterdam om toch maar weer een viool te kopen. Mijn Moeder die niet wilden investeren in een dure viool toog met mij naar een tweedehands zaakje. En daar werd er één gekocht voor 25 gulden. Ik kreeg weer les en het ging opeens wat beter. Maar een concert violist zat er niet in, ik bleef een keukenviolist.
Mijn dochter speelt nu 3 met veel lol en plezier piano. Ze heeft drie jaar lang aangegeven dat ze piano wilde spelen (waarvan 1 jaar ook viool). Tot op heden speelt zij echt met veel plezier. Verschillende stukken zoals klassiek, modern, musical en duetten. Daarbij verzint ze zelf ook nog eens het een en ander om te spelen. Natuurlijk zullen we misschien wel eens op een moment komen dat ze misschien niet meer wil oefenen, of misschien niet...... Zelf ben ik ook op latere leeftijd de cello gaan spelen. Nu bijna twee jaar. En vind het hartstikke gaaf. Ik denk ook dat ik er zelf nu meer de rust voor kan nemen dan toen ik wat jonger was.
Misschien is blokfluit - hoe geweldig kan het klinken als Bosgraaf speelt en op de oude beelden van Frans Bruggen! - juist wel ongeschikt voor beginnende kinderen. Klokkenspel, keyboard, percussie, zingen enz., prachtig voor kids. Als kind hoorde ik de bandjes die mijn vader draaide, drukte op de toetsen van het traporgel, probeerde een melodika van zus en broer en kroop stiekum achter het kerkorgel. Op dat orgel zocht ik tonen die bij elkaar pasten: mijn eerste 2 akkoorden werden gevormd. Jaartje of 14: de gitaar kwam in beeld en jaren later ook de 12-snarige, die ik later aan een vriend gaf. Een 6-snarige Suzuki bleef aan de wand en soms in de hand. Toen de piano in beeld kwam voor zoonlief ging ik mijn akkoorden weer opzoeken op de toetsen. Ondertussen waren mijn oren al verliefd geworden op de cello, waar ik met een jaar of 30 zelf op ging spelen. Cello: het ging nooit meer over en het lijkt altijd al zo geweest.
Irene noemt blokfluit als beginnersinstrument ( ik heb de bewuste verschrijving maar niet overgenomen, is een 'uitvinding' van haar), maar volgens mij kan het nog erger: de triangel. Ik heb altijd de indruk dat wanneer een kind de triangel krijgt toebedeeld, het dan door de docente of juf al is gestigmatiseerd tot onmuzikaal. Of wat je ook wel ziet, zo'n ronde koker met een handvol rijstkorrels erin: zelfde laken een pak.
Mijn vader kreeg vroeger een Foekepot. Het is dan ook met hem op muzikaal gebied nooit iets geworden.
Zou er dan toch een relatie bestaan tussen de (vermeende?) eenvoud van het instrument en de muzikaliteit?
Owjee, ik wil geen blokfluitfans boos hebben, zo'n stokje met gaatjes kan hard aankomen... Nee, alle gekheid daarbovenop: ik heb mooie blokfluitconcerten gehoord. Petje af voor de echt goeie fluiteraars. Maar ik denk wel dat de leraar op de Pabo er bewust voor had gekozen om de leerlingen een blokfluit te geven en geen viool....
Ach, piano wordt ook gebruikt als beginnersinstrument. Daar heb je nog minder werk aan toonvorming als beginneling. Pas wat later komen de nuances in het toucher. Met een blokfluit heb je meer werk als beginneling om de toon een beetje hebbelijk te laten klinken! En toch zijn deze beide instrumenten inderdaad geen instrumenten waarbij het na de beginnersfase ophoudt! Het vakwerk komt erna! Maar waar ik al eerder voor pleitte: laat degenen die een opleiding doen in de richting van jeugdwerk en basisonderwijs in het kader van muziekonderwijs svp een instrument nemen, waarmee je met een groep kinderen/jongeren uit de voeten kunt. O.K., als je al een tijd een instrument speelt en je begint zo'n opleiding, dan heb je er het meest aan als daarop wordt voortgeborduurd. Een eerstegraads docent schoolmuziek moet daar iets mee kunnen! Die moet die leerling kunnen leren die bijv. saxofoon of viool in te zetten bij muziek in de groep. Het technische van (bijv.) saxofoon spelen, wordt overgelaten aan de vakdocent sax waar de leerling ergens anders al les van heeft. En wie helemaal geen instrument speelde, heeft toch echt het meest aan basale accoorden en slagtechnieken. Je hebt dan intussen je mond vrij om mee te zingen en voor andere aanwijzingen. En blokfluit op de Pabo, dat was gewoon traditie. Hoezo nagedacht? Blokfluit spelen en dan het boekje "Hoi een lied" (uitgave: Gehrelsvereniging) erbij met allerhande didactische suggesties erbij, variaties en aanvullende luistertips.
