Een wetenschappelijke verhandeling en onderzoeksresultaten (Duits). De meetmethodiek wordt uitgelegd alsmede waaraan gemeten werd en wat de bevindingen waren. Gekeken werd ondermeer naar de klankinvloed van half uitgeschoven cellopin en maximaal uitgeschoven pin, ook wel de speelhoogte genoemd. Verder leest men de verschillen tussen een aluminium buis en een aluminium staaf en evenzo voor een koolstofstaaf c.q. - buis en andere materialen zoals een houten stok komt aan de orde. Ieder andere eindpin geeft weer een andere aanspraak. Om het onderzoek compleet te maken zijn klankspectra opgenomen zodat een objectieve beoordeling mogelijk werd. Frits
Onderzoekster heeft met één cello de effecten op de klank van diverse soorten eindpin gemeten. Soorten qua vorm eindpin (bijv. met een knik erin) en materiaal. Daaronder waren die van het type aluminium buis, carbon buis, stalen buis, massief metaal, massief hout, massief carbon en massief titanium. Conclusie was dat de vorm en het materiaal er duidelijk toe doen voor de klank en de aanspreekbaarheid van de cello. De aluminium versies van de eindpin, de carbonbuis en die van massief metaal bleken geen geschikte materialen te zijn. Die van massief carbon, hout en titanium wél. Bij het spelen hebben deze zich als aangenaam voor de klank en de bespeelbaarheid van het instrument bewezen. Vragen die open liggen, betreffen die over de verschillen binnen de categorie carbon en het effect op klank en bespeelbaarheid/aanspreekbaarheid. Ook ligt nog de vraag open of de resultaten ook gelden als er in grotere ruimten wordt gespeeld. Dus of de toon ook een grotere ruimte kan vullen. Even nog kort wat bevindingen qua materiaal voor uitgebreider, zie scriptie zelf) Aluminium buis: nogal nasaal Aluminium staaf: ook nasaal, 'speelgevoel' iets beter (betere aanspreekbaarheid?), maar sneller ook schril en moeilijker een mooie toon uit te halen. Carbon buis: door het materiaal moeilijk goed vast te schroevenzonder te beschadigen, zodat de pin telkens naar binnen schiet en het dus eigenlijk zo moelijk tot onmogelijk spelen is. Carbon staaf (dus massief): het meest eenvoudig te bespelen, tonen in alle registers goed te treffen. Houten staaf: minst heldere klank van alle pinnen,ronde klank, meer werk om een krachtige toon neer te zetten en in onderste registers moeilijker aanspreekbar, maar het 'speelgevoel' blijft nog goed. Metaal staaf: uiterst negatief, nam bij onderzoekster veel energie weg. Stalen buis: beter dan metalen staaf, maar moelijker dan de titanium staaf. Titanium staaf: in onderste register makkelijk aanspreekbaar, eenvoudig om een lekker pittig toontje neer te zetten, maar in de hogere registers moet je alleen uitkijken dat de toon niet schril wordt. Er is dus maar één instrument gebruikt voor het onderzoek en onderzoekster waagt zich niet aan generaliseren van de gegevens voor andere celli. Zouden er verschillen zijn in eindresultaten tussen diverse celli? Waarin zou 'm dat dan zitten? Toch interessant! Ga de pinnen van mijn acoustische celli maar eens bekijken. Hier valt mogelijk nog 'winst' te boeken.
Dus de eindpin zou weleens invloed kunnen hebben op de klank. Dan heeft ook het lichaam van de bespeler/bespeelster invloed op de klank. Geen instrument wordt zo innig tegen het lichaam aangedrukt dan juist de cello.
