Ben lekker snelle lastige loopjes aan het oefenen op mijn viool, met positiewisselinkjes erin, en mijn linkerhand voelt zich daarna steeds heerlijk voldaan. Soort van bijna spierpijn, echt trainen. Dan rust ik even, een uurtje (en merk dat ik ook hier op het forum sneller typ, vooral met links). En dat gevoel geeft een kick, dus moet ik daarna weer verder trainen. Als niemand hier nu dit gevoel herkent, moet ik echt naar een afkickcentrum... not..... Grijns.... Wat maakt op dit moment dat jij je viool maar blijft pakken?
De bekende adrenaline en endorfine Ik speel wel geen viool maar herken dat wel als ik cello speel. Dat heerlijke gevoel, dat je meer wilt, steeds meer, dat het lijkt dat je niet meer zonder kunt. Lekker genieten.
Of naar je cello... Etudes: juist hele lastige dingen in etudes maken iets soms zo verslavend. Ik wíl het foefje onder de knie krijgen, alleen al omdat ik besef dat die handigheid mij in andere stukken (bij samenspel) zo helpt het mooier te krijgen. Maar ook gewoon de gemene loopjes zelf; het geeft zo'n voldoening om die lekker lopend te krijgen, al duurt het even voordat ik zover ben!
Wat leuk dat je zo verslaafd bent aan je viool. Ik ken dat gevoel vooral van vroeger. Vooral niet afkicken van deze verslaving. Het geeft ook zoveel voldoening. Oefenen en oefenen, en dan bemerken dat het de andere dag zoveel beter gaat.
Leuk om te lezen, maar eerlijk gezegd gaat het bij mij toch wat moeizamer. Ik moet mezelf dagelijks toch wel een schopje geven om de cello te pakken. Ben ik één keer bezig, dan is het eigenlijk altijd goed. De eerste 3-4 dagen na de les kost het me vaak veel moeite (en dus ook wel wat wilskracht) om me door de nieuwe stukken heen te worstelen, het is altijd een heel gezoek. (Ik heb 1 x per 14 dagen les). Na het puzzelen beloon ik mezelf dan met een mooi stuk dat ik goed ken en da's altijd weer leuk. De dagen daarna gaat het dan steeds beter; als het dan lukt, word ik daar altijd wel blij van. Sowieso voel ik me na het spelen altijd heel relaxed en is mijn hoofd weer helemaal leeg. En het is leuk om over de langere termijn te ervaren, dat er zeker progressie inzit; alle moeite is dus zeker niet voor niks. Vooral ervaar ik soms, dat je op een drempel staat om verder te komen. Da's dan even een paar weken doorbijten en ineens ben je weer een stap verder. Da's wel heel leuk! Nee, vanzelf gaat het dus zeker niet, maar het blijft een leuke uitdaging. Een hele goede tip die ik ooit las, was dat je jezelf niet op moet leggen om bijvoorbeeld minimaal een half uur per dag te oefenen. Wel moet je dagelijks je instrument oppakken. Als het een keer ècht niet wil, moet je hem gewoon maar weer wegzetten na 5 minuten en anders gewoon proberen te doen wat je wilde doen. Of dat nou een kwartier, een half uur of een uur duurt, maakt eigenlijk niet uit. Als het dan vaak voorkomt dat je hem weer wegzet na 5 minuten, dan wordt het tijd om na te denken over een andere hobby, maar voor de rest werkt dit gewoon goed. En dat merk ik ook; bij mij is het aantal keren dat ik meteen weer stopte, in de 2 jaar dat ik nu les heb, letterlijk op 1 hand te tellen. Ik speel nu tussen een half uur en 3 kwartier per keer waarbij verreweg het grootste deel toch serieus studeren is en ik sla maar zelden een dag over.
Ik ben etuden freak. Elke dag oefen ik minstens één uur en alleen etuden. Het gaat voor mij wel van zelf, juist omdat wat ik aan het oefenen ben Is lastig. Na pauze krijg ik weer een kick om te gaan oefenen dus terug ben ik naar mijn oefenruimte. Etuden zijn toch juist verslavend. Ik word wel moe van, maar krijg geen spierpijn enz.
Hoe herkenbaar! Gisteren zo'n 'beloningsmomentje' gehad na wat doorbijten: in dat kwartet speelden we een stukje daar ik eerst grote moeite had mijn noten mooi gebonden te krijgen, maar nu dus wél! En het was de eerste keer sinds een hele tijd dat we dit stukje weer eens op de lessenaar zetten. Op zich lukt het mij wel om direct de avond of de volgende dag de nieuwe etude aan te pakken, of nog wat euveltjes uit de huidige etude aan te pakken. Met de kersverse instructies over het lastigste deeltje geeft het direct oefenen een soort turbostart voor de nieuwe oefenweek. Het vijf-minuten-advies is zeker heel nuttig voor heel drukke dagen! Het helpt al als je iets van vijf minuten even iets gedaan hebt. Ja! En ze zitten doorgaans ook melodisch en/of ritmisch leuk/mooi inelkaar en hebben in hun herhalende karakter (maar dan net weer een toontje hoger) iets waardoor je er eigenlijk een beetje in blijft hangen.
Marcelita, Er zijn wel droge etuden. Ik krijg ook zo'n gevoel van onzekerheid, bijvoorbeeld mijn lerares zegt dat ik klaar ben voor de volgende bladzijde, maar thuis zit ik nog te denken of ik er echt klaar voor ben. Dan herhaal ik dezelfde etuden maar door......toevallig zijn de etuden wel melodisch. Daarom word ik niet beu van. Of tenminste, nog niet ik ben niet zo gevorderd, hoor. ..mijn etudenboek is Mazas
Hoi Vanezcha, en iedereen, Ja, die zijn er, alleen, grappig genoeg ben ik die voor cello nog niet zo tegengekomen! Anders was het met piano, waar wat van die oefeningen van Hertz wel in saaiheid hoog scoorde. Soort minimal music bijna; dat kon ik destijds niet zo waarderen. Czerny was weer melodieus en nu had ik van de week nog een etude die eigenlijk heel vreselijk was om te spelen, maar waar muzikaal nog zoveel van te maken viel (meer dan mij lukte overigens!) Voor de gevorderde liefhebbers: het ging hier om een stukje van Karl Davidow met vijf kruizen, dubbele verhogingen, ontheffingen, geregeld terugkomende chromatische loopjes en acht nootjes op een stok. En jij dacht zeker dat ik zo geweldig gevorderd ben; ach, daar gaat het toch helemaal niet om! Ieder wil op haar/zijn manier vooruit, of gewoon lekker muziek maken! Kom op, we zijn amateurs en hoeven toch niet de stress op te lopen uit het professionele muziekleven! En we hoeven ons speelplezier dus ook niet te kleineren.
Haha ja ik heb andere dingen in mijn leven gehad waar ik heel goed in ben en ik ben een freelancer in motion en graphic design. Ik kan mij niet voorstellen om alleen goed in te zijn in viool spelen. Ik moet af zijn van mijn onzekerheid. In etuden dan. Ik hoop niet dat ik zo'n "repetitieve" syndrome krijg. 5 kruizen en mollen zijn nogal lastig idd...
Het is soms inderdaad kicken als je merkt dat je snelle loopjes steeds beter gaan Dan krijg je een nieuwe etude of, vooral, nieuwe samenspelstukken en dan denk je 'hellup'....en dan blijkt dat je vingers er toch geoefend in raken, (op die eeuwige paar hardnekkige loopjes na dan....) Tegenwoordig vind ik het nog wel s een sport om een etude met metronoom steeds een stukje sneller te spelen niet muzikaal, wel leuk om te doen, zeker als het een saaie etude is....je haalt er zo ook feilloos je struikelpunten uit.
vanaf 7:29....deze probeer ik staccato te doen omdat dat me helpt in andere stukken. Maar dat wil nog niet echt, elke dag een regel verder... Dat het verslavend is - ja! De ene dag gaat beter dan de andere en soms blijf je ergens hangen, maar met stug dooroefenen maak je dan opeens weer een 'sprong'!
Doe je dit op gehoor mee, of heb je hier ook de bladmuziek van? En doe je dit naast je gewone cellohuiswerk, of is deze je leraar?
Nee deze Duitser is niet mijn leraar! Laat het hem niet horen!! Ik zoek op youtube wel eens de liedjes op die ik moet spelen, gewoon voor de grap. En dan vind je soms een hele uitgebreide 'les' zoals deze. (maar vaker zijn het kleine kindertjes) Ik leer in principe cello spelen met de Cello time-serie. Net begonnen in het derde en laatste boek! Geen idee wat er daarna komt. Maar daarnaast krijg ik dus ook andere hele en halve boeken, waaronder Shooting stars... (= waar dit liedje uit komt) Niet op gehoor dus, dat zou wat zijn!
Waarom niet? Bang dat-ie met een rekening voor gevolgde lessen komt? En toch...als je je daar regelmatig in oefent, moet je nog eens horen hoever je daarin kunt komen! Bij Ravelijn/wereldmuziekgroep wordt regelmatig iets op het gehoor gepresenteerd. Luister en speel mee. En wat dan zo leuk is, we ontwikkelen ons daarin! Zelfs degenen die daar echt een heel hard hoofd in hadden, constateren dat ze het toch kunnen. Andere mindset en gewoon doen! Ja, dat herken ik. Bij nieuwe stukken zoek ik ook op youtube hoe het kan klinken. Gewoon nieuwsgierig! En in het begin ging ik ook wel kijken wat cellodocenten op youtube te vertellen hadden over hoe je dit of dat moest doen. Bijvoorbeeld hoe moet je vibreren. Alleen heb ik nog altijd het meest gehad aan de leraar waar ik regelmatig les van heb. Ik ben eigenlijk verder gewoon uitgekeken op online adviezen. Maar jij doet het dus vooral om de stukjes die je moet spelen en die dan overeenkomen met wat de online leraar speelt. Ik heb ook wel stukjes met youtube meegespeeld en dat doe ik nog steeds weleens.
Toch vraag ik me af....ben ik hier nou de enige die best wel even zelfdiscipline moet opbrengen om de regelmaat in het studeren te houden?
Dat geloof ik toch niet! Ik begin dan wel direct na celloles aan de nieuwe etude, maar heb in de week die loopt dan van die stukken voor Spiccato die ook moeten en dan wil het ook voorkomen dat er op een dag het bij een oefenkwartiertje blijft. Wel intensief en dan op de plekken die niet zomaar willen lopen.
Nee, niet altijd. Het komt geregeld voor dat ik zelf nog wil dat het nog vloeiender loopt en zeker met etudes die van die technische akkefietjes hebben die ik ook tegenkom in de speelstukken bij bijvoorbeeld Spiccato. Zo'n etude is dan dus heel dankbaar werk, want het effect is dan te merken. En krijg jij elke keer een nieuwe etude?
Etudes heb ik niet; ik zit net even in het gat na het lesboek en ik denk, voor de etudes. Op dit moment speel ik de eerste cellosuite van Bach en daarnaast duetten van Lee. Over een deel uit Bach doe ik meestal wel een paar keer; eerst de noten en daarna de afwerking. Lee gaat meestal in één keer door.
