dan rijd je door naar de randstad.... hé, dat is flauw! Naast dat het gewoon zo leuk is om samen te spelen, merk ik dat het steeds makkelijker gaat om, als ik er toch even 'uit' ben, de draad weer op te pakken. Dat is echt een heel ander leerproces dan het technisch goed leren spelen. Van duetten met je leraar leer je eigenlijk toch maar een beetje hoe samenspel gaat; in een ensemble is het veel intenser! Je leert dan ook veel meer luisteren naar hoe de diverse instrumentgroepen qua melodielijnen en ritme inelkaar passen en hoe jouw partij in het geheel past. Dat is een leerproces dat je ondergaat als je eenmaal meedoet aan ensemblespel. Ik ben zo blij dat ik na een jaar al voor de leeuwen kon! Dat daar een ensemble voor was! In het begin verzuip je gewoon in de indrukken en het gaat daarna steeds beter, weliswaar toch nog steeds met vallen en opstaan. Hoe is het met jullie eerste ensemble-ervaringen gegaan? En nu?
Toen ik de 1e keer bij het strijkersensemble kwam, stond ik naast Willeke. ik had het desbetreffende bladmuziek al door ge - mailt gekregen en dacht mij goed voorbereid te hebben, toen we van start gingen en de piano de begeleiding inzette, stond ik nog bij de start met mijn ogen en was de rest al 10 maten verder. mijn ogen schoten over het bladmuziek heen, en bij het einde heb ik nog een mooie afstreek kunnen maken. voor de verder rest heb ik geen noot kunnen raken. Wat ging dat snel, ik dacht nog bij mezelf:'' Dit leer ik nooit''. Door de tijd heen raak je eraan gewend, de lat wordt ook steeds hoger gelegd in het lopende jaar. Als er nieuwe violisten aanschuiven die nog nooit samen hebben gespeeld overkomt hen hetzelfde als wat ik in het begin heb meegemaakt. maar die sussen we na de repetitie dat het volkomen normaal is voor de 1e keer. het zal nog wel een aantal repetitie's duren voordat je erin rolt zeg ik dan. Nu ik echter op de altviool ben gestart een paar weken geleden, moet ik weer even wennen aan het geluid die mijn altviool produceert, normaal sta ik tussen de 2e violisten. het bladmuziek is ook even wennen, omdat er nu minder melodielijnen er in voorkomen. maar het is nog maar het begin van het seizoen en spelen nu nog makkelijke dingetjes om er weer even in te komen na de vakantie. Nu sta ik weer naast Willeke en komen de herinneringen weer bovendrijven, van:'' mijn 1e keer bij het strijkersensemble''. soms wil de G - sleutel nog eens boven komen drijven als ik aan het spelen ben, dan ben ik ff van de waps af en moet ik me snel herstellen om weer in de C- sleutel te komen. het zal voorlopig wel wennen blijven met de C- sleutel. maar dat zal er weer in moeten slijten.
Ja, hoe herkenbaar dus: ogen nog bij de start terwijl de rest veel verder is en dan alleen nog de afstreek/ de slottoon kunnen meedoen! Wat ook heel vertrouwd is, is je plek in het ensemble. Als je dan op een andere plek staat (en ook nog met een ander instrument) dan hoor je ook nog eens heel wat anders dan wat je gewend bent. Ik heb in ons ensemble weleens op een andere plek gezeten en als je dan hele andere instrumenten dicht bij je oren hebt, weet ik soms echt even niet wat ik meemaak. Ik moet mij dan supersnel opnieuw oriënteren op waar we in de muziek zitten omdat het allemaal zo anders overkomt. 't Was overigens die keren een leuke ervaring verder. De anderen hoorden mij ook op een andere manier en het is net of je daarna het stuk nog beter hebt leren kennen. (én dat door een koud raampje dat een tijd niet dicht kon en waar ik slecht tegen kan vanwege tocht)
Vandaag was het weer de eerste keer van het seizoen dat we, van wereldmuziekgroep Ravelijn, weer gingen samenspelen. Nieuwe muziek, ook wat nieuwe gezichten waaronder een nieuwe violiste. Als er nog een strijker zin krijgt....
En het was voor mij tijd voor een nieuwe uitdaging. Ik heb besloten het vertrouwde gemengd ensemble in te ruilen voor een cello ensemble. Spiccato dus, in Amersfoort. Weggaan uit iets vertrouwds is best moeilijk, maar het verlangen naar het spelen met andere cellisten was té groot om te negeren. Ik heb intussen twee keer meegespeeld en het was héél fijn spelen! Schuilen achter stevig spelende klarinetten en hobo's is er niet meer bij. Iedere misser op intonatiegebied valt gewoon op, dus nog een extra stimulans om te werken aan de mooiste tonen! Voor cello ensembles is er zoveel moois te spelen en ik kon mijn hart gelijk ophalen aan het repertoire dat nu op de lessenaar staat, zowel mij bekende werken als onbekende. Bekenden als Finlandia en Ave Maria Verum en onbekenden als Rock 'n Roll (Koeppen) en Quem Pastores Laudavere (14e eeuws Duits lied).
Gisteravond was het echt 'volle bak'. We waren met 12 cellisten (eigenlijk 13, maar de dirgerende celliste tel ik hier als dirigent): De 12 van Amersfoort (ipv Berlijn). Wat kan het prachtig klinken met z'n twaalven! Goed, we hebben nog wel het één en ander te leren, maar er zijn toch ook momenten dat er iets in je gloeit van blijdschap over hoe het klinkt. 12 cellisten kunnen zo klinken:
Wat ook heel leuk is, is het spelen van plaatselijke muziek, helemaal al met iemand die erbij zingt! Afgelopen week kreeg ik wat bladmuziek van liederen die in het Lötschental worden gezongen, de "Gouwe Ouwe". Liederen die de melkmeisjes zongen bovenop de Hockenalp bijvoorbeeld. Na een paar dagen kwam degene terug die mij die bladmuziek had gegeven en gingen we ze uitproberen voor zang en cello. Deze keer echter nog niet op het balkon. Echter, toen er een paar al heel leuk begonnen te klinken, hebben we het gewaagd die te laten horen bij een Apéro. Wordt vervolgd! Overigens was ik wel twee dagen bezig met flink bijstemmen van de Oefenchinees. Hij raakte snel flink ontstemd en na dus een dag of twee was 'het beestje' ineens 'getemd' en hoefde ik maar weinig tot niets bij te stemmen voor het spelen.
En daags later na de muziek van het Lötschental speel ik weer in het ensemble Loch Lomond. Was ook nieuw voor mij en wat prachtig kan het worden! Ik ben heel blij dat ik ben overgestapt!
Vanavond weer een fijne avond gehad bij Spiccato, alhoewel we tot ons verdriet moesten afscheid nemen van één van ons die wegens persoonlijke omstandigheden zich voorlopig even moet terugtrekken. Ze had een prachtig kado voor ons meegebracht: Spiccato-mokken voor de koffie en de thee! We hebben een mooi repertoire opgebouwd en vanavond allemaal achter elkaar door gespeeld. Heerlijk! Nog steeds geldt: welkom voor nieuwe cellisten! Spiccato valt onder Huismuziek Amersfoort. Alhoewel je al met z'n achten mooi kunt spelen, is een voller cello-orkst nog mooier! Niet voor niets spelen de cellisten van de Berliner graag met z'n twaalven en ook de cellisten van het Concertgebouworkest vormen een ensemble. Zij zijn inspirerende voorbeelden!
Na een lange periode (ergens begin december was de laatste keer) pakten we weer ons grote project op: en gingen we weer wat grondiger aan de slag met het begin: largo-allegro-largo. Het is zo mooi om een stuk zo te horen verbeteren, het 'groeit'. Helemaal leuk is dat we zowel bij mijn cellodocent langs kunnen voor nog een extra workshop, 'grote beurt' ( hoe je het noemen wilt) als bij de hobodocent van één van ons. Zo komen de beide instrumentgroepen nog eens extra aan bod! Beide docenten zijn ook goed thuis in kamermuziek uit deze stijlperiode. En: deze muziek ga je niet gauw spelen met je e-cello of e-viool; dit is echt het feestje voor acoustische instrumenten!
Hoe gaat het nu? Alweer wat vertrouwder met je altviool en hoe die in het geheel van de muziek past? Nog last van de G-sleutel? Dat laatste duikt bij mij weleens op, maar dat komt ook, omdat ik zo af en toe iets in de G-sleutel speel.
Samenspelen, even delen hoor: Afgelopen zaterdag samen met mijn dochtertje en een pianist een prelude van Shostakovich gespeeld. Da's toch ultiem geluk, als moeder, om dat te mogen doen! Ge-edit!
Huh, echt? maar dan moet ik een plaatje toevoegen, dat ziet er dan toch anders uit? Ik ga eens proberen......
Verliefd op..... je cello....maar dat was je al heel lang! Dus is er nog iemand/iets anders.....En Valentijdsdag is dan al helemaal de dag van het grote genieten!!!
