Ik zit nu in mij 4e jaar cello en ben lekker bezig met met positiespel. Speel nu in positie 1 t/m 4 en zo langzamerhand gaat er en nieuwe wereld voor mij open. Niet meer mijn vingers in bijna onmogelijke grepen maar lekker ontspannen in positie. Posities vind ik niet echt makkelijk om te onthouden en als ik de noten zie moet ik nog wel behoorlijk na denken, maar het lijkt eindelijk een heel klein beetje in te gaan slijkten, het lijkt iets makelijker te gaan. Ik las in mij muziek theorie het volgede: Studeer veel. Als je echt belangstelling voor iets hebt, zal je vele malen beter iets onthouden, dan wanneer die belangstelling maar matig is. Daar komt dan weer bij, dat hoe meer je studeert, hoe groter je belangstelling word. Dan wil je steeds meer begrijpen en er meer tijd aan besteden. En dat lijkt nu bij mij te gebeuren, en deze mooie tekst wilde ik graag met jullie delen!
Ja, dat stukje uit je muziektheorie klopt zeker! Alleen moet je met "studeer veel" wel goed naar je lichaam luisteren! Maar goed, zoals ik jou intussen ken, doe je dat ook! Bedoel je hiermee te zeggen dat je bij een noot nadenkt in welke positie je die moet pakken? Ik merk dat mijn handen ook iets van een geheugen lijken te hebben. Het begon mij op te vallen dat ik bij andere stukjes ook andere dan 1e posities ging kiezen, omdat de toon dan bijvoorbeeld beter paste. En dan ging ik niet bewust te werk als "nu pak ik positie 3" maar ging meer letten op hoe ik dan met het minste schuifwerk (dat blijft het meest safe natuurlijk) de andere tonen kon spelen. 't Is gewoon een proces dat tijd en oefening vraagt, maar wel heel leuk om te merken dat het zo gaat! Immers, in het begin dacht ik ook (teveel) na over waar mijn handen stonden, of de g op de d-snaar met de tweede vinger nu ook alweer de tweede of de derde positie was. (Nu ik dit intyp, betrap ik mij erop dat ik moet nadenken).
Ik moet inderdaad nog heeeeel erg nadenken Maar ik ontdek ook hoe makkelijk posities kunnen zijn. Het is moeilijk maar boeiend
Ja, leuk zodra het boeiend wordt. Als het (deels) vanzelf gaat kun je er ook mee spelen: soms is een noot of fragment gemakkelijker in een ander positie te nemen. Of klinkt iets beter in een ander positie. Dan wordt het moelijke ineens een rijkdom aan mogelijkheden. Voorbeeld: Rostropovitz neemt in een stuk/fragment dat teder moet klinken heel veel op de d-snaar (ipv deels a-snaar - hij gaat dus naar hogere positie op de d-snaar ipv snaarwisseling). Marloes, zet 'em op! Nu 'moeilijk' ook 'boeiend' is gaat het lukken.
Hoi Marloes Ook ik zit in het 4de jaar en ben ik ook bezig met positiewissels. Ik duid steeds aan (in een kleurtje) waar ik dien te wisselen. Mijn lerares zet het erbij, want zelf zie ik het nog niet, maar dit is normaal volgens haar. Eerst de positie leren en zo opbouwen. Ik merk wel dat ik van de 10 wissels ik er maar 3 goed opzit , dus das echt balen... Oefenen, oefenen, oefenen... En snel spelen zit er bij mij ook nog niet in hoor...of dan zit ik zeker niet op de snaar of op de juiste positie Wel jammer vind ik dat eens je ietwat een positie 'herkent' en een beetje juist begint te zitten er variaties op komen. Nu krijg ik meer stukken dat iets wel in de 3de positie staat, maar dat de eerste vinger niet op de eerste noot van de 3de positie moet gezet worden...maar een positie eronder... Of uitzettingen in de 2de en 3de positie... Dan moet ik ook goed nadenken zunne Zelf heb ik de boekjes van Kompendium für cello aangekocht waarin de wissels rustig worden aangeleerd (met cd erbij) Dit oefen ik naast mijn vaste stukken van mijn lerares. Het zal ons ook wel lukken zeker? Ik heb nog steeds moeite om zuiver te spelen. Ik druk ofwel te hard ofwel te zacht op mijn strijkstok...
ach zolang je het zelf hooit dat het niet zuiver is is er hoop Het is pas erg als je het zelf niet hoort, je hebt er dan natuurlijk ook geen last van. Wat ik wel eens aan leerlingen meegeef is heel bekende liedjes die ze ook zuiver kunnen zingen (vader Jacob, Kortjakje, of wat ze mooi vinden) met één vinger op een snaar leren spelen. Dan maak je meteen de koppeling tussen oren en vingers, zonder dat muziek lezen en nadenken over posities roet in het eten gooien...
Een heel goed idee om liedjes op één snaar met één vinger te spelen om de koppeling tussen oren en vingers te leggen. Want begrijp ik goed dat je die liedjes dan met verschillende vingers op één snaar laat spelen (terwijl de andere vingers dan in-actief zijn?) Uiteindelijk merkte ik bij positiespel leren, dat ook dan nadenken over in welke positie ik speel, mij geen goed doet. En ik denk dat ik daar dus ook niet alleen in ben. Intussen heb ik het mijzelf al aardig weten af te leren. Ik heb mijn focus gelegd op toonhoogte en waar ik die pak. En de vinger die ik gebruik, hangt af van wat handig is. En handig is het, wanneer je niet onnodig riskante sprongen neemt die een valse toon kunnen geven.
Die kleurtjes dat kan denk ik goed werken, ik gebruik zo,n systeem voor de kuizen en mollen in een stuk. De posities geef ik aan met een P en dan de welke positie, dus P2 is positie 2 en P3 is positie 3. En verder de vinger zettingen. En ook dat misgrijpen, heel erkenbaar, maar dat gaat nu steeds beter, nu grijp ik niet meer echt mis, maar zit ik nog vaak een paar mm van een zuivere toon. Nu oefen ik appart de sprongen naar de posities toe. Dus bv ik speel 4e vinger 1e positie (D) Dan luister ik geconstentreerd naar de toon van de D dan meen ik mijn tijd voor de sprong naar de 3e positie en probeer met mij 1e vinger weer diezelfde zuivere D te pakken Zit ik er net naast, dan probeer ik te bedenken of ik te iets te hoog of iets te laag zit. En zoals mijn docent zegt; als je de toon (in dit geval de D, hoord in je hoord pakje eigenlijk altijd direct goed. En ze heeft gelijk. Als ik de tijd neem en de toon op te roepen zit ik eigenlijk altijd precies goed. Maar je moet toch wel enig iedee hebben waar de noten zich op de toets bevinden. Hebben jullie geen plaatje van de toets in je hoofd met de noten en vingers? Ik visualiseer automatisch zon toetskaart met daarop de sprongen ,patronen en bewegingen. Ik denk op die kaart altijd net 1 seconde vooruit. Moet er wel bij zeggen dat ik dit niet geleerd heb van mijn docent, maar dat dit er gewoon was toen ik cello begon te spelen. Hebben jullie ook van die automatische hulpjes in je hoofd?
Bij mij is muzieknotatie zodanig geautomatiseerd dat ik bij het lezen ook een klankvoorstelling heb. Een plaatje van de toets met noten en vingers van de toets, hier moest ik even flink over nadenken, heb ik dat? Ik geloof dat het bij mij eerder de vinger-klank koppeling is. Bij het lezen van blad zit er bij mij in mijn hoofd de vertaalslag. Dit maakt het dan mogelijk om bijvoorbeeld een in g-sleutel geschreven stukje gelijk in f te spelen en naar beneden te oktaveren. Omgekeerd kan ik van de f-sleutel dus ook naar boven oktaveren, alleen heb ik in technisch spel nog heel wat te doen!
Wat is nu de meest logische positie om te leren na de eerste? Ik ben wat aan het improviseren en vind het leuk om dan op de a snaar wat hoger te spelen
De eerst volgende positie om te leren na de eerste positie is de 4e positie. Raar maar waar. Als je de 1e en 4epositie onder de knie hebt bied deze weer houvast voor de 2e en 3e positie. Je docent kan je hiebij helpen. Succes ermee.
Overigens gaat daar niet iedere methode vanuit, dus dat je vanuit de 4e positie houvast hebt voor de 2e en 3e positie. De vierde positie na de eerste heeft wel het voordeel dat je alweer gelijk heel wat meer noten kunt spelen en je in de 4e positie houvast hebt aan de plek voor de duim. Vooral al die noten die je dan aaneensluitend kunt spelen door van de eerste naar de vierde te schuiven, is natuurlijk heel leuk en motiverend. Maar daarna moet je toch naar die twee andere posities leren schuiven en naar mijn idee/gevoel maakt het qua moeilijkheid niet echt bijzonder uit of je het vanuit de vierde of de eerste doet.
Op de muziekschool moest ik ook posities leren en ik snapte er niets van en kon het ook niet onthouden. Mijn huidige docent benoemt nooit de positie, bij hem moet je weten waar de noten zitten en die noten kun je met verschillende vingers spelen. Ik vind dat vele malen makkelijker, ook om te onthouden.
Mijn docent heeft het ook maar zelden over posities; soms vraagt hij (terwijl ik de noot al speel) welke positie dat nu eigenlijk is en dan moet ik daar echt goed over nadenken. Ik denk dus ook helemaal niet in posities.
Ik denk in beide, zowel in positie als in nootnaam. Nu merk ik dat ik weer een stapje verder ben en zelf probeer uit te vissen hoe en met welke positie ik het stuk of paar maatjes kan spelen. Is nog echt een puzzel maar het lijkt een beetje op z,n plaats te vallen , echt leuk
En dat is het kromme bij mij; ik lees de muziek, vertaal dat naar een toonhoogte in mijn hoofd, en die speel ik. In het begin, toen ik alleen 1e positie speelde, vertaalde ik de bladmuziek naar notennaam (moest even wennen ivm omschakeling op bassleutel) en vervolgens naar een greep. Maar die laatste stap was er al gauw af. Eigenlijk speel ik grotendeels op mijn gehoor dus, ook al heb ik het stuk vooraf niet gehoord. Op zich wel gemakkelijk maar soms vraag ik mij af of ik het mijzelf niet tè gemakkelijk maak. Aan de andere kant, zonder toonvoorstellingsvermogen, lijkt me positiespel een schier onmogelijke opgave...
Nee hoor, volgens mij betekent het dat je een stap in het proces hebt geautomatiseerd. Als je dat niet zou doen, dan blijf je energie steken in het kijken waar je moet zitten en welke greep je dan doet. Die energie kan je dan niet voldoende gebruiken voor weer een volgende stap, zo denk ik dat het zit. Helemaal gelijk! Je moet op gehoor immers herkennen of je goed zit. En het zuiver spelen, hoe doen jullie dat? Full time je apparaatje ter controle? Dat is mij in ieder geval afgeraden. Gewoon regelmatig checken en verder het steeds beter op eigen gehoor gaan doen.
Het nut van posities benoemen is er toch ook niet. Zolang je maar speelt wat er staat het benoemen kan hooguit voor sommigen een houvast zijn. Not for me, doe meeste op gevoel en gehoor
Ik denk niet zo zeer in toonvoorstelling, ik ben wel bezig dat te trainen maar het is er niet automatische van zichzelf Ik denk nog het meeste in patronen en posities. Daarentegen heb ik weer geen apparaatje nodig om te horen of ik zuiver speel Het rare is dat als ik bladmuziek speel ik in beelden en plaatjes denk, maar als ik uit mijn hoofd speel, denk ik in klanken. En wat mij ook opvalt bij positiespel is dat je veel verder vooruit moet denken dan als je alleen in de eerste positie speeld, je moet als ware een paar maten vooruit denken om te kijken wat alle mogenlijkheden zijn om die maten te spelen en dan bedenken wat het meest handig is. Je bedenkt alsware wat je wilt gaan spelen, waar je vandaan komt en waar je na de maat naar toe wilt. En dit vind ik nog best heel erg lastig om in 1 oogopslag te zien en herkennen.
