@Oosterhof Vioolbouw, Een contrabasist, bekend met Velvet, vertelde mij dat er waarschijnlijk behoorlijk versterkt wordt met kunststof. Maar meer dan dat 'waarschijnlijk ..' wist hij ook niet. Mogelijk omdat, inderdaad, de fabrikant niet de details geeft.
Rayon® gaat door het leven als zijnde kunstzijde. Maar ik denk met jou, dat er het een en ander doorheen getwist wordt om de kern van de snaar sterk genoeg te maken/krijgen.
De passione zit nu op mijn cello, maar ik heb een nieuw euvel ontdekt: ik zie dat de cellokam ca. een cm. verschoven is (zijdelings) en de snaren dus niet meer mooi in het midden van de toets. Maar een wat verschoven kam die verder netjes recht omhoog staat, staat dus ook niet meer precies boven de stapel en dat is toch niet echt een situatie die bevorderlijk is voor de cello en de klank. Zo kan ik de passione ook niet helemaal optimaal beoordelen. De cello galmt een beetje raar. Toch heb ik wel de indruk dat ik er een mooie aanwinst aan heb, maar ik moet dus zeer binnenkort wel naar de vioolbouwer om die kam goed te zetten, want dat durf ik zelf niet aan.
@Marcelita , ja dan zul je idd een vertekend beeld hebben. Als je wel een poging wilt wagen (zelf): snaren alle 4 ontspannen (een toon lager of iets meer) - kam voorzichtig op z'n plek terug brengen (naar het midden en tussen de 2 uitgesneden hoekjes/puntjes in de f-gaten), grafiet in de gleufjes (ev. een 3B of 4B potlood) en de snaren weer opspannen. Wie weet. Maar de vioolbouwer heeft het natuurlijk direct weer perfect (in 2 minuten ofzo). Als alles weer klopt: ik ben benieuwd naar de Passione a-snaar.
Ik laat dit liever toch even door een vioolbouwer doen. Ik heb ook nog iets anders wat ik wil vragen en regelen ter plekke. Toch krijg ik wel al een beetje een beeld van de nieuwe snaar. Het klinkt toch heel mooi met de larsen medium en ik ben al wel van het rare schelle af. Ik kan natuurlijk niet vergelijken met als ik een soft of een strong had genomen, maar de keuze voor medium lijkt nu wel goed uit te pakken. Gewoon nog even voorzichtig, want ik verheug mij als alles weer mooi klopt en dan te kunnen beoordelen hoe het heeft uitgepakt.
Intussen heeft mijn leraar mijn kam goed gezet. Maar de kam is dus inderdaad te laag: de snaren lopen iets te dicht op de toets. Op zich is de kam mooi passend gesneden, maar is hiermee dus nog niet perfect. Het is allemaal echter wel duidelijker dat ik een goede keuze heb gemaakt! De nieuwe Passione enn de andere Larsen snaren, allemaal medium, klinken goed met elkaar. Ik kan ook weer lekker op die A-snaar spelen, want het schelle is dus weg en ik heb zijdezachtheid teruggekregen, alhoewel het nog steeds ook iets krachtigs heeft en zich dus niet door Larsen laat intimideren (hoe zou ik het anders kunnen zeggen?). Ik ga nu uitzoeken wat ik op de andere snaren wil, zodat ik die alvast kan bestellen en mezelf niet weer hoef te tergen totdat de nieuwe aanwinst in huis is. Nu gaat het allemaal nog, maar er komt een dag dat de slijtage irritante vormen (klanken ) gaat geven. Ik ga daar krampachtig van spelen en dat moet ik niet hebben. Welke mix wil ik? Ga ik ook een passione op de D zetten? En wat doe ik met de G en C? De JanHut-snarenwijzer op dit forum gaat mij dus helpen, zoals het al geholpen heeft.
Passione a-medium: 'zijdezacht .... ook iets krachtigs'. Leuk dit te lezen! Van Passione las ik regelmatig iets, maar een directe ervaring kende ik nog niet. Dank je wel! Hoe zou je de vergelijking omschrijven, als het gaat om zijdezacht en toch ook krachtig, in vergelijking met Larsen a-medium?
Haha! Nou als ik die rol waar wil maken ga ik een vraag stellen: wat zijn, vanuit wat je nu hebt, je wensen voor de klank van de d-snaar?
Nu ik die geweldige A-snaar eigenlijk net helemaal goed kan horen, ga ik eens rustig nadenken over wat er als D-snaar bij zou passen. Al spelend zal ik wel een idee krijgen, maar het vraagt even tijd.
Nieuwtje: Sommige topmerken blijven ontwikkelen. Zo komen er Magnacore-Arioso snaren aan van Larsen. (Magnacores met lagere snaarspanning). Naast de G en C (reeds in omloop) komen er binnenkort de a- en d-snaar. Ik ben benieuwd wat we er over zullen horen en lezen.
Dan is de passione meer zijdezacht dan de larsen en de larsen weer iets krachtiger.Althans, zo pakt het op mijn cello uit. Maar de passione is ook krachtig, dus het is meer een kwestie van krachtig en nog ietsies krachtiger. Allebei heel mooie snaren! Dank je wel voor dit nieuwtje! Naar aanleiding van dit nieuws kwam er ineens de vraag in mij op of je 'straffeloos' snaren van verschillende spanning op je cello kunt zetten. Straffeloos: in de zin van dat het dan géén lelijke combinatie wordt. Dat je dan niet krijgt dat de ene snaar zorgt dat de andere niet goed tot zijn recht komt. Ik zou mij kunnen voorstellen dat een 'gewone' larsen magnacore gecombineerd naast een passione niet geweldig uitpakt. Beetje intuïtie, ik kan het niet goed verantwoorden waarom ik dat denk. En misschien denk ik wel helemaal verkeerd en dat wil ik dan ook graag horen. Magnacore-arioso, dat lijkt mij ook wel een spannend avontuur. Heel misschien voor de d-snaar. Maar daar ben ik nog niet uit. En wat zoek ik voor de d, dat was ook een vraag waar ik nog geen helder antwoord op heb. Ik ben heel tevreden met larsen medium. Het kan zijn dat ik niet goed besef wat ik daar mis.
~Dank je voor impressie van Passione, in vergelijking met Larsen, @Marcelita . Wie weet is die a iets voor mij. ~Dat Larsen Original Medium top zou zijn, misschien wel meer dan de Magnacore variant: er zijn meer cellisten die dat vinden. ~De snaarspanning van de naaste snaar heeft behoorlijke invloed op de snaar. 1 Snaar veranderen kan effect hebben op de andere 3. Ik had bijvoorbeeld een poosje een Magnacore a- en d-snaar, om uit te proberen, naast de Larsen Org. medium G en C. De balans was een beetje weg. Soms werkt het wel: een cello die wat zwak is aan de onderkant een iets forsere C geven bijvoorbeeld. Maar ook dan is het even bekijken welk effect dit heeft op de andere 3.
Misschien kun je in het algemeen als regel wel aanhouden dat je óf allevier de snaren met hoge spanning neemt, of allevier met lagere. En dat ook nog in combinatie met wat voor cello je hebt. Mogelijk komen die snaren met hogere spanning wel helemaal niet mooi uit.
Kenners zeggen vaak dat je nooit forte moet nemen zonder reden. Bij nieuw experiment beginnen met medium. En dan kijken welke aanpassing je cello nodig heeft, zo wordt gezegd en geschreven. Onderweg kan blijken dat een cello ergens wat meer nodig heeft, of minder. Dat heeft dan wel weer effect op de rest. Bij Larsen, Jargar en Evah Pirazzi zie je vaak dat 4x medium heel goed voldoet (soms 4x forte). Sommige adviseurs gaan liever uit van lang doorzoeken tot de balans er is volgens de wens van de speler. Bijv. starten met 4x Larsen medium, een zwak gebied versterken door een snaar te wisselen enz. enz., waarbij alle merken en types in aanmerking komen voor bijsturing.
Opmerkelijk dat we het (bijna) nooit over soft snaren hebben. Zou dat zijn omdat we het vermoeden hebben dat onze celli met die snaren eerder scherp/snerpend dan zijdezacht/fluweel klinken? Zou bijvoorbeeld mijn cello met een snaar met nog lagere snaarspanning reageren met nare bijgeluiden? Ik heb dus een cello die van zichzelf helder klinkt, vermoedelijk lijkt die van @JanHut op de mijne, en wat zou zo'n cello doen met, bijvoorbeeld, allemaal softe snaren van, om maar wat te noemen, Larsen. Welke systematiek is er te bespeuren in het type cello (op het continuum tussen dof en helder klinkend) en snaarspanning? Ik weet eigenlijk niet of ik daar echt goed achter zou komen op een middagje snarenwisselen in het kader van een snaar-analyse. Ik besef dat dit een heel eigenwijze gedachte is. Wie ben ik, als amateurcellist die zo'n beetje net komt kijken op dit terrein? Maar een snaar heeft ook even tijd nodig om met de cello samen te werken en mij de klank te laten horen die ze samen weten voort te brengen. Na een half uur weer nieuwe snaren proberen, of na een uur, gaat dat niet een beetje snel? Natuurlijk moet je het uiteindelijk uitproberen om te weten wat er écht gebeurt met de klank, maar ik probeer van te voren al te begrijpen waarmee ik bezig ben om een gefundeerde keuze te maken in wat ik ga uitproberen. En dan wil ik daar wel langer mee spelen dan een middag om te weten wat ik ervan vindt. Nu, misschien dat een echt niet mooie combinatie zich na een half uur wel verraadt, maar toch...Er zit altijd ergens iets in mij van "geef het eens een kans". Daarom dus de vraag of je van te voren al kunt verwachten dat bijvoorbeeld softe snaren op een helder klinkende cello niet fijn gaan klinken.
Ik heb meerdere jaren een Larsen (standard/original) a-soft gebruikt. Mooi, mild en neigt ietsjes naar schel. (De vioolbouwer gaf me de tip: a soloist soft kan alternatief zijn). Toen ik vroeg hoe het zou zijn alle 4 de snaren soft te nemen was de mening van vioolbouwer: dan blijft er niets over van het krachtige van de cello; soft alleen op de a-snaar.
Ja, dat lijkt mij nou ook! Het hele systeem moet eerst weer in balans komen en zo vraag ik mij dan af hoe ze daar in Zutphen mee omgaan. Want een snaar die na opspannen niet klinkt zoals gewenst kan na verloop van tijd best heel mooi gaan klinken. Om in balans te komen is tijd nodig. Die moet je het ook geven vind ik. Een set soft snaren zal veel minder kamdruk hebben en dus het bovenblad minder belasten. Dan zal het blad omhoog willen want er is veel minder tegendruk dan voorheen, aannemende dat er daarvóór medium snaren op zaten.
Als dat inderdaad voor alle celli zou gelden, zouden de softe snaren voor D, G en C voor nop worden gemaakt.
Maar het gaat daarbij om fracties van millimeters. Dat kun je met het oog niet zien. Maar bedenk wel dat ook die fracties van een millimeter meetbare invloed heeft op het volume (inhoud, niet geluidsterkte!) van de klankkast! Want dat gaat dan over cm³!
