Stel dat mijn cellospel de komende maanden en jaren enorm zou groeien. Wat zou ik dan willen? Ik zou zo willen spelen: een mix is van de speelstijl van Pieter Wispelwey, Quirine Viersen en mijn eigenheid. -> Stel dat jouw spel in een jaar tijd een enorme groeispurt krijgt, wat zou jij willen?
100% eigenheid... als dat niet mag ook een dosis Jordi Savall... als het een cellist moet zijn een shot Roel Dieltjens
Aansprekende reactie! De oorspronkelijke vraag zou bijgesteld kunnen worden, zie *. Waarschijnlijk zal jouw spel mij direct aanspreken, Huub, als het verwant is met de stijl van Roel Dieltiens. Dat is zo puur, creatief, .... ! * Wie volgt: als jouw spel zich de komende tijd snel zou ontwikkelen, op welke grote cellist(en) zal het dan lijken?
Als mijn spel komende tijd snel zou ontwikkelen, en die ontwikkeling lekker blijft doorgaan, dan hoop ik zelf nog eens een groot celliste te worden met weer een eigen stijl. Er zal zeker wel wat overlap zijn met grote cellisten. Zo spreekt mij de manier aan waarop Truls Mork het celloconcert in B uitvoert van Dvorak, zijn mix van kracht en verfijning. Ook zijn uitvoering van, ik dacht het tweede celloconcert, van Shostakovitch zou ik best wel graag zo willen kunnen spelen. Toch voelt de beantwoording van je vraag bij mij een beetje als glad ijs. Ik zou dan precies goed moeten kunnen zeggen wat er in het spel van een grote cellist(e) mij aanspreekt en daarom goed op een rijtje moeten hebben wat de cellisten allemaal voor specialiteit in hun spel hebben. Ik heb het gevoel dat ik daar wat in tekort schiet.
Het lijkt mij dat wanneer je je een stijl van iemand anders wilt aanleren je eerst terdege moet analyseren waarin die stijl zich dan kenmerkt. Dat zal nog niet eenvoudig zijn, want ook al denk je die kenmerken gevonden te hebben, dan moet je het ook nog na kunnen doen. Ik zou gaan voor de eigen stijl, dat scheelt een heleboel extra energie die niet in na-aperij gestopt behoeft te worden.
Waar ik op doelde met de vraag is wat meer in de richting van: welke cellisten vind je zo inspirerend dat je daar wel een dosis van zou willen overnemen. Dus niet een kopie proberen te zijn of exacte analyse maken. De grote cellisten doen dat zelf ook, laten zij in interviews horen. Bijvoorbeeld Jean Quien Queras; hij zei dat Anner Bijlsma zijn favoriet is. Hun spel lijkt niet helemaal op elkaar, maar wat Bijlsma aan stokvoering en muzikaliteit laat zien heeft blijkbaar Queras gebracht waar hij nu is. Dan ikke: laatst kreeg ik feedback van een musicus dat ik een geheel eigen klank heb (wow!). Als ik kijk welke invloeden daar in zitten van de meesters dan voel ik en hoor ik Bijlsma, Wispelwey, Dieltiens, Sollima, Reyseger. De barok en de improvisatie. Als de feedback klopt dat dat geleid heeft tot een geheel eigen stijl (of heeft de musicus overdreven?) dan ben ik heel blij! N.a.v. jullie reacties maak ik de vraag ietsje anders: -> welke cellisten zijn voor jou, cellospeler, een groot voorbeeld en inspiratie?
Ik kan me de blijdschap van Jan Hut niet zo goed voorstellen, want wie je ook probeert na te doen of welke favoriet je zou willen zijn, je hebt altijd je eigen stijl! Ik zou me er totaal niet druk om maken. Maar ja, ik ben dan ook een violist hoewel dat er weer niets toe doet. Wees jezelf, dat is voldoende.
Ik zat anders ook wel te denken aan een vraagstelling als: Van welke grote cellist zou je les willen krijgen en wat zou je dan willen opsteken? Het zijn allemaal vragen die een bepaalde stijl, een bepaalde sfeer, klank e.d. betreffen. Maar eigenlijk heb ik het gevoel dat ik nog technisch zoveel te leren heb voordat ik wat meer van een eigen klank kan spreken. Misschien ben ik ook wel streng voor mijzelf, maar ik kan het niet mooier maken dan het is. Ik ga nog even verder nadenken over jouw vraag en de vraag die ik zelf bedacht.
Wie ik bijvoorbeeld erg mooi vind spelen (en dat is hier ook nog eens in een intens stuk) is Amid Peled. Ik zou dus best een intens stuk heel mooi beheerst willen kunnen spelen, waardoor juist dán de intensiteit bij de luisteraars doordringt. Natuurlijk, ook hier forte en nadruk, zit ook wel in de compositie, maar beheersing blijft. Fascinerend, ja, ik zou best wel bij hem in de leer willen. Hij zou mij echter smeken nog wat etudeboeken door te werken.
Nou, in het begin (a) is een beetje klank maken en zuiver leren spelen zo'n klus, dat je als leerling eigenlijk de juf of meester aan het nadoen bent. Daarna (b): je kunt wat stukken spelen en het klink aardig. Als later (c) mensen jou of mij vertellen dat je een eigenheid laat klinken die aanspreekt, dan is er meer aan de hand dan 'wat knap zeg' en van 'nadoen' is al helemaal geen sprake (meer).
Het staat natuurlijk buiten kijf dat bij iemand die net in de beginfase zit van het aanleren van het spelen op een cello, nog geen sprake kan zijn van het hebben van een eigen stijl. Dat in de lessen zo veel als mogelijk de voorgedane bewegingen door de docent worden opgevolgd behoort daar ook bij. Ook dat nadoen heeft niets van doen met het hebben van een eigen stijl. Die eigen stijl komt pas aan de orde wanneer de technieken ook steeds beter zijn ontwikkeld. Ik vind dat woord 'eigenheid' zo vreemd, want iedere cellist heeft iets eigens, daar is niets bijzonders aan. Ook niet als je nog zo je best doet een beroemde cellist na te doen, het is altijd iemand anders die dan speelt. Of je spel anderen aanspreekt en of ze het knap vinden, is dan mooi mee genomen, maar het zou me koud laten. Ik speel zoals ik wil en zoals ik het mooi vind. Dat houdt ik aan.
Spel van anderen kan inspireren en als je toch al iets hebt met een bepaalde manier van iets uitvoeren, kun je wel geïnspireerd worden om iets in een bepaalde richting te ontwikkelen. Toch ben ik het wel met @Oosterhof Vioolbouw eens dat het dan nog steeds jouw eigen variant van die manier van uitvoeren is. Je gaat ook alleen iets op een bepaalde manier uitproberen als je je daar echt fijn bij voelt. Zomaar een beetje 'leeg' naäpen (dus alleen misschien uit effectbejag om voor je publiek net zo goed te lijken als X) zal niet echt prettig voelen en ik betwijfel ook of het dan ook mooi klinkt.
Als jij of ik iets speelt, geïnspireerd door de groten, maar op geheel eigen wijze en een musicus zeg dan, met gespitste oren 'hier is iets bijzonders gaande ......'. Dat bedoel ik ongeveer met inspiratie en eigenheid. Dit had zo'n leuk topic kunnen zijn (zie bijv. #2). Maar het loopt anders: de vraag zelf, gebruikte termen ('eigenheid') en beleving ('blijdschap') worden bekritiseerd.
Als niet vanaf het begin duidelijk is wat verstaan wordt onder een bepaald begrip krijg je dat de reactanten er zelf een definitie aan geven. Je kunt niet een term opvoeren en er dan maar van uitgaan dat een ieder daar dezelfde inhoud en betekenis aan geeft. Bovendien heb je zelf een paar maal je vraagstelling bijgesteld. Dan mag je het niet vreemd vinden dat er bepaalde wendingen binnen het onderwerp plaats vinden. Als je jezelf dan onttrekt aan deelname kun je ook geen invloed meer uitoefenen op het verloop van de dicussie.
Als ik van te voren wist wat je met eigenheid bedoelt, had ik wellicht anders gereageerd. Echter, wat er bij komt kijken, een zekere gevorderdheid in cellospel speelt ook hier een rol. Wat ik heb proberen aan te geven is dat ik betwijfel of ik de oren van een musicus kan laten spitsen als ik mij laat gaan op de cello en mij daarin laat inspireren door Amid Peled. Ik vind het verdrietig als deze twijfel over komt als kritiek op termen als eignheid en blijheid, want zo heb ik het niet bedoeld.
*Uit de reactie van Huub bleek dat het niet heel onduidelijk was (#2). *Marcelita, het ging me meer om #7, #13, #16, wat herhalend afkeurend over kwam. *Met het corrigerende of doorvragende ben ik eerst meegegaan: de vraag concretiseren. Maar ook dat wordt daarna afgekeurd. *Kortom, hoe ik het zie: de reactie in #2, #4 en #11 laten zien dat het een boeiend item kan zijn. Gewoon leuk om te lezen en te schrijven.
Het is niet mijn bedoeling iets af te keuren, wel om met doorvragen duidelijkheid te krijgen. Ik denk Jan, dat meedoen juist verhelderend werkt. Kan het tóch nog leuk en interessant worden.
In mijn dromen, dat zullen vast dromen blijven, speel ik als Joshua Bell! (zonder zijn zweet en hoorbare snuifadem) En als ik dan een vrolijke bui heb, dans ik erbij als Lindsey Stirling. (wel met mijn akoestische viool! )
