Goeiendag! Wat hij speelt komt echt binnen! Zó mooi! Onvoorstelbaar dat hij dat op die leeftijd al kan! Hij zal toch niet een chinese opvoeding gehad hebben he? Alhoewel... veel gedrilde chineesjes spelen misschien wel goed? Maar bij velen komt hun muziek niet zo binnen!
Wat een techniek die hij nu al beheerst! En daar dan ook mooi dynamiek in. Waarschijnlijk sprake van een heel talentvolle jongen die les heeft van een heel goede docent met wie het goed 'klikt'. Hij komt mij in ieder geval niet over als een zielig doorgedrilled kind dat nu speelt om zijn ouders te 'pleasen'.
Ik ga 'm dat iig nooit nadoen denk ik. Of ik ben al bejaard en dan zal ik wel bepaalde beperkingen hebben.
Ah, nee, dit gaan we hem inderdaad niet nadoen. We moeten genieten wat voor ons haalbaar is en niet vergeten dat jonge kinderen die de smaak flink te pakken hebben het voordeel hebben van jong beginnen. Dat speelse gemak waarmee hij dat eerste supersnelle stuk speelt, dat kunnen we echt 'schudden' als late beginners. En gelukkig is er nog zoveel moois wél haalbaar!!!!!
Deze hadden we nog niet, toch? Het "Little Stars Trio": 2 jonge violisten en een celliste. Drie kinderen uit één gezin van 11 (Dustin Breshears, viool), Starla (10, cello) en Valery (8, viool ll) In een interview vertelden ze o.a. dat ze op vierjarige leeftijd (Dustin) en driejarige leeftijd (zusjes) zijn begonnen en na een jaar of 2 á 3 naar het conservatorium zijn gegaan (bij ons: jongtalent klas, maar zij in San Fransisco, VS). Ze zijn zeer zeker wel getrained op interactie met elkaar, maar toch zie je door de show ook het plezier wat ze aan musiceren beleven.
Ze lachen en lijken plezier te hebben in hun spel. Maar is dat ook zo, hebben ze echt plezier. Ik denk niet dat ze echt vrolijk zijn. En ik word ook niet vrolijk als ik naar deze zielige muzikale getrainde aapjes kijk. Ik word er zelfs heel droevig van. Ik ga nooit naar een circus waar ze dieren onnatuurlijke dingen laten doen en ben er ook nooit geweest, mijn ouders waren wel wijzer. Maar naar deze stakkertje gaan kijken en luisteren en voor ze te klappen zou ik helemaal nooit doen. Ik zou me dan ook diep schamen als ik in die zaal zou zitten.
Ik vraag me af of de bewegingen ook aangeleerd zijn? (Susukimethode?) Ze hebben misschien wel een Aziatische tijgermoeder?
Wat er niet in zit, gaat er ook niet uitkomen. Dat is niet alleen met talent, maar ook met plezier. Dan ga je als docent en ouder trekken aan dode paarden. Deze kinderen kun je dus wel een show aanleren, maar dan alleen als je kunt aansluiten op een enthousiasme dat er bij de kinderen al zit. Als het er niet zat, kreeg je het er ook als het ware met de zweep niet in.
Och, je kunt enthousiasme ook veinzen, dat is niet zo moeilijk. Er zijn zelfs acteurs die tranen kunnen laten plengen terwijl ze geen echt verdriet hebben. En als dat is aangeleerd is het inderdaad een grote show en kan ik me een beetje vinden in hetgeen Tobias beweert.
Ja, natuurlijk kun je enthousiasme ook veinzen. Als ze dat al als jonge kinderen hebben geleerd, zijn ze er triest aan toe! Zou je ook de mogelijkheid kunnen indenken dat deze kinderen naast viooldrillen er ook nog lol aan beleven? Domweg omdat ze dan dingen beleven die de gemiddelde klasgenoot van hen niet beleeft? Bijvoorbeeld een interview. Zou dit, van de kant van de kinderen , nou werkelijk zo geveinsd zijn?(natuurlijk, je moet de mogelijkheid open houden)
Jazeker, daar heb ik geen moeite mee. Maar in bepaalde gevallen komt het wel erg gemaakt over, aangeleerd zeg maar. Ze doen braaf wat hen wordt opgedragen, want de meester zegt dat het zo moet. En dus doen ze het. Zo zie je ook al leerlingen van Janine Jansen dezelfde bewegingen maken als Janine maakt: aangeleerd om na te apen! In plaats van de beweging(en) het resultaat te laten zijn van hetgeen je aan emoties doorvoelt. Voor wat betreft het filmpje met het interview: ze weten wel heel goed hoe ze aardig moeten overkomen. Ik vind het nogal gemaakt, zeker wanneer ze als antwoord geven US$450,= per uur te krijgen. En zo gaat het maar door. Pure show, typisch Amerikaans.
Zeker, typisch Amerikaans. We hebben wel te maken met verschillende culturen en daarmee ook opvoedstijlen en manieren van omgaan met kinderen die iets kunnen. In onze Hollandse cultuur met "doe gewoon dan doe je al gek genoeg" is dat wat we hier met die kinderen zien natuurlijk super overdreven en volkomen over de top gedrilled. Veel showmaniertjes ook. Maar toch blijf ik wel volhouden dat je kinderen niet zover krijgt als ze niet zelf al happy zijn met wat ze kunnen. Dat 'happy' over wat je kunt, dat wordt in Amerika overigens ook al aardig erin geheid. Daar roepen ze ook dat je een professor in de wiskunde bent als je één en één foutloos kunt optellen. Daar mogen kinderen zeggen dat ze goed in maths zijn als ze een in onze ogen onbenullige opgave kunnen maken. Toch heeft dat inheien van gelukkig zijn wel zijn grenzen; een kind dat níet blij is met vioolspelen, krijg je echt niet zover als wat je hier ziet. Amerikaanse kinderen die muzikaal echt wel wat kunnen, de show erbij hebben geleerd (wat wij als Hollanders niet zo kunnen waarderen) en proberen te bespeuren waar show ophoudt en oprecht plezier overblijft.
Muziek is beleving. Technische vaardigheid is in dat verband niet meer dan instrumenteel. En op het gevaar af in te gaan tegen de kennelijk hier gangbare ‘communis opinio’, wat is er nou zo bijzonder aan deze jonge violist? Tja, hij beheerst de techniek redelijk. Maar voor een twaalfjarige is dat ook weer niet zo bijzonder als sprake is van: 1. Talent 2. Zo jong mogelijk beginnen 3. Een doelgerichte viooldocent (en wat dat betreft ben ik in Nederland het nodige gepruts onder ogen gekomen) Bij internationaal gerenommeerde vioolopleidingen wordt er van uitgegaan dat kinderen op elf- of twaalfjarige leeftijd de volledige viooltechniek grondig onder de knie hebben. Daarna begint de muzikale vorming en mogelijk de voorbereiding op een loopbaan als musicus. Al dan niet in de vorm van talloze masters-classes. Of nog erger, vioolconcoursen. Iedere keer dat er zo lovend over een zoveelste, al dan niet gedresseerd, talent wordt gedaan, gaat bij mij echter de irritatiekraan open. Want nogmaals, het gaat mij om de BELEVING van muziek en niet om een kind dat, met alle respect, een kunstje staat te doen. Hoe voortreffelijk wellicht ook. Al vrees ik dat wij toch in de meeste gevallen voornamelijk zijn of haar leraar of lerares horen doorklinken. Daarmee heb ik overigens niet gezegd dat die ‘volwassen’ beleving altijd is uitgesloten bij heel jonge musici. Maar het komt alleen zelden voor. Als ik mij beperk tot violisten kom ik eigenlijk niet verder dan de vooroorlogse Menuhin, Michael Rabin (althans de eerste jaren), Josef Hassid, Mischa Elman en Vadim Repin. Voor de goede orde: ik heb het dan over het fenomeen ‘wonderkinderen’. Echte wonderkinderen. Want je hoeft beslist geen wonderkind te zijn (geweest) om te eindigen als een meer dan voortreffelijk musicus. En de twee werken die hier worden gespeeld stemmen mij ook niet milder. Het eerste, de etude opus 18 nr. 4 van Wieniawski, is een mengsel van positie- en snaarwisseling, alsmede gebroken drieklanken. Wat minder diplomatiek geformuleerd: een soort van uit de hand gelopen toonladder in drieklanken. Uit acrobatisch oogpunt leuk om te spelen, maar muzikaal nogal marginaal. En dan het tweede werk, het Cantabile in E op. 17 van Paganini. Een echt werk, want voorkomend op het repertoire van veel violisten. Waaronder bijvoorbeeld Leonid Kogan. Muzikaal ook wat substantiëler. En dat vergt dan uiteraard inzicht in de context en de uitvoeringswijze van de muziek en dus niet alleen de noten en de vingerzettingen. Tenzij mijn oren mij bedriegen mis ik dat in deze uitvoering. Zeker als de uitvoering door sommige groten nog op je trommelvlies staat. Ik heb het overigens niet over die paar slippertjes, want dat overkomt iedere musicus met enige regelmaat.
Christian Li is hier 10 jaar jong. Op zijn vijfde jaar is hij begonnen. Valt dit onder kindermishandeling, ik denk het wel. Zijn jeugd is hem ontroofd.
Als kind was ik me nog niet heel erg bewust van het 'show' aspect van een uitvoering. Ik weet nog heel goed dat ik door mijn viooljuf destijds behoorlijk streng werd aangesproken omdat ik me niet aan de etiquette hield. In plaats van tijdens het applaus een al dan niet geveinsde tandpastalach op te zetten had ik de neiging om eerlijk mijn emoties te uiten. Dus als ik ontevreden was over het spel dan kon ik gerust sip of boos kijken en ik heb zelfs een keer mijn tong uitgestoken (dat verhaal blijft voor mij een bron van vermaak). Het werd me echter niet in dank afgenomen en mij werd geleerd dat ik op z'n minst zou kunnen glimlachen Dit had echter niets met mijn liefde voor muziek te maken. Ik ben altijd dol geweest op mijn viool en die passie maakte me tegelijkertijd ook ontzettend kritisch. Ik wist als kind gewoon alleen nog niet zo goed hoe ik me daarmee naar het publiek toe moest gedragen. Inmiddels ben ik 27 en gaat het vanzelf. Het was voor mij een onderdeel van vioolles. Een deel van de gebaren en expressies is aangeleerd en afgekeken van anderen (net als bij dansen bijv.) Bij muziek gaat het mij om de muziek en de rest is wat mij betreft een vormelijk acrobatenkunstje onder het mom 'het oog wil ook wat'.
Hier is de recente winnares van het Internationale Grumiaux Concours 2019 En dit meisje van 7 schijnt ook nog eens prijzen te hebben gewonnen met karate en kanji. Een natuurtalentje dat dus niet de hele dag viool speelt. Het moet ook nog eens naar school en als dat in Japan is, is het ook nog eens extra hard werken om aan alle eisen te voldoen om later naar het juiste vervolgonderwijs te kunnen.
