Elisabeth Concours Brussel 2019 viool

Dat is waar... Het is een soort topsport, compleet met afzondering en al!

 

Laat ik maar weer eens benadrukken dat ik muziekwedstrijden een regelrechte ramp vind. Een wedstrijd is iets voor sport, niet voor muziek. En de winnaar van zo'n muziekwedstrijd is dan zeker de beste? De beste wat? Het zou eens aardig zijn als al die wedstrijdliefhebbers eens zouden nagaan wat er met al die eerste prijswinnaars van dit concours of andere 'wedstrijden' is gebeurd. Nou, neem van mij aan, het overgrote deel is de vergetelheid deelachtig geworden, de kamermuziek toegetreden of geeft ergens les.

Langzamerhand neem ik nauwelijks nog de moeite naar dit soort bijeenkomsten te kijken, want het is één grote teleurstelling. Niet in het minst omdat ik nauwelijks nog verschil hoor tussen al die dames & heren. Het gros, ook de studenten van Perlman, is overgoten met die kenmerkende, olieverfachtige, Galamian/Delay-stijl. Een laboratoriumachtige perfectie en een interpretatie die een kopie is van die van hun leraar. Goede leraren zetten hun leerlingen aan het denken maar wensen niet als voorbeeld te dienen.
Grote musici onderscheiden zich door hun individualisme. Geen één klonk als de ander. Men speelde ook niet hetzelfde. Het kostte geen enkele moeite verschillen te horen tussen Grumiaux, Kogan, Oistrach, Kreisler, Heifetz, Morini, Prihoda, Ferras, Thibaud, Kulenkampff, Milstein, Ricci, Francescatti, Hirschhorn, Neveu, Huberman, Tretyakov, Elman en al die anderen. Verschillen in zowel interpretatie als techniek. Maar het soort eenheidsworst, de paar goeden niet te na gesproken, dat tegenwoordig wedstrijdpodia bevolkt roept bij mij geen enkele muzikale 'huiver' meer op. En dat je dan, het is hier al eerder opgemerkt, denkt de mensheid blij te kunnen maken met een repertoire van vijf vioolconcerten getuigt ook niet echt van een zoektocht naar en belangstelling voor onbekende einders. Welnee, je doet gewoon je nummertje. En morgen is er weer een dag.

Om tenslotte Ivan Galamian nog enige recht te doen: zijn toonladderboek is onovertroffen. Superieur aan dat van Flesch.

 

Misschien wordt het gewoon kapot geanalyseerd... En is het beter om te luisteren en te genieten... Ik luister volgend jaar... In Beate bewondering... Maar ik kijk NIET MEER naar de resultaten. Gewoon genieten van deze getalenteerde muzikanten...

 

Hopf uit je commentaar blijkt inderdaad duidelijk dat je het concours niet gevolgd hebt. Het was verre van eenheidsworst hoor. Een van de hoogtepunten van het concours was b.v. Julia Pusker die in haar halve finale het aandurfde de Sonatina van Dvorak te spelen, een typisch amateurwerk (ik bedoel daarmee, een stuk dat goed door amateurs kan gespeeld worden en inderdaad ook heel populair bij amateurs, misschien heb je het zelf al gespeeld). Maar ze maakte muziek van jewelste en haalde er de finale mee.

 

Ik heb lang niet alles gezien en gehoord, maar bij een van de kandidaten was ongeveer het spannendste dat gedurende de uitvoering het licht in de zaal uitviel.

 

vdbuss,

Uit je commentaar blijkt duidelijk dat je een slechte lezer bent. Want ik heb weliswaar niet GEKEKEN (zoals ik schreef) maar wel GELUISTERD. Want naar muziek LUISTER je. En tja, een hele muzikale uitdaging hoor die sonatine van Dvorak. Uiteraard heb ik die ook gespeeld want het was, zeker vroeger, onderdeel van het ijzeren repertoire. Viool-technisch is het een eenvoudig werk. Maar de kunst is de muziek naar boven te halen. Grumiaux kon dat. Evenals Prihoda en Snitil.