Jemig, kan hij al twee uur repeteren op z'n zesde? Dan is-ie echt heel gemotiveerd! Heel mooi, en vasthouden dus, die motivatie! Het is altijd spannend hoe dat zit als kinderen op de middelbare school komen. Vooral als ze dan in de bovenbouw komen, waar moeten of willen ze hun prioriteiten dan leggen? Maar dat ligt nu nog heel ver weg, en als hij tegen die tijd de sterren van de hemel speelt, dan wil hij dat misschien ook wel blijven doen als het met school wil lukken. Ik zat me trouwens wel af te vragen waar dat knijpprobleem waar we met z'n allen zo mee kampen, toch vandaan komt. Het is niet alleen de wilskracht, maar ik denk ook dat het een combinatie is van het op een speciale manier moeten hanteren van de stok. Het is dan meer iets van de fijne motoriek; en daarnaast dat we zowel goed moeten strijken (ook nog eens op de goede plek en niet boven de toets) en goed moeten intoneren, noten lezen, luisteren en dat allemaal tegelijk. Dat is echt multitasken! Als je dan zo graag wilt dat dat lukt... Hoe zou het zijn als je eerst zou kunnen beginnen met iets waar je makkelijk 'je klauw' omheen legt ipv die typische manier van strijkstok vasthouden? Misschien zouden we daardoor sneller van het knijpen af zijn, omdat je begint met een iets gemakkelijkere manier van vasthouden. Als je dan ook nog begint met luisteren, afkijken en nastrijken ipv gelijk noten gaan lezen en binnen de kortste keren in de eerste positie op elke snaar aan de gang gaat, misschien dat er dan minder geknepen wordt en het knijpen ook sneller verdwijnt. Het is alleen zo dat het vasthouden van die strijkstok zoals het hoort een doel dient, namelijk dat je daardoor recht strijkt en richting kan geven. Met je klauw strijken vraagt om een andere constructie van de strijkstok. 't Waren maar wat gedachten...
Het is ook gewoon erg lastig: je bent met zoveel dingen tegelijk bezig en als je op het ene let gaat het andere fout. Ik heb zelf op viool ook zo'n stom probleem: op het moment dat ik noten een beetje geaccentueerd en snel moet spelen ga ik met mijn linkerhand ook knijpen. Nergens voor nodig: die snaar doet het ook wel als ik hem licht indruk, maar het lijkt wel een automatisme en het is zo lastig om er af te komen. Bij zoon is het probleem dat hij zijn stok niet goed vasthoudt, waardoor hij ook niet recht strijkt en zijn arm naar boven wegtrekt ipv te strekken. Grappige is dat toen hij een keer zonder pin speelde (hij wou weten hoe het vroeger ging) hij het ineens veel beter deed. Ik vind het wel een beetje lastig: het is wel belangrijk dat hij het goed aanleert, maar ik wil hem ook niet zijn speelplezier ontnemen. Bij viool zie ik op youtube ook weleens kinderen met een speciaal handvat op de stok om een goede handhouding aan te leren. Ik zou bijna zelf wat gaan knutselen.
Misschien helpt het hem wel om zonder pin te blijven doorspelen. Er zijn wel meer cellisten die liever zonder pin spelen en er was inderdaad een tijd dat er niks te kiezen viel bij gebrek aan pin.
Mijn leerlingen laat ik meestal een week of 2, 3 met een barokstrijkstok spelen, omdat het dan veel gemakkelijker is om ontspannen te strijken, en meer vanuit de resonatie van het instrument dan vanuit de kracht in je arm. Ontspannen rechterhand maakt ontspannen linkerhand weer veel gemakkelijker, als we rechts knijpen met de duim gaan we dat gemakkelijk links ook doen. Als tip: aals je goed ontspannen speelt is ook de onderkaak ontspannen...
Zou het andersom niet beter werken? Zorgen dat je de kaak ontspant maakt dan dat de rechterhand ook ontspant.
En zo heb ik zelf ook nog wat aan dit topic. Ik was op de viool aan het worstelen met een lastige passage. De noten waren wel goed, maar het klonk niet mooi. Nu, samen met wat tips van mijn lerares, en het observeren van een meisje in het orkest dat erg ontspannen speelt, geoefend met ontspannen kaak en handen en zowaar: het begint ergens op te lijken . Zoon heeft zich vastgebeten in de kerstliedjes. Hij heeft een duidelijk voorkeur voor liedjes met een stukje 4e positie erin.
Maar volgens mij werkt het beter. Je verlegt de aandacht naar de kaak in plaats van geconcentreerd bezig zijn met de rechter hand.
Bij zoon beweegt zo'n beetje alles aan zijn gezicht tijdens het spelen. Wel op de maat van de muziek, dat dan weer wel . Vakantie en dus tijd voor experimenteren. Tot frustratie van de oudere kinderen heeft zoon de piano ontdekt en speelt nu zijn orkestpartijen op de piano. Ik verbaas mij er echt over hoe makkelijk hij het allemaal oppikt: hij wisselde het cellospelen tijdens een boogje (legato) van positie en ik zei hem dat het makkelijker was om gewoon in 4e positie te blijven. Zoon zei: "oja" en speelde meteen zonder aarzelen de maat nog een keer met de juiste vingers op de juiste snaren.
Klinkt heel leuk, deze jongen heeft echt plezier in muziek maken! Belangrijk is dat de balans goed blijft tussen uitdaging en lekker aanklooien/experimenteren.
We hebben nu de afspraak dat zoon elke dag even zelf mag aanklooien en experimenteren: dan bemoei ik mij nergens mee. Maar als we samen oefenen, dan zeur ik wel over ritme, houding e.d. Ik hoop er wel voor te zorgen dat de balans goed blijft, want de basis zit hem in het plezier hebben in het spelen. Zoon is nu bezig met zijn eerste serieuze stuk met pianobegeleiding. Ik verbaas mij echt hoe snel hij gaat en hoe goed hij corrigeert als iets niet zuiver is. Dat duurde bij mijn dochter veel langer naar mijn gevoel. Ritmes blijven wel een uitdaging, vooral lange noten . Rusten worden gewoon overgeslagen, dat herken ik wel van dochter. Wat dat betreft is het orkest een hele goede leerschool, want daar moet je wel tellen.
Maar dan is tellen ook lonend, want je wilt wel op het goede moment inzetten en niet uit de toon vallen. Zelf heb ik ook gemerkt hoe spelen in ensemble heeft geholpen om beter te worden in maat houden.
Wat grappig om mijn eigen topic terug te lezen. Deze week heeft zoon exact een jaar les en wat heeft hij veel geleerd in dat jaar. Nooit verwacht dat hij zulke stappen zou maken. Natuurlijk blijft oefenen soms lastig, en van technische en houdingsoefeningen zal hij voorlopig geen fan worden, maar hij beleeft er enorm veel lol aan. De afgelopen weken heeft hij de grote greep geleerd en mag hij zijn tanden gaan zetten in een concertino van Bréval (nr 4). Ik ben benieuwd.
Wat leuk om te horen! Het is duidelijk een goede keuze geweest hem op celloles te zetten! En nu alweer concertino 4 van Breval! Ik moest even kijken welke dat ook alweer was, ja, deze: Alleen, dit zijn de nootjes, ik hoop dat je zoon het geïnspireerder speelt!
Ik heb hier eerder kennelijk 'overheen gelezen', mijn excuus, maar wat is het voordeel van met een barokstrijkstok beginnen? En geldt zoiets of zou zoiets ook van toepassing kunnen zijn bij een barokstok voor viool?
Ik denk toch dat dit niet een kwestie is van inspiratie. Mijns inziens wordt er niet actief geluisterd en dus niet gecorrigeerd tijdens het spel, want er zijn toch nogal wat noten behoorlijk verkeerd geïntoneerd.
het voordeel: het speelt heel ontspannen, je hoeft veel minder gewicht in balans te houden; daardoor moet je wat meer vanuit de resonantie van het instrument spelen, wat heel goed is voor je toonvorming. (zeker op termijn) Of het zin heeft voor viool durf ik niet te zeggen, ik denk dat de kans op verkrampen eerder links is bij viool? (hoewel als je de ene arm verkrampt, de andere meestal ook niet ontspannen is... )
