Het is uiteraard niet zomaar op foto’s te zien. Een mooie viool, een hele mooie klank, speelt vlot. Dixit iemand : fake. Wel met een echt label maar door de afgesneden (zou het?) hoeken wellicht uit een authentiek instrument gehaald en in dit instrument geplaatst. Weten de vioolbouwers hier toevallig meer over te vertellen ?
Of de verhalsing slechts ingekerfd is, kan ik moeilijk beoordelen. Als het een echte verhalsing is, dan is het geen vakwerk. Ik denk dat het hier gaat om een kopie. Om daar zekerheid over te hebben, moet de expert op dit vlak van Vuillaume instrumenten er een oordeel over vellen. Het instrument ziet er verder fraai uit. Als de klank dat ook is, is het het waard bespeeld te worden.
Ik ben er van overtuigd dat het een kopie is. wel een mooie. Het etiket is authentiek. Vandaar de twijfel. Het lijkt me ook niet courant dat etiketten afgesneden hoeken hebben.
Ik weet niet of het etiket 'authentiek' is. Er zijn vele labels in omloop. Soms ook worden Vuillaume-labels in een viool aangebracht om de schijn te wekken dat het om een Vuillaume viool gaat. Als een ieder nou eerlijk was, hadden we geen probleem.
Ja he... Het etiket is geverifieerd authentiek. Maar wellicht dus in een ander instrument geplaatst zoals je zegt.
Een z.g. "geverifiëerd" etiket en dan in een ander instrument geplaatst? Ik zou zeggen "het moet niet gekker worden"
Ja hé. Toen de viool bijna 40 jaar geleden gekeurd werd door de verzekering, waren ze het eens over de authenticiteit van het etiket maar echt niet van de viool. Hij is toen geschat op (en ook verzekerd voor) 15.000€ Het gekke is dat in een Amerikaanse groep, de viool wordt afgedaan als fabrieksviool, bandwerk, zonder veel waarde. Ik ga dus hard twijfelen of ik hem nog moet laten nakijken. De kam is niet ok, staat de stapel nog goed, die ene nep-sleutel moet vervangen worden, toets en mensuur zou ik graag laten nakijken en er horen minder primitieve fijnstemmers op.
Welke verzekeringsmaatschappij keurt zelf de te verzekeren violen? De gangbare praktijk is, dat een viool wordt getaxeerd door een vioolbouwer of (in het hogere segment) door een expert uit de violenbranche: het taxatierapport wordt dan voorgelegd aan de verzekeraar die daarop een verzekering afsluit, mits de taxateur wordt vertrouwd op grond van zijn goede naam. Wanneer je het Amerikaanse "The Pegbox" mocht bedoelen (daar doen trouwens ook veel niet Amerikanen mee): daar zit nogal wat expertise, maar er wordt ook veel humoristische (of als zodanig bedoelde) onzin gebezigd, die de leek niet altijd onmiddellijk doorheeft of die alleen door Native Speakers in het Engels en/of goed in de Anglo-Amerikaanse cultuur ingevoerde deelnemers worden begrepen. Zelf vind ik het ook nogal riskant om aan de hand van foto's uitspraken te doen over authenticiteit en/of waarde Wanneer de viool fijn speelt en mooi klinkt, is er m.i. niet zoveel aan de hand, maar wanneer je bepaalde onderdelen niet zo vertrouwt, dan kun je er rustig een bouwer naar laten kijken.
Ik heb geen flauw idee meer van de toenmalige maatschappij. Ik was er zelf ook niet echt mee bezig, mijn ouders hebben het instrument toen verzekerd. Intussen is het al 25 jaar of zo niet meer verzekerd... Ik herinner me wel dat ze samenwerkten met Maison Bernard in Brussel en de viool daar gekeurd is voor de verzekering. Ja, The Pegbox.
Het bepalen van de ouderdom van een stuk papier is geen eenvoudige zaak. Een verzekeringsmaatschappij kan dat niet omdat daar specifieke methoden voor moeten worden ingezet. Zo zal een verzekeraar niet beschikken over de meetapparatuur om met een C14-methode de ouderdom vast te stellen. En het is ook niet ondenkbaar dat er gebruik gemaakt is van een bladzijde uit een oud boek van het corresponderende tijdperk waarin de viool gemaakt zou zijn. Dat stuk papier wordt dan voorzien van de gewenste gegevens. Dan lijkt het allemaal authentiek, maar dat hoeft het niet te zijn. Daar zijn geen afbeeldingen van verstrekt, zodat we daar geen uitspraak over kunnen doen. In zijn algemeenheid volstaat één fijnstemmer voor de E, tenminste als er snaren op zitten die een kunststof- of darmkern hebben. Als er een "nep-sleutel" op zit, dient die uiteraard vervangen te worden.
Ik vind het de laatste tijd wel erg vaak (>95%) beantwoord worden met "the usual" of "Dutzendarbeit" (Jacob Saunders), hetgeen betekent dat het een seriematig gemaakt instrument is uit de Duitse regionen als Markneukirchen/Schönbach, Mittenwald. Nu kan men natuurlijk stellen dat het aanbod van de instrumenten nu juist uit die regionen komt.
95 % van de op The Pegbox getoonde violen (Van Ebay of van Opa's zolder) komt daar ook daadwerkelijk vandaan.
Misschien dat deze reactie niet helemaal thuishoort in dit topic, maar ik probeer het toch. Een van mijn instrumenten (cello) heeft een label, maar geen jaartal. Wat is eigenlijk de reden om geen datum op het etiket te plaatsen? En hoe kun je dan toch een jaartal achterhalen?
Een expert kan wellicht een jaartal destilleren uit een dergelijk etiket, gegeven dat het een "echt" etiket is en dat het ook bij het instrument behoort. Neuner en Hornsteiner was een z.g. "Verleger" (handelsfirma) die Duitse atelierinstrumenten uit MW en omgeving van meestal verschillende ateliers of "Heimwerker" verkocht aan de handel wereldwijd.
Dank voor de reactie. Maar naar wat voor expert moet ik op zoek? En dan toch nog de vraag: waarom worden instrumenten wel of niet standaard van een jaartal voorzien? Een strijkstok met datum heb ik nooit gezien. Een andere cello is bijvoorbeeld wel voorzien van een jaartal.
Wel of niet een jaartal? dat is een overweging van de bouwer of de handelaar die het instrument in de handel brengt of de vervalser die de koper op het verkeerde been wil brengen. Een vioolbouwer kan een waardebepaling doen of zelfs een verzekeringstaxatie uitschrijven mits zijn expertise omtrent het betreffende instrument volstaat, anders zal hij doorverwijzen naar een expert. Voor instrumenten uit het hogere segment is een expert de aangewezen weg.
