Als toepassing voor een sourdine gaat het om de massa die extra op de kam wordt aangebracht. Padouk heeft een iets hogere soortelijke massa (620 - 900 kg/m³) dan peren (s.m. 670 - 810 kg/m³) en dan zou Padouk de voorkeur genieten. Peren is echter erg plezierig te bewerken. Peren is te verkrijgen als gestoomd en ongestoomd, de laatste is blank en de gestoomde is wat roodachtig van kleur. Ik heb wel eens een aantal staartstukken gemaakt uit gestoomd peren. Maar laat je ebben ook toe in je keuze, dan is dat qua s.m. niet door de andere twee te evenaren: 1050 - 1150 kg/m³. Vandaar ook dat je die zwarte sourdines vroeger vaak zag.
Noten en kerselaar kunnen ook bijzonder klankeffect hebben. Algemeen: iets lichtere houtsoorten dan ebben kunnen aanspreken (subtieler, rijker). Ik vermoed dat perenhout goede kans maakt.
Maar dan heb je het niet meer over een sourdine, maar een middel om een bepaald klankeffect te verkrijgen. De vraagstelling van dit onderwerp was er achter te komen wat het beste hout zou zijn om een sourdine van te maken.
Is dat erg? Een sourdine gebruik je om het strijkinstrument zachter te laten klinken. Voor zo'n doel kun je net zo goed een goedkope rubberen sourdine erop zetten. Dit willen we niet, want het doet ook iets met de klank en wel iets waar we niet blij van worden. We willen zacht, maar daarbij mooi subtiel zacht. Dus toch een klankeffect. De vraagstelling is dan inderdaad met welke houtsoort we het klankeffect krijgen dat we graag willen. We willen dus klankrijkdom ipv de klankarmoede die je met de rubberen sourdine krijgt.
O nee, dat is helemaal niet erg. Maar dan kun je heel leuk experimenteren met een of twee wasknijpers op een cellokam. Kost niks en je kunt er gelijk mee aan de slag. In Frankrijk kwam ik wel eens van die hele grote wasknijpers tegen. Die zouden heel geschikt zijn.
Een ontwikkeling is bijvoorbeeld: overleg tussen componist of musici en bouwer over sourdine bij een bepaald stuk. Welke zachte klank zij in gedachten hebben is dan leidraad.
