De Washington Post organiseerde vorig jaar, dat Joshua Bell incognito speelde in een metro station in Washington DC. Dit was een onderdeel van een sociaal experiment dat ging over waarneming, smaak en prioriteiten bij mensen. Alles werd opgenomen door middel van een verborgen camera en microfoon. De vraagstellingen in dit experiment waren, als mensen in een alledaagse omgeving zijn op een ongewoon tijdstip, nemen zij dan schoonheid waar? Stoppen ze om hun waardering te uiten? Herkennen ze talent in een onverwachte context? In ongeveer 43 minuten speelde Joshua Bell, een van de beste musici ter wereld, onder andere stukken van Bach voor viool solo. Hij speelde op een Stradivarius van 3.5 miljoen dollar. Er was berekend, dat in die 43 minuten, 1000 mensen door dit station zouden lopen. De meesten van hen waren in dit spitsuur op weg naar hun werk. Slechts 6 mensen stopten en bleven even staan. De enige, die de meeste aandacht aan Joshua Bell besteedde, was een driejarige jongen. Zijn moeder sleepte hem gehaast mee, maar de jongen stopte om naar de violist te kijken. Uiteindelijk duwde de moeder hem hardhandig en het kind liep door terwijl hij aldoor omkeek. Dit herhaalde zich bij verscheidene andere kinderen. Zonder uitzondering dwongen alle ouders hen om door te lopen. Joshua Bell werd door slechts één persoon herkend en zij arriveerde pas tegen het einde van het experiment. Zij wist niet veel van klassieke muziek, maar ze was drie weken eerder een van de toeschouwers geweest tijdens Bell's gratis concert in de Library of Congress. Ongeveer 20 mensen gaven Joshua Bell geld, maar liepen verder in hun gewone tempo door. Uiteindelijk haalde hij $32,17 op. Toen hij ophield met spelen en het weer stil werd, merkte niemand dat op. Niemand applaudiseerde. Ook was er geen enkele waardering. Eén van de mogelijke conclusies uit dit experiment zou kunnen zijn: Als we geen tijd hebben om te blijven staan en te luisteren naar een van de beste musici ter wereld, die de beste muziek speelt, die ooit gecomponeerd is, hoe veel andere zaken gaan dan aan ons voorbij? Artikel met video | Audio
Dit is in de vs en tijdens de spits... zou je dit in een winkelcentrum doen rond kerstmis dan zou iedereen blijven staan hoor Ik heb dit zelf een keer op een vleugel gedaan.
Maar in ons relatief kleine land, maakt het ook uit of je dat experiment zou uitvoeren in het westen van het land of in het oosten. Ik heb zelf onlangs meer dan twaalf jaar in het westen gewoond (Oegstgeest) en kan niet anders concluderen dan dat men daar absoluut geen tijd heeft voor elkaar. Men laat zich meeslepen en opjagen, na verloop van tijd doe je er zelf helaas ook aan mee: een heel geleidelijk proces. Mijn buren sprak ik alleen in de zomer als ik ze toevallig eens zag vanuit de tuin. Hier in het oosten heerst een totaal andere mentaliteit, waar iedereen nog tijd heeft voor elkaar en die tijd ook neemt. 't Is mooi hier! Frits
Hetzelfde maakte ik in Londen mee. Veel muzikanten bij de metro in de ondergrondse speelden geweldig mooi. Helaas waren het alleen mijn tweelingzusje en ik die bleven luisteren. Het was dan ook echt mooi en veel kinderen keken ook. Volwassenen helaas niet. Was rond 17:00/18:00 uur. Maar wij hoefden ons niet persé te haasten. Volgens mij ligt het er ook net aan waar je staat. Kijk, mensen hebben haast, ook al vinden ze het mooi. Ze MOETEN op tijd komen en kunnen niet luisteren. In een winkelcentrum blijven er veel meer mensen staan. Ook dat is me opgevallen. En geloof me, ze hebben grote winkelcentra in Dublin en vooral in Londen. Naar mijn mening zegt het stukje dus niet al teveel. Hier in het hoge noorden is vioolmuziek erg geliefd heb ik het idee. Ik zie in ieder geval meer geld in een hoedje van een violist komen dan een accordeon of dwarsfluit.
Spitsuur op het station lijkt me niet een tijd om eens rustig te luisteren. Daarbij zullen de meesten voorbij gaan aan de kwaliteit van zowel de speler als het instrument. Toch zou "angst" om na het luisteren en kijken geld te moeten geven misschien ook nog invloed hebben. Je kan je kinderen natuurlijk niet jong genoeg bijbrengen dat ze op straat niet zomaar geld weg moeten geven. In het verre verleden zijn wij (een groepje van ongeveer 10 mensen) ooit gevraagd om te spelen op een zomerse dag bij de opening van een nieuw winkelcentrum. Her en daar stond iedereen of solo of in kleine ensembles te spelen en hadden enorm veel bekijks en bewondering. Er werd ook tussendoor vanalles aan ons gevraagd. Maar de prijs lag vooraf al vast dus vioolkisten of petten konden achterwege blijven.
Wij wonen in een middelgrote stad in het westen van Nederland. Het gebeurt regelmatig dat een wijk winkelcentrum wordt opgefleurd met hoog niveau live-muziek van diverse genres. Hoe zielig het ook is, maar er blijft zelden iemand staan kijken....
