Hallo allemaal, Ik heb de laatste weken een dip met viool spelen, en dat al na 1.5 jr spelen. Ik heb moeite om tijd vrij te maken om te spelen. Vaak heb ik een drukke dag gehad en dan wil ik sávonds eigenlijk nog oefenen maar vanwege de vermoeidheid stel ik het dan maar weer uit naar de volgende dag. Dit met het gevolg dat ik dan een dag voor de les bedenk dat ik niet genoeg heb geoefend. Ik heb wel al aangegeven aan mijn docente dat ik wat bekendere muziek wil spelen en ook wat pop naast de verplichte etudes en mijn klassieke stuk. Dit om het wat leuker te maken. Dit gaat ook wel beter maar nog niet genoeg. Verder zit ik in de fase dat ik positiewisseling aan het leren ben en vibrato moet toepassen in mijn spel en dit vind ik erg moeilijk. Heb echt het idee dat ik stilsta. Mijn docente zegt dat dit normaal is omdat ik nu zoveel dingen tegelijk leer en dat ik als ik erdoorheen ben ook ineens veel beter ben geworden. Maar ja dat moeizame leren nu motiveert mij niet echt. Bovendien heb ik ook nog te horen gekregen dat mijn docente gaat verhuizen als ze haar huis heeft verkocht. Dat kan nog lang duren maar het kan ook al snel zijn en dan moet ik op zoek naar een andere docente terwijl het met deze zo goed klikt. En ze verhuist echt naar veel te ver van mij vandaan dus mee overgaan is geen optie. Ik heb zelfs overwogen om te stoppen hierdoor maar toch vind ik het nog te leuk en te zonde om alles weg te gooien wat ik tot nu toe bereikt heb. Heeft iemand hier ervaring mee en heeft iemand nog bruikbare tips? groeten van een gefrustreerde beginnende vioolspeelster Bianca
Ik denk dat de meesten van ons hier wel ervaring mee hebben. Ik heb het zelf ook gemiddeld eens in de anderhalf jaar. Het kan allerlei oorzaken hebben: de leercurve die zo steil omhoog ging vlakt wat af, je bent te lang met hetzelfde stuk bezig, buitenmuzikale oorzaken enz. Wat bij mij meestal helpt is ten eerste accepteren dat je in een dip zit. Ik weet ondertussen dat die voorkomen en dat ik er ook wel weer uitkom. Daarnaast zoek ik wat muzikale afleiding, bijv. een nieuw stuk, herhaling van oude (en nu dus makkelijkere stukken), een (nieuw) orkest. Ik hoop dat je hier iets mee kunt.
Als je vorderingen hebt gemaakt, dan is er altijd sprake van een plateau. Dit is een periode van schijnbare stilstand, waarin je nieuwe dingen leert, die je weer op een volgend plateau brengen. In zo'n periode zit je nu. Je maakt nu ook vorderingen, maar ze zijn nog niet zichtbaar. In deze periode kan je je repertoire uitbreiden met stukken die van het vorige plateau zijn. Deze zijn gemakkelijker speelbaar en dat houdt de moed erin. Als je 's avonds te moe bent om te spelen, dan zou je 's morgens heel vroeg kunnen gaan spelen. Bijvoorbeeld als je net bent opgestaan. Veel scholieren spelen zo, omdat ze net als jij 's avonds te moe zijn om nog viool te spelen. Ik ken ook scholieren die hun viool mee naar school nemen en in de middagpauze op school spelen. Een nieuwe docent kan ook aanleiding zijn voor nieuw elan. Dus maak je hier geen zorgen om. Als je twintig jaar ouder bent, heb je wellicht wel vier of vijf viooldocenten gehad. Dat komt wel vaker voor. Ik wens je veel sterkte toe in deze moeilijke periode.
Wel herkenbaar maar op een andere manier: Waar ik in mijn lesperiode ook mee worstelde waren de oninteressante stukken die ik toch moest leren spelen en uiteindelijk beheersen. Die stukken waren vooral gericht op de techniek. Zo zat daar ook een setje etudes bij van Sêvçik met eindeloze variaties op akkoordenreeksen van c-groot via C-dominant, septiem en verminderd septiem en alles wat er nog tussen zit en ook nog eens tot ver in de hogere posities (7 en hoger). Als je dacht dat je het onder de knie had, kon je nog aan de slag met diezelfde reeksen maar dan met allerlei streekvariaties. Die etudes studeerde ik nauwelijks. Daarom pakte mijn leraar dat anders aan en liet mij op één les zo'n etude instuderen, waarbij hij zeer actief bezig was om het mij aan te leren. Een vreemde methode natuurlijk, want er werd verwacht dat ik dat thuis deed. Maar het ging op zo’n les best wel snel. Als vervanging van Sêvçik pakte ik thuis andere stukken die ik veel mooier vond om te spelen. Op een gegeven moment kwam mijn leraar daar achter, dat wil zeggen hij begon vragen te stellen. Die heb ik eerlijk beantwoord. Daarna ging er een heel andere wind waaien, doordat ik veel meer inspraak kreeg in wat ik dan wilde spelen. Mijn leraar speelde naast viool ook bijzonder goed piano en dat vergrootte de mogelijkheden. De stukken werden dan gekozen op grond van hun muzikale waarde en om mijn technische vaardigheden op een hoger niveau te brengen. Ik vond het een prima oplossing. Er valt dus ook wel wat te ‘regelen’ als je maar aangeeft wat je wensen zijn! Frits
Hoi viooladdict, ik speel een klein jaar en kom net uit mijn dip gekropen. Normaal kon ik niet wachten totdat ik 's avonds weer kon spelen, heb echt als een bezetene gespeeld. Maar toen kon het me opeens gestolen worden. Weer dat harde werken op de viool na een dag hard werken. Ik heb het maar vertelt aan mijn docent en het veel rustiger aangedaan. Ze vond het geen enkel probleem. Minder lang gespeeld op een dag, niet al het huiswerk maar een deel ervan, of maar een deel van de etude. Soms ook een dag niet gespeeld. Wegens vakantie gewoon een week niet gespeeld (maar oei wat merk je dat, trekt wel snel weer bij). Ik bedacht me dat viool spelen mijn hobby is, en het moet niet een nare verplichting worden. Ik heb nu weer plezier gekregen, maar speel nog steeds wat minder dan ik gewend was. En gisteren op les ging het fantastisch, dus wat wil ik nog meer (ja meer, maar dat schuif ik vandaag terzijde). Wel jammer dat je lerares weggaat Maar toch; niet te streng zijn voor jezelf zou ik zeggen, je drive komt vanzelf weer terug. Iedereen heeft af en toe behoefte aan eventje vrij. Luierze!
Frappante woordkeuze: dip en plateau. Het plateau heeft te maken met de verwerking van geleerde technieken en onderbreekt de stijgende lijn van je studie terwijl de dip in jezelf zit. Noeste arbeid wordt vaak pas op termijn beloond wanneer nieuwe technische mogelijkheden op een en hetzelfde niveau aangekomen zijn. Mijn vroege dipjes zijn nooit zo uit de verf gekomen omdat ik hobby & vrijetijdsbesteding enerzijds en leerplicht & gehoorzaamheid anderzijds niet wist te scheiden. Jezelf afvragen wat je drijfveer is om viool te spelen, kan verhelderend zijn. Daarbij geeft het plezier van samenspelen altijd een extra dimensie. Succes
Hallo Allemaal, Bedankt voor de reacties! Fijn om te weten dat het normaal is, voelde me al schuldig. Heb nogal hoog van de toren geblazen dat ik het zo graag wilde leren. En opgeven is dan natuurlijk vreemd voor een buitenstaander. Ik weet nu dat ik niet moet opgeven maar het gewoon moet erkennen en dat het wel over gaat. Hoop alleen wel dat het niet te lang duurt. Mijn docente is gelukkig ook erg begripvol. Het is zo'n schat! Vind het ook zo erg dat ze weggaat. Maar ja.. genoeg gejammer. Ik ga maar eens spelen denk ik. Groeten Bianca
Bij moeilijke vingerzettingen denk ik vaak "ik leer het nooit". Maar gelukkig duurt dat nooit langer dan een paar dagen. Als ik op mijn viool studeer heeft dat het meeste resultaat als ik niet gehaast ben. Als het vlug even tussendoor moet is het meestal niet leuk, dan ben je te veel resultaat gericht bezig. Gewoon een uur de tijd nemen en dan maar zien hoever je komt. Ben nu met de F en de Fis en de G en de Gis op de E-snaar aan het oefenen. Die tonen liggen erg dicht bij elkaar en het verschil hoor ik bij onbekende stukjes niet gelijk. Bij een dip speelt denk ik ook wel mee wat je ambities zijn. Ik heb bij mijn docente aangegeven dat ik samenspel niet zo zitten, te hoog gegrepen. Dat ik al blij ben als ik voor mezelf wat kan spelen. En daar heeft ze begrip voor. En zodoende kan ik mezelf bij een dip altijd voorhouden dat ook al zou verdere studie te moeilijk worden, het belangrijkste heb ik al bereikt: viool spelen voor mezelf omdat het zo fijn is om het te doen. Heb aangegeven dat ik het belangrijk vind om de klank te verbeteren en daar werken we nu ook aan. Eerst zuiver leren spelen in de 1ste positie, daarom worden de hogere posities nog even overgeslagen. En daar ben ik wel blij mee, niet alles tegelijk al zit ik inmiddels alweer in het 3de leerjaar. Heb sinds kort andere snaren, Thomastic Infeld Medium. Die geven mijn viool een veel warmere klank en dat resulteert weer in nog meer plezier om veel te studeren. En wie weet bereik ik ooit nog eens het niveau om met anderen samen te spelen...........
hallo Jaap, welke snaren had je eerst? ik speel nu 6 jaar, heb in het begin de Dominant snaren gehad en toen heel wat jaren de Tonica ( Pirasto) ook mooie snaren. Nu zit er weer Dominant op, maar dat zijn toch echt niet mijn snaren.:0 ik moet er erg aan wennen. Zijn "jouw" snaren een aanrader om een keer uit te proberen?
Die viooldipjes zijn zo herkenbaar. Ik pak dan "oude"stukken en denk dan hoe moeilijk is het toen had. En hoe het nu gaat. Je zult merken dat je toch vooruit bent gegaan. en dat hou ik maar voor ogen, hoewel ik ook besef dat ik eens mijn plafond heb gehaadl en echt niet verder kom. Ik ben begonnen toen ik 52 was. Speel nu 8 jaar, leer nog een hoop bij, dus ik hoop nog wat te leren. Ik vind vioolspelen fantastisch. Maar die dips heb ik natuurlijk ook. Dan speel ik soms 2 dagen niet, gewoon omdat het niet lukt, en dan pak ik hem op en luister hoe mooi de klank weer is. succes, doorbijten! Alle inspanningen leveren zeker wat op. Groet, Yvonne
Hoi, Je hebt al veel goede tips gekregen. Toen ik zelf nog niet zo lang bezig was vond ik het leuk om uit de blokfluitboeken van mijn moeder te spelen. Simpele barokmuziek in de eerste positie, met veel herhalingen en sequenzen (hetzelfde, maar dan een toon hoger beginnen). Ook Ierse folk is soms lekker ontspannend. Gewoon niet van die violige muziek spelen, maar simpele liedjes. Overigens ga je dan nog steeds vooruit, weliswaar niet met positiespel, maar je wordt wel zekerder en je leert ook sneller lezen. Succes,
Viool, eerst had ik van Thomastik de "Vision" snaren en nu van dezelfde fabrikant "Infeld". Infeld snaren hebben mijn (Franse) viool dus een wat zachtere klank gegeven.
Voor leuk spelen helemaal eens met gdae. Ierse deuntjes zijn echt te gek. Vooral leuk eraan is dat er zo vreselijk veel van zijn en dat ze meestal maar 2x 8 maten lang zijn, waarvan vaak ook nog een aantal maten hetzelfde zijn. Veel doorspelen om er wat te vinden die je echt heel leuk vind, en dan die echt leren. Stiekum weg leer je ook nog van alles, maar in 1e plaats is 't gewoon voor de fun. Maar er is meer leuke muziek natuurlijk. En het hoeft niet ingewikkeld te zijn om leuk te zijn, en na een hoop van die "simpele deuntjes" zijn de les dingen ook weer leuk als uitdaging. Kijk al je ouwe muziek eens door en probeer een stuk te vinden waar je ooit weken op hebt geploeterd. Kijk eens hoe dat nu gaat. Misschien dat je even je geheugen moet opfrissen, maar dikke kans dat je het zelfs zonder naar het blad te kijken zo kunt spelen, en dat je je nog wel herinnert dat het moeilijk was, maar dat het dat nu niet meer is. Ik heb geregeld zo van die dipjes, en het is elke keer zo ontzettend fijn ervoorbij te zijn, en dan te beseffen dat ik zelfs in die dip tijd van alles heb geleerd. (Wellicht ten overvloede, nu is geen dip-tijd voor mij). Hopelijke ben je inmiddels al lang weer uit de dip.
