Wie (her-)kent dit; Mijn cello en ik zijn geen vriendjes meer. Het loopt letterlijk en figuurlijk allemaal steeds stroever. Grote kans dat dit komt omdat de ontwikkelingen dusdanig zijn dat wat ik speel meer en meer van me vraagt, en het in mijn frustratie de cello het is die het moet ontgelden. Neemt niet weg dat ik tot voor even geleden makkelijk anderhalf uur aan een stuk ploeterde op loopjes, positiewisselingen en vingerzettingen. Nu is het net of de cello niet doet wat ik wil. Ik krijg in de laagte niet (meer) de klank die ik wil horen, en in de hoogte gaat het geluid er juist vandoor. Volgens mijn docent komt inderdaad de C-snaar niet altijd even lekker, maar heeft dit te maken met het feit dat mijn cello vrij nieuw is (2006) (Vandaar mijn interesse in de awakener) Is het herkenbaar? Is dit gewoon weer een niveau-hobbel die ik moet nemen in het cello leren spelen? Of zijn er mensen die na verloop van tijd van instrument wisselden omdat de 'klik' er niet meer was?
Het probleem is zeer herkenbaar: regelmatig zijn er bij mij klanten die het vertrouwen in hun instrument kwijt zijn. Er van uitgaande dat dit gebrek aan vertrouwen geen psychologische aanpak behoeft (want ook dat komt voor) en dat stapel, kam, toets, snarenhouder, snaarkeuze en alle overige mechanische oorzaken nagelopen en zonodig zijn opgelost, komt het moment daar om het instrument in te ruilen voor een exemplaar dat beter voldoet. Het instrument waar je bij aanschaf eerst zeer tevreden over was, kan na verloop van tijd, door toename van techniek en voortschrijdend inzicht ineens een ondoordringbaar plafond blijken te hebben. Ook het feit dat de leraar of de buurvrouw een veel mooiere cello blijkt te hebben met een veel betere aanspraak, helderder of warmere toon, groter volume etc. speelt nogal eens een rol.
Het kan ook heel goed met je eigen gemoedstoestand te maken hebben. Na een tijdje gaat het instrument je dan vanzelf weer toebehoren als vanouds. Ik heb dat wel een aantal keren meegemaakt (viool) en verbaasde me net als jij erover waarom het instrument niet lekker klinken wil. Je went aan het instrument, het wordt je vriend (of misschien beter: vriendin). Tussen vrienden is de vriendschapsband ook onderhevig aan ups en downs. Zo gek is het dus niet dat het een keer een beetje niet wil. Ik verwacht dat het tij weer gaat keren. Frits
Je had gelijk Frits De band met mijn cello is weer als vanouds. Sterker nog; de klank is beter dan ooit. Mijn docent verbaast zich nog met grote regelmaat over de klankprestatie en -verbetering van het instrument. (Hij had het bij aanschaf al wel voorspeld) Volgens hem heb ik echt belachelijk weinig voor deze cello betaald, en dat horen we dan weer graag natuurlijk. (voor de geinteresseerden: Franz Sandner cello, vioolbouwer Pot & van Dalen Breda) Mijn cello en ik hadden dus een relationele dip, maar zijn er sterker uitgekomen
Het zijn net mensen die strijkinstrumenten. Was er niet een forumlid dat die uitspraak (of iets wat er op lijkt) in zijn of haar signatuur had staan? Nou, die heeft er kijk op! Frits
Hmmzzz, Hoe herkenbaar. De ene week of dag speel je heerlijk, de week er op krijg je niets maar dan ook niets voor elkaar, geen toon of net uit de maat wat of je ook doet het liefst zou je je instrument in een hoek zetten en er nooit meer naar kijken, niet meer aanraken en laten staan. Doe het eens een paar dagen… gewoon die klote cello laten staan, je krijgt er toch niets uit, ga gewoon eens wat anders doen, duik de keuken in en ga eens lekker koken of ga een paar dagen lekker sporten. Geheel loskomen van die klote cello die toch niet doet wat je wilt, niet reageert. Negeer dat rot instrument en laat haar staan. Na een paar dagen begint het te kriebelen en te jeuken, fase 1. Gewoon negeren en de cello laten voor wat het is. Dan begint het bijna een kwelling te worden en wordt het moeilijker om je instrument te laten voor wat het is (fase2). Nog een paar dagen later is het niet leuk meer en wil je gewoon weer spelen (fase 3). Wat ik dan doe, is mijn favoriete stuk opzoeken op internet (youtube) of de CD opzetten. Luisteren, mijn instrument pakken, CD uit, stemmen, CD aan een meespelen. En.. ineens zijn we weer vrienden, eerst nog een beetje onwillig en na een paar minuten willen we beiden weer galmen, jengelen en zingen. Ik weet dat het misschien gek klinkt maar ik heb het ervaren, meegemaakt. Ik speel geen cello, heb er helaas ook geen maar probeer viool te spelen. Ook met het kleine zusje van de cello is het dus eigenlijk het zelfde verhaal, haat en liefde. Gelukkig is er meer liefde. Remi
Dit probleem ben ik ook tegengekomen. Ik was maar wat blij met de zomervakantie dat de eeuwige strijd met het gestrijk even gestaakt kon worden. En zie, de zin in spelen kwam weer terug. Zoals de strijkstok niet altijd gespannen mag staan , zo zal dat waarschijnlijk ook voor ons gelden.
Ik heb mijn viool wel eens meegenomen op vakantie. Ik was bang dat ik haar zou missen. Ik heb ook wel gespeeld in de vakantie, zij het wat minder vaak. Frits
