Hoi mensen, Ik ben Ben, 16 jaar en speel cello. Ik ga langzaam vooruit als ik weinig oefen. Als ik veel oefen ga ik heel hard vooruit. Als ik in de muziek zit heb ik veel plezier en succes. Als ik in een orkest speel vind ik het vooral leuk als ik eerste cellist ben. Het lijkt me leuk om docent of muzikant te worden, maar niet de combinatie van die twee. Graag wil ik ook in Duitsland studeren. (Tweetalige opvoeding). Ik weet dat ik het kan. Ik speel ook eens in de twee weken piano, maar dat gaat zonder problemen. Daar wordt niet zo veel van me verwacht, en stel ik minder hoge eisen en hoge doelen aan mezelf, en ben ik nog niet op een hoog niveau (B-Examen). Ik deed met een cellogroep als eerste cellist mee aan het Prinses Christina Concours en kreeg een eervolle vermelding en een aanmoedigingsprijs! Ik vond zowel het resultaat als ook het oefenen leuk! Ik doe de regionale vakklas (dat is een vooropleiding (me samenspel e.d. en theorieles voor het Fontys Conservatorium in Tilburg) maar wilde hiermee gaan stoppen omdat ik het belastend vond om er m'n best voor te doen. Toch heb ik besloten om door te gaan. Ik praat met mijn docenten en ouders en familie veel over mijn profielkeuze, en wat ik met m'n cello wil bereiken en wat de valkuilen zijn. Ik heb langzamerhand mezelf zo goed door dat ik valkuilen aan de kant heb gezet: - Het idee dat ik mezelf moet bewijzen door hoge prestaties te leveren - Het idee dat ik voor het prijzen/ goedkeuren van mezelf de complimenten/ goedkeuring van anderen nodig heb. - Het idee dat ik aan mijn talent verplicht ben om het te benutten. - Het idee dat het belangrijk is dat ik van cello mijn beroep maak - Dat ik aan de verwachtingen van anderen moet voldoen - Dat ik aan mijn eigen eisen moet voldoen. - Het idee dat ik voor niks heb gespeeld als ik ermee stop - Het idee dat ik verplicht ben om het geld dat mijn ouders in de muziek stoppen waard te zijn (en veel verdiend mijn vader in ieder geval niet in een gezin met 6 mensen met 'e'e'n hard verdiend middeninkomen) - Het idee dat ik met anderen moet concurreren. Ik gemerkt dat dit niet de goede redenen zijn om cello te oefenen. Je wil het, je vindt het leuk. Ergens anders voor, werkt denk ik niet. Ik heb al voor de vierde keer motivatieproblemen gehad! Ik ben wel voor een ding bang: Ik heb het idee dat als ik alleen maar cello ga spelen voor mijn plezier, dat ik minder oefen dan als ik cello speel om uit te blinken. Daar gaat het hele probleem om denk ik.
Motivatieproblemen en onzekerheden verplichten je om werkelijk te zoeken naar redenen om een studie vol te houden of te zijner tijd te voltooien. De valkuilen die je ontdekt hebt zijn denk ik niet "even" aan de kant te zetten. Je kan tijdelijk doen of ze er niet zijn, maar kunnen pas ontkracht worden als je voor jezelf een diepere reden gevonden hebt. Misschien een rare opmerking van mij: waarom ga je hier plotseling over op de 2de persoon enkelvoud? Je wil het.... i.p.v. Ik wil het, ik vind het leuk. Alsof je dit gegeven op een afstand wilt houden, gesproken door iemand anders. Musiceren om uit te blinken, komt op mij zo naar buiten toe gericht over zonder er zelf bij betrokken te zijn. Wie weet zou een jaartje "voor je plezier" zonder prestatiedrang spelen voor jezelf wel eens verhelderend kunnen zijn. De zoektocht naar de reden waarom je speelt, brengt je misschien ook bij een uitgangspunt waaruit je speelt. Succes.
Hoi Rebecspeelster, Bedankt voor de snelle en nuttige reactie. Dat het je opviel dat ik overging in de 2e persoon enkelvoud komt inderdaad over als gesproken door iemand anders. Juist omdat het vroeger zo vanzelfsprekend was dat ik cello oefende, ontstaat op een gegeven moment twijfel. Ik bedoelde dat Ik het wil en dat Ik het leuk vind. Maar erg zeker is dat dus niet. Maar daar ga ik achter komen! Uiteindelijk doe je alles ten slotte alleen maar voor jezelf, toch? Groetjes Ben
Hallo Ben, Zelf ben ik 53 jaar oud en ik begon laat op de cello (toen ik 27 jaar oud was). Je praat erg verstandig over je keuze voor de cello en je kennis over jezelf, en dat verbaast me. Niet omdat je 16 jaar oud bent, maar omdat je niets loslaat over je gevoelsmatige motivatie. Cello spelen heeft natuurlijk een fascinerende technische kant, maar eigenlijk is het een indirecte manier om de muziek in jezelf te laten horen. Als je geen cello speelt, ga je dan zingen of trommelen? En wat komt er dan naar boven? Welke muziek komt uit jezelf en welke stukken liggen dicht bij je hart? Je eigen behoefte om klank te maken en iets te vertellen met klank, heel eenvoudig of heel complex is je motivatie. Een schilder oefent niet met penselen, het is alleen een middel om naar buiten te laten komen wat hij al in zich heeft. Als dit je verwart begrijp je wat ik bedoel
