Hmmm? Verklaar je nader want dit gaat boven mijn begripsvermogen. Misschien bedoelt Juupje stukken als de Schotse fantasie van Bruch of de concertsuite van Tanejev. Semantisch gesproken geen CONCERTEN. Hopf
Bijvoorbeeld, zo zijn er meer stukken die voor viool en orkest zijn geschreven maar die strikt genomen géén vioolconcert zijn. Denk bijvoorbeeld ook aan de romances voor viool en orkest die door verschillende componisten geschreven zijn, hoewel die evenals een vioolconcert wel voor soloviool en orkest zijn geschreven. Voor zover ik weet heeft een concertwerk voor solo-instrument en orkest in principe een driedelige opbouw waarin in ieder geval plaats is voor een langzaam deel en er afgesloten wordt met een deel waarin als het ware een finale is verwerkt. Als je een dergelijk concertwerk wilt schrijven, ben je gebonden aan de opbouw die hoort bij een concert voor solo en orkest. Schrijf je daarentegen een romance of iets anders voor solo en orkest, dan ben je niet gebonden aan die vorm....... Ten minste, zo meen ik het me te herinneren. Ik kan er natuurlijk ook een eindje naast zitten. Juupje
Juupje, Helemaal waar, zij het dat die indeling niet altijd hoeft te leiden tot een -duidelijk- driedelig werk. Denk aan de ééndelige concerten van Conus, Saint-Saëns (eerste), Ernst, Slavik (tweede) en Lipinski (derde en vierde) en zelfs vierdelige, zoals het vierde van zowel Vieuxtemps als Hubay en ook het eerste van Vieuxtemps. Of vioolconcerten die hun leven tweedelig begonnen en driedelig eindigden zoals het vijfde van Vieuxtemps. Niets is helemaal waar en zelfs dat niet (Multatuli). Groet, Ronald
JCB, Welleke van Mozart? Want ik ken er wel acht, waarvan er overigens drie niet al te koosjer zijn. Hopf
Mijn keuze voor de top3 (eigenlijk te weinig, ik smokkel een beetje met ex equo) 1) Alban Berg ex equo Arnold Schoenberg 2) Karal Szymanovski ex equo Henri Dutilleux 3) Morton Feldman (Violin and Orchestra) ex equo Wolfgang Rihm
Allemaal prachtige werken! Alleen dat van Morton Feldman ken ik niet. Is de enige opname van dit werk (Hans Zender/CPO) een beetje om aan te horen. Ik meen namelijk dit een ietwat lawaaierige live-opname betreft. Of zit ik er naast?
JCB, Ik heb te weinig fantasie dit soort dingen te verzinnen. Dus naast de riedel KV207, 211, 216, 218 en 219, zijn er ook nog KV 268, 271a (of 271i) en KVAnh. 294 "Adelaide". Of Mozart in die laatste drie gevallen er nou zoveel mee te maken had, is overigens vatbaar voor discussie. Niets mis met uw keuze, maar ik zie daar graag KV 207 en KV 218 aan toegevoegd. Hopf
Hopf, even opgezocht. Vernoemde concerti zijn inderdaad onzeker. Maar eigenlijk doet dat er niet toe als het maar goeie muziek is.
Had hierop gereageerd met handige link (al zeg ik het zelf), krijg je als melding: meer dan 25 lettertekens achter elkaar kan niet in het Nederlands! Nogal lastige mededeling als je op internet wilt communiceren. Kon daarna ook niet meer terug naar het oorspronkelijke bericht, want de pagina was verlopen. Uit mijn hoofd (had het allemaal gegoogled, maar heb er nu ff geen zin meer in, sorry voor het chagrijn): live-opname is op label Col Legno, met Isabelle Faust op viool, en het Symphonie-Orchester des Bayerischen Rundfunks - in goed Nederlands symfonieorkestvdbayereske oef gelukkig net op tijd spatie rondvonk - olv Peter Rundel. Zat in een serie genaamd Musica Vivo of zoiets. Op Amazon.com waren een paar recensies van luisteraars te lezen. Maar die link was dus geen goed Nederlands, dus die moet je zelf maar ff opzoeken. Succes ermee verder.
Ik heb het concert van Glass liggen. Mooi, dat wel, maar ik kan het geen 20 keer na elkaar horen want dat gaat snel vervelen. Wat niet gezegd kan worden van de concerti van Mozart of Bach. Of anders gezegd: iets dat heel erg goed is kun je niet vaak genoeg beluisteren.
Luistert u bij volle bewustzijn twintig keer achtereen naar hetzelfde werk? Pak-em-beet ruim acht uur onafgebroken KV219? Hopf
Eigenlijk ben ik vooral gek van Mozarts pianoconcerten. Jeunehomme bijvoorbeeld. Kan er niet genoeg van krijgen. Na de laatste noot leg ik alweer diezelfde cd op. Heb een tijdlang hetzelfde gehad met de hoboconcerti van Albinoni en met de klavierconcerten van Bach. Ik kreeg er werkelijk niet genoeg van en moest mezelf er werkelijk van losrukken. Er valt immers nog zoveel moois te beluisteren. Maar 'met volle bewustzijn' naar die zaken luisteren doe ik niet (altijd). Vaak in de auto en dan moet de aandacht naar de weg gaan. Nochtans, na vele keren beluisteren hoor je in een goed stuk nog altijd wel iets nieuws. Eigenlijk moet je een stuk zoveel keren beluisteren als er instrumenten zijn plus één.
“Eigenlijk moet je een stuk zoveel keren beluisteren als er instrumenten zijn plus één”. Ik weet dat J.S.B. (de broer van JCB) zijn composities op bijna wiskundige manier heeft weten op te bouwen. Nu ik deze uitspraak zie, merk ik wederom enige verwantschap. Stel het aantal keren beluistern is: N. Aantal muziekinstrumenten:m, dan volgt hieruit dat N = m+1. Maar JCB, waarom die ene extra keer?
Heel eenvoudig. Stel we hebben een strijkkwartet. Dus viool + viool + altviool + cello. We focussen telkens op één instrument. Elk instrument speelt immers zijn eigen spel. Dat maakt 4 keer. Tenslotte beluisteren we het samenspel. Dat maakt die 5de keer, die keer surplus, die m+ 1. Natuurlijk is een kwartet opgevat om in zijn geheel te beluisteren. Evenzo een symfonie, een concerto, een trio... Maar de luisteraar zal zoveel meer ontdekken als hij de moeite doet er eens een instrument uit te pikken. Het getuigt ook van respect voor de 'minder geziene' instrumenten. Een cello is immers geen minderwaardig instrument, net zo min als bijvoorbeeld een pauk dat is. Ze dragen allen hun steentje bij tot de compositie. Anders had de componist niet de moeite gedaan hen erbij te betrekken. Ik weet wel dat het minder voor de hand ligt om bovenstaande wijsheid toe te passen op de 70 instrumenten van een romantische symfonie. We kunnen de instrumentenGROEPEN dan apart beluisteren als we het anders te ingewikkeld vinden. En ik zweer jullie: je zult zoveel moois ontdekken waar de doorsnee luisteraar geen benul van heeft.
1. 2e vioolconcert van Nicolo Paganini (natuurlijk) 2. Max Bruch (natuurlijk) 3. Tjaikowski (natuurlijk (w) én de groetjes (s)
Brahms en Beethoven met Krebbers. Verder Tschaikowsky, Prokofiev no.1, Alle 5 de Mozart concerten.... etc. Er is zoveel moois geschreven. Hangt ook van mijn stemming af.
