Ervaar jij de overstap van het zingen naar de viool als een logische stap? (zie ook mijn vorige bijdragen) Veel zangers spelen piano om zichzelf en leerlingen te kunnen begeleiden. Welke motieven waren er voor jou om met viool te beginnen?
Uit het hoofd spelen is volgens mij in de Romantiek ontstaan. In de tijd van de klavierleeuwen en duivelkunstenaars. Bedoeld om er mee te pronken. In een tijd dat persoonsverheerlijking al ingeburgerd was. Ik heb er geen enkele moeite mee als spelers bladmuziek als geheugensteun benutten. Zelden wordt de bladmuziek achterwege gelaten als het gaat om bijvoorbeeld een viool-piano duo of in een strijkkwart. Stoort mij in geen enkel opzicht. Gewoon bladmuziek erbij nemen als je dat nodig vind en de noten tot leven brengen. Valse schaamte als je iets niet uit het hoofd kunt spelen. Maar dat bepaalt iedereen voor zichzelf natuurlijk.
Ik zie de piano inderdaad als ideaal om jezelf te begeleiden en viool meer als een verlengstuk van jezelf, net als je stem. Je kunt in vioolspel heel veel verschillende emoties overbrengen net als met je stem. Bovendien komt het geluid er bijna op de zelfde afstand tot je oren uit wat ook erg apart is. Ik heb voor de viool gekozen omdat mijn doel niet is om mezelf te begeleiden (er zijn anderen die dat veel beter kunnen en het leidt mij af van het zingen), maar om sfeer en hopelijk ooit solo's te kunnen brengen in stukken waar niet wordt gezongen. De piano gebruik ik alleen om te componeren maar is niet een instrument waar ik echt passie voor voel. Wij hadden vroeger thuis een piano dus dan ga je op pianoles. Verder is een viool ook een stuk makkelijker op je rug mee te nemen dan een piano! Orroro
Ik vind dat de menselijke stem en de strijkinstrumenten duidelijk bij elkaar horen. Stukken die voor zangstem zijn geschreven lenen zich bovendien vaak uitstekend om op de viool te spelen. Hoe kun je de stem nóg dichter bij dit instrument brengen.
