Wij hebben al enkele generaties een viool in de familie waarop ik ook nog veel gespeeld heb. Nou ben ik gaan graven in de herkomst van de viool. Het label leest "Gio Paolo Maggini in Brafeia 1641". Op internet lees ik dat er echte en veel namaak Maggini's zijn. Weet iemand hoe je kan achterhalen waar deze viool precies vandaan komt? Zie hier voor een paar foto's: http://www.dropbox.com/gallery/6271377/1/Viool?h=bc7c19 dank, Maarten
Wat een f lijkt, is een s (er zit aan de rechterkant van de steel géén streepje) en de e is een c=> Brescia, daar kwam Maggini vandaan en daar is hij rond 1630 tijdens een grote pestepidemie gestorven. Zijn f-gaten hebben vaak iets onbeholpens en missen de vloeiende lijnen van Stradivari. Maggini gebruikte meestal een dubbele inleg en daarom hebben de Maggini-violen uit China altijd een dubbele inleg + een ingelegde versiering op het achterblad. De Chinezen maken trouwens de echte Maggini f-gaten precies na! Jouw viool zal wel een 19de-20ste eeuwse namaakviool zijn uit een atelier in Frankrijk of Duitsland, dat is vast niet meer te achterhalen. Maar het is geen echte Maggini uit de 17de eeuw. :/
Wat een gek er voor geeft? Ligt ook aan erg aan de bouw en klank natuurlijk. Kun je naar mijn mening niet vanaf een plaatje beoordelen.
Eigenlijk wel grappig dat mensen die een oude viool hebben altijd nieuwsgierig zijn naar de waarde van dat instrument, terwijl een viool toch wel meer is dan alleen een prijs; het Stradivari-syndroom? Een vioolbouwer let niet op de klank (die is namelijk subjectief), maar vooral op hoe het instrument is gebouwd en hoe de lak bewaard is. Ook dat zijn subjectieve criteria, dus ja, wat is het instrument waard? Als niemand er iets voor wil geven: niks! En als iemand er honderd euro voor wil geven: honderd euro! Ja, 't blijft wat vaag... :/
Ik ben verbijsterd met: “Wat is een instrument waard? Antwoord: als niemand er iets voor wil geven, niks en als iemand er €100,= voor wil geven, dan is het €100,= waard”. Ik zou zeggen: ‘Daar heb een mens wat an!’ Ik ben blij dat Liuwe geen makelaar is, want die zou ik echt de verkoop van mijn huis niet in handen geven.
Ik denk dat Liuwe zelf ook blij is dat hij geen makelaar is! Overigens denk ik dat makelaars uiteindelijk en afgezien van taxaties wel werken volgens het principe "wat de gek er voor geeft" al maken ze daar natuurlijk geen reclameslogan van.
Brutaliteit is bij mij niet de sterkst ontwikkelde eigenschap, dus ja, ik ben blij dat ik geen makelaar ben. Maar bij de waardebepaling van een strijkinstrument zijn veel factoren, laten we zeggen "enigszins rekbaar". Kijk maar eens op een site met veilingopbrengsten zoals die van Brompton: instrumenten van Nederlandse bouwers die zelf zo'n € 8000/9000 voor een viool vragen, gaan weg voor pak-em-beet nog geen € 2000,-. Trouwens, kijk voor de aardigheid eens bij de beschrijvingen: de woorden "probably", "circa","perhaps Italian" duiken om de haverklap op. En dan een waardebepaling? Ik denk dat veel "deskundigen" natte vingers hebben! Maar dat staat niet in hun advertentie. Wordt de waarde van een huis ook niet in sterke mate mede bepaald door waar het stáát? Wat dan, waardebepaling? Wat de gek ervoor geeft!
Dat denk ik toch niet, want het is nog altijd de huiseigenaar die het laatste woord heeft. Wanneer de makelaar het door jou voorgestelde principe hanteert, zal er niet veel verkocht worden! Ook in de violenhandel moet er uiteindelijk een compromis ontstaan tussen de verkoper en koper: beide partijen zijn het dan eens geworden over de koopsom. Dat is dan niet op basis 'wat de gek er voor geeft', maar eerlijke handel waarbij een uit China geïmporteerd instrument na wat extra set-up werk, nieuwe kam en een setje goede snaren, niet opeens het dubbele of drievoudige (of nóg meer!) van de importprijs moet kosten.
Ik vind het sowieso "knap" dat iemand alleen maar op basis van een foto de waarde van een instrument kan bepalen
Kun jij aan een etiket-loze, goed afgewerkte, goed gelakte, goed afgestelde, van een nieuwe kam en goede snaren voorziene nieuwe viool zién of het instrument uit China komt? En niet uit Duitsland? Wat is in dat opzicht "eerlijke handel"? Waaróm zou zo'n instrument niet het dubbele of het drievoudige van de importprijs mogen en kunnen kosten? Wéét de koper dan de importprijs? Natuurlijk niet! Als jij een televisie koopt, weet je de inkoopprijs toch ook niet? De marges schijnen bij televisies ook behoorlijk hoog te zijn. Het principe "wat de gek ervoor geeft" is bij violen vaker van toepassing dan jij en ik zouden willen weten. En dat weet jij ook best! :/
Ja, maar dat is toch geheel iets anders dan de waarde bepalen? De kans is erg groot dat de bewering dat een viool geen echte Maggini is, klopt. Dus zo moeilijk is de uitspraak van Liuwe in post#2 niet. Iedere leek die zegt dat een aangeboden instrument met een Stradivarius-label erin, géén echte Stradivarius is, heeft 99% kans (of iets in die orde) dat zijn/haar bewering juist is. Zo ook met een Maggini, Stradivarius uit 1713, Guarnerius, Ruggeri etc. etc.
Een chinese (of duitse, franse, desnoods zimbabwaanse) viool, aangeschaft bij een vioolbouwer, kost de eindverbruiker: De importprijs plus de waarde van de toegevoegde onderdelen als snaren, snarenhouder etc. plus het uurloon van de vioolbouwer voor het snijden van een kam, het snijden en plaatsen van een stapel, het bijwerken en polijsten van de toets, het op de juiste hoogte brengen van het bovenzadel, het gangbaar maken (vaak ook vervangen) van de stemsleutels, het bijwerken (vaak vervangen) van het eindknopje plus een redelijke winstmarge op viool en onderdelen zodat de vioolbouwer aan het eind van de maand zijn vaste lasten kan voldoen en iets opzij zetten voor zijn oude dag plus 19% BTW, zodat er weer wat agenten en soldaten een uitstapje naar een "rustig gebied" kunnen maken! Dat kan zomaar twee of driemaal de oorspronkelijke importprijs zijn Overigens kan ik meestal aan een instrument zien welke oorsprong het heeft; dat is een kwestie van ervaring
De bewering dat een verkoopprijs ‘zomaar’ driemaal de importprijs kan zijn, heeft sterk te maken met de importprijs. Want die factor zal bij een relatief lage importprijs veel hoger zijn, dan bij een importprijs die het viervoudige bedraagt. De werkzaamheden die Bert noemde zijn (in grote lijnen) dezelfde voor een goedkoop als voor een duurder instrument. De tijd en kosten die daarmee zijn gemoeid dus ook. Aangezien het BTW-percentage steeds hetzelfde is, zal het absolute bedrag aan BTW sterk afhankelijk zijn van de eindprijs en die moet ook door de koper (='eindverbruiker') worden opgebracht.
als je het 100% zeker wil weten kan je het instrument laten taxeren. Hiervoor kan je terecht bij 'stam en zoon' (in utrecht). je moet een afspraak maken, duurt 1 uur en kost je 1% van de geschatte waarde (met een minimum van 35euro). Dan heb je officieel de prijs dat je instrument vandaag de dag waard is (op papier). groeten, jochen!
Jah, oké maar dan heb je toch een idee wat je instrument waard is ? Zij vragen waarom je het instrument wil laten schatten. Of het voor een verzekering is of voor verkoop, of voor een document (als je met in instrument wil reizen).
