Op het gevaar af dat dit onderwerp hier al eerder aan de orde is geweest het volgende. Ik speel alleen maar viool en heb van het instrument zelf alleen maar wat theoretische kennis. Bouwplannen na mijn pensionering ten spijt . Maar wellicht heeft iemand het antwoord op de volgende vragen: - hoe stel je vast dat een zangbalk vervangen moet worden? Is leeftijd een criterium of alleen klank? - als een viool, met name op de a-snaar, wat nasaal (hobo-achtig) klinkt, kan dat het gevolg zijn van verkeerde plaatsing van kam en/of stapel? De mogelijkheid dat het een belabberde viool is, heb ik zelf al bedacht Bedankt. Ronald
1) hoe stel je vast dat een zangbalk vervangen moet worden? Is leeftijd een criterium of alleen klank? 2) als een viool, met name op de a-snaar, wat nasaal (hobo-achtig) klinkt, kan dat het gevolg zijn van verkeerde plaatsing van kam en/of stapel? De mogelijkheid dat het een belabberde viool is, heb ik zelf al bedacht ad 1): het vervangen van een zangbalk heb ik in mijn 20 jaar bouwen slechts éénmaal toegepast en wel aan een seriematig geproduceerde viool waarin de zangbalk was uitgespaard in het hout: een zogenoemde ‘fabrieksviool’ uit Tsjechië. De eventuele vervanging waarom het hier zou gaan is van een heel ander caliber. Duidelijk is dat bij aanwezigheid van wormgaten er het beste een nieuwe zangbalk in gelijmd wordt, maar dan alleen wanneer de rest van het klankhout wormvrij is, en meestal is dat dan niet zo. Het instrument is dan ten dode opgeschreven of moet behandeld worden met speciale middelen maar dan moet het wel gaan om een zeer kostbaar instrument. In alle andere gevallen is elke reparatie in feite zinloos. Naarmate de viool ouder is zal- indien de zangbalk er onder spanning is ingelijmd- er een evenwicht ontstaan (tussen de druk op het bovenblad van de snaren via kam en de tegendruk van bovenblad en zangbalk) en zal de spanning in de loop der jaren afgenomen zijn t.o.v. de eerste keer in lijmen. De klank zal veranderen maar dat is wel een heel langzaam proces en daardoor nauwelijks waarneembaar. Indien de zangbalk gescheurd of hier en daar ‘uit de lijm’ is, kan deze meestal wel worden gelijmd, waarbij het bovenblad verwijderd moet worden. Een zangbalk vervangen alleen omdat de klank niet aanstaat, lijkt me een niet elegant middel waarnaar ik in uiterste nood zou grijpen. Dunner maken kan ook nog altijd i.p.v. vervangen. Er zijn legio oorzaken die te maken kunnen hebben met een niet optimale klank en die dienen eerst te worden onderzocht. ad 2): Wanneer het hier om slechts één snaar gaat die nasaal klinkt en de andere drie klinken acceptabel tot goed, zou ik eerst aan vervanging van de A-snaar denken. Mogelijk een dikkere A-snaar, synthetisch of darm maar géén stalen kern gebruiken. Het hangt er ook van af of de hele set snaren darm, synthetisch of staal is dit i.v.m. de kracht die via de kam op het bovenblad staat. Soms kan een verbetering gevonden worden door een mix te gebruiken van bijvoorbeeld alleen de A-snaar van nylon kern en de rest een stalen kern. Bij verplaatsing van de stapel gaan de andere drie snaren ook weer veranderen. Een andere mogelijkheid is de kam wat te modificeren, maar ook hier geldt dat de andere snaren mee gaan doen. De schelheid van de klank kan verminderd worden door van de kam wat massa te verwijderen (dunner maken) bij de oren: dat is het gebied links en rechts boven de twee openingen boven de kamvoeten. Ik zou eerst die onder de E-snaar nemen. Dan uitproberen en indien het resultaat niet bevredigend is, kunnen de openingen van de oren wat groter worden gemaakt. Indien tussen de kamvoeten relatief veel hout (=massa) weg is, gaat de viool in het algemeen helderder klinken. Dus als dat nu al te zien is, zou een andere kam uitkomst kunnen bieden. Natuurlijk is het zaak om de beste positie van de stapel te vinden behorend bij het instrument. Ook hier gelden weer vele mogelijkheden: dikte en juiste positie, strak of losser ingeklemd etc. Ja en dan uiteindelijk kan het gebeuren, dat de conclusie moet zijn: meer zit er niet in. Bedenk daarbij dat wat er niet in zit er ook niet uit kan komen, maar het blijft een 'sport' het maximale eruit te halen. Dus, er is werk aan de winkel: een heel scala van mogelijkheden onderzoeken en uitsluiten om te komen tot het gewenste resultaat. Ik hoor graag hoe het is afgelopen. Suc7.
Frits, Bedankt voor je wel ZEER uitgebreide en, voor zover ik overzien, zeer ter zake doende antwoord. Daar 'ken' een mens wat mee. Maar ik kom, in trefwoorden, even opnieuw op. Bijna vijftig jaar geleden begonnen met vioolles/studieviool-toelatingsexamen gehaald voor conservatorium-ouders kochten voor erg veel geld 'betere' viool-ongeluk met (opgevoerde) bromfiets-linkerhandje niet meer zo bruikbaar-'beter viool' weer verkocht-en bedrijfseconomie is ook leuk. Toch? Na 38 jaar weer begonnen. Eerst zelf, maar dat is niet ideaal. Vervolgens tegen een Russische vioollerares (werelstad Den Haag (o) ) aangelopen. En dus drukt op mij nu de loden last (erfenis) van Elizaveta Gilels and Andreï Korsakov: de leraren van mijn lerares. O ja, die Flesch streektechniek en -vibrato moesten er onmiddellijk uit. Dus ik ben heftig aan het afkicken. Over cold turkey gesproken ........ Terug naar die viool. ik had dus alleen die mijn studieviool, een Hopf (C.F. Hopf - ik ben reuze benieuwd of het nou Carl Friedrich was of niet, maar goed). 'Eigenlijk' (vreselijk woord) als ik mijn oor te luisteren leg, helemaal niet zo'n slechte viool. Een wat bescheiden maar uiterst heldere toon. Meer Haydn dan Brahms. Maar kortgeleden deed ik iets doms. Denk ik. Want ik kocht, op marktplaats of all places, een viool. Naar zeggen een viool gebouwd door Mathias Müller uit Mittenwald (1913). Staat ook op het etiket. Maar ja, een etiket is sneller gebouwd dan een viool ......... En Mathias M. is zelfs voor Google onvindbaar. Voorafgaand aan de koop heb ik de viool ook geprobeerd. Maar er zat geen schoudersteun bij en dan voel ik mij erg gehandicapt. Ten tweede vind ik het erg moeilijk het geluid van een viool te beoordelen als ik er zelf op speel. Ik hoor dingen beter als ik er naast sta (s) Tja hoe klinkt die viool? Hij (zij?) spreekt makkelijk aan, moet ik zeggen. Maar je schrikt je dood als je hoort hoeveel -in kwantitatieve zin- geluid er uit dat ding komt. Een soort natuurlijk fortissimo. De viool klinkt ook wat 'donkerder' dan mijn Hopf; de d en g-snaren roepen de herinnering op aan een altviool. Misschien ook dat daarom, althans naar mijn mening, de a-snaar wat hobo-achtig klinkt. Of er wat boventonen zoek zijn. Want ik wil het niet nasaal noemen. Ik bedoel het geluid van zo'n triplex viool van onder de stoompers vandaan. Maar aangezien ik toch wel hecht aan (heimwee heb naar) de helderheid van de Hopf, vroeg ik me af of het (laten) verplaatsen van de stapel wellicht een mogelijkheid was om iets aan het klankkarakter te doen. De stapel staat in die Müller iets verder 'naar achteren' dan in de Hopf, maar dat zal wel puur statistische informatie zijn (l) Ik denk dat het het beste is als ik bij de eertsvolgende strijkstok die behaard moet worden, de Müller maar eens meeneem naar de vioolbouwer. Dan hoor ik het vonnis wel (k) En zo duur was-tie nou ook weer niet. Zodra ik wat weet meld ik me weer. Wellicht met als onderwerp 'de kneus van de maand'. Of 'luister en huiver'. Lachûh! De vraag over de zangbalk staat daar los van. Sorry als ik daarmee een misverstand in het leven riep. Maar ik heb van anderen wel eens gehoord dat vioolbouwers zo nu en dan geschrokken adviseerden de zangbalk te laten vervangen. Soort alarmfase drie. Nou bestrijd ik zo'n advies niet, want ik heb er niet voor doorgeleerd. Ik vroeg me alleen af welke ramp zich zou voordoen als die zangbalk NIET zou worden vervangen. Ex- of implodeert die viool of komt er geen geluid meer uit? Zodoende. Maar nogmaals bedankt. Hopf (C.P.)
Frits, Om mijn bekentenis nog verder op te leuken: mijn beide violen zijn qua besnaring identiek, namelijk Pirastro Eudoxa. Op de Müller zat staal. Plus vier 'Feinstimmers'. En daar ben ik niet zo dol op. Hopf
Hopf, Vraagje: zitten die vier fijnstemmers er nog op? Zo ja, zijn dat fijnstemmers die het eigenlijke staartstuk verlengen of zijn ze geïntegreerd zoals bij een Wittner? Indien niet geïntegreerd: een aanzienlijke verbetering wil nog wel eens lukken wanneer het niet- klinkende deel van de snaren (dus het gedeelte tussen kam en staartstuk) op 1/6-deel van de klinkende snaarlengte wordt ingesteld. Dat kan door de lus waarmee het staartstuk aan de knop is bevestigd te verstellen. Lukt dat niet dan is het staartstuk van onjuiste lengte! Bij gebruik van Pirastro Eudoxa zijn er echt geen vier fijnstemmers nodig, zodat alleen de E voldoende is.
Frits, Aangezien het geen geïntegreerde snaarhouder was, zijn met de stalen snaren in één moeite door ook drie van de vier 'Feinstimmers' verwijderd. En de krakende stemsleutels 'gesmeerd'. Verder stort ik me dit weekend wel in het experiment met de snaarhouder. Vast bedankt. Groet, Hopf
Hopf, we zijn inmiddels een weekendje of 10 verder en de vraag rijst wat de status nu is van het staartstuk. Is er nu een (klank)verbetering opgetreden? Ik ben benieuwd.
Frits, Sorry, maar ik ben een hele tijd niet op Violistenweb geweest (druk-druk-druk) en derhalve heb ik je bericht gemist. Welnu, ik ben inmiddels de trotse eigenaar van een Wittner staartstuk. Of eigenlijk vier, maar dat is een heel verhaal en dat doet er nu even niet toe. Denk ik Ik heb de stalen snaren vervangen door een Eudoxa set en dat gaf een hele verbetering. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen niet te weten hoelang dat staal er al op zat. Nou had ik nog een setje Dominant liggen en de wetenschapper in mij was reuze benieuwd hoe dat klonk. Eerlijk gezegd heb ik aan dat soorten experimenten een ontzettende (ik zal de Haagse versie van dit woord hier maar niet gebruiken) hekel, want na dagen verloopt de stemming nog. Maar goed, toch gedaan. En volgens mij was dat nog iets beter. Zelfs op de D-snaar. En dat is heel bijzonder want tussen D-snaren en mij is geen chemie. Ik heb in de loop van de jaren heel wat violen in mijn handen gehad met heel wat verschillende bespanningen. En hoe ik ook speelde, al die D-snaren klonken saai, duf en zouteloos. En dan heb ik het nog niet eens over de bijgeluiden. Nee, geen wolftonen: bijgeluiden. Ik heb het allemaal gehoord: een krachtige G en een heldere A en een stralende E. Of was het andersom? Ook als ik naar platen luister krijg ik de indruk dat de D-snaar pas echt gaat klinken voorbij de vijfde positie. Maar ja, je kunt nou eenmaal niet zonder. Toch? Hopf
Wat ik vreemd vind is dat bepaalde tonen op de A-snaar wel acceptabel klinken en dezelfde tonen met dezelfde frequentie op de D-snaar niet! Dan is het geen kwestie van Wolf-tonen. Ik wil niet vervelend doen hoor, maar zou het met streektechniek en toonvorming te maken kunnen hebben? Misschien dat iemand anders eens moet proberen en uittesten om te zien of je dezelfde mening bent toegedaan? Het schijnt niet aan de viool te liggen want per definitie bestaat er geen chemie tussen jou en de D-snaar. Wanneer ik de informatie over de chemie betrek bij de analyse van het probleem, denk ik toch minder aan een ‘hardwareprobleem’. Misschien dat Bert hier eens op wil reageren?
Frits, ik ben noch chemicus, noch psychotherapeut Maar zonder gekheid, het is moeilijk diagnoses te stellen zonder het instrument in handen te hebben en te kunnen horen, maar wanneer een Dominant een verbetering is t.o.v. een Eudoxa, dan moet het wellicht toch ook gezocht worden in het experimenteren met verschillende snaardikten cq -typen, maar dat blijft in dit geval gissen omdat het ook een combinatie van meerdere factoren kan zijn.
Hopf, Met jou en je chemie met de D snaar geloof ik het wel, we moeten het niet te letterlijk nemen. Helaas kan ik nog niet bogen op jaren lang ervaring en een loep zuiver gehoor, maar langzamerhand begint mijn gehoor zich te… ontwikkelen en ga beetje bij beetje steeds beter leren “luisteren”. De chemie die jij hebt met de D snaar heb, heb ik o.a. ook met de D snaar en af en toe ook met de E snaar. Bij mij klinkt de D snaar met enige regelmaat tot aan c.a. de “B” minder dan de rest, speel ik b.v. een E, F of G op de G snaar dan klinkt deze mooier (lees voller) dan wanner ik hem op de D speel. Ik heb het er met mijn lerares over gehad maar zij blijft er bij dat het over de zelfde toonhoogte gaat dus het zelfde klinkt. Volgens mij heeft het ook nog iets met timbre te maken en met “harmonische”. Waarom “klinkt”een D op de G snaar – terwijl hij de zelfde frequentie heeft als de G snaar toch anders, toont hij anders. Waarom duik je bij Caprice Basque (als ik het goed schrijf) ineens terug van hoog op de E snaar naar hoog op de G snaar. Niet voor de toonhoogte die is op dat kleine halsje al veel eerder tegen te komen. Nee… Voor de klank, het timbre. Sorry het is iets dat ik misschien (weer) niet goed omschrijf, maar het is iets dat ik … hoor, voel. Maar goed, probeer eens een paar soft, hard of medium snaren, blijf in ieder geval niet aan darm snaren hangen. Darmsnaren zijn en klinken erg mooi maar kunststof begint zo langzamerhand een redelijke markt te veroveren, ook bij de profs. Remi
Hopf, wanneer ik het allemaal nog eens doorlees denk ik dat je een dunnere D-snaar moet gebruiken. Dan moet je wellicht van de darmsnaar afstand doen. Mogelijk dat je er een vindt die vergelijkbaar dik is als de A-snaar, dat zou ideaal zijn. Nu zijn er natuurlijk heel vele mogelijkheden, maar er zijn diverse websites die veel informatie geven over leverbare snaardiktes en typen.
Frits, Bert & Remi, Allereerst mijn gejammer over die D-snaar. Zoals ik al eerder aangaf, heb ik mijn viool bijna veertig jaar niet aangeraakt. Dientengevolge is van mijn, 'ooit' meer dan aanvaardbare techniek, niet zoveel meer over. 'To put it mildly', zeggen Engelsen dan. Dus het is heel wel mogelijk dat die raar klinkende D-snaar daarvan het gevolg is. Toonvorming, bedoel ik. Alleen vraag ik me dan wel af waarom alleen die ene (D-)snaar daarvan getuigt (v) Lang geleden heb ik de twee eerste vioolsonates van Schumann gestudeerd. Zoals bekend componeerde Schumann pianomuziek. Vervelender is dat hij ook strijkers opzadelde met 'po-pom, po-pom' pianomuziek. En nog vervelender is (was) dat hij, getuige beide sonates en het vioolconcert, kennelijk verzot was op de A- en de D-snaar. Dus om nou te zeggen dat het, in violistische zin, erg 'klinkt' ............. Misschien heb ik toen wel een D-snaarallergie opgelopen (g) Maar ik het zal het advies een dunnere D-snaar te proberen, uiteraard ter harte nemen. Eerlijk gezegd ben ik er, wellicht wat naïef, altijd van uitgegaan dat je, ter wille van de klankkleur, hetzelfde merk/type snaren moest gebruiken. Maar dat hoeft dus niet. Eerlijk gezegd heb ik nooit zo met snaren geëxperimenteerd. Op gezag van mijn leraar was het toverwoord Eudoxa of misschien wel Olive. Omtrent stalen snaren huldigde hij een beetje Verdonk-achtige opvattingen (k) En ik vrees dat iets als KUNSTSTOFFEN SNAREN niet meer tot zijn belevingswereld is doorgedrongen. Overigens moet ik zijn afkeer van stalen snaren nuanceren waar het gaat om de e-snaar. Want die beschouwde hij als een regelrecht geschenk uit de hemel. Want in zijn studietijd (zijn houdbaarheidsdatum kwam al in zicht toen ik les van hem kreeg) bestonden er uitsluitend darmsnaren. En aangezien hij, naar eigen zeggen, in zijn jeugd soms acht uur per dag studeerde, waren er wel eens dagen dat er drie e-snaren per dag doorheen gingen. Nog los van het feit dat je sowieso bleef stemmen (h) Vraagje: kortgeleden kon ik het niet nalaten weer eens zo'n Marktplaatsviool te kopen. Ik weet het, ik weet het (w) Deze viool was, zo te zien, nog voor de tweede wereldoorlog voor het laatst in de (houten) kist opgeborgen. Met als bijkomend voordeel een fraai vormgegeven, metalen blikje hars. Plus enkele 'echte' darmsnaren (van voor de oorlog). Qua lengte zijn die snaren echter meer afgestemd op een cello. Werden darmsnaren vroeger soms in dubbele lengtes verkocht? Het feit dat een toon met dezelfde frequentie maar gespeeld op twee verschillende snaren, anders klinkt, is mijns inziens simpelweg te verklaren door het verschillende boventonenspectrum. Maar dat geldt ook al voor één en dezelfde toon, gespeeld op verschillende violen. Want uiteraard beïnvloedt de kast dat spectrum evenzeer. Tenslotte mijn dank voor de adviezen. Want ik kan er prima mee uit de voeten (s) Groet, Hopf
Soms is veel te bereiken met wat aanpassingen in type snaar en merk. Het is overigens niet zo, dat men gehouden is aan de snaren per set type. Er kan naar hartelust gewisseld worden tussen -als voorbeeld- Olive en Eudoxa binnen de dure Pirastro-serie of met andere merken. Ikzelf doe dat zeer beperkt, omdat het wel erg kostbaar wordt op die manier. Door ervaring schat ik in welk type naar mijn idee het meest geschikt zou zijn, hetgeen meestal goed uitpakt. Of een nog betere combinatie mogelijk is? Ik sluit het niet uit.
Hopf, Nu ga ik me echt op glad ijs begeven. Dat klopt volgens mij wel degelijk, mijn redenatie hier in (glad ijs, daar komtie dan) is dat je op een gegeven moment op het vrije deel van de toets komt. Zolang je op de toets blijft, ik bedoel dus het deel dat op de hals is vastgelijmd trilt de rest van de toets vrijelijk mee (heel je instrument resoneert). Op een gegeven moment kom je op het vrij zwevende deel van de toets en wordt deze gedempt waar door een ander klankbeeld ontstaat. Ik heb ooit ergens gelezen dat er op een gegeven moment een nieuwe toets op een instrument van Menuhin werd gezet omdat deze geheel versleten was. Toen Yehudi het instrument kwam ophalen en het bespeelde vond hij dat er een groot verschil was tussen het instrument voordat hij het bracht en nadat de nieuwe toets er op was gezet. Hij (Yehudi) klaagde over een klankverandering en dat de toets zwaarder was. Ik dacht dat het Peter Biddulph was die het instrument van Menuhin onderhield maar dit weet ik niet zeker meer. Staat geloof ik in de “Onvoltooide reis” van Menuhin. Maar goed, de oude toets (zwaar versleten) werd te voorschijn gehaald en vergeleken met de nieuwe. Het had in ieder geval te maken met o.a. de dikte van het hout (vrije deel) en Biddulph heeft de toets zo aangepast dat hij zoveel mogelijk de (resonantie eigenschappen) van de oude toets evenaarde. Eigenlijk zou ik even naar de bieb moeten om het boek te halen, dan kan ik het opzoeken. Maar helaas genoeg ben ik nu even te lui en zit liever een half uurtje langer (egoïstisch) te strijken en mezelf te tergeren aan Sevcik’s lessen en mijn onkunde. Maar… had je vroeger - met je aanvaartbare techniek – ook een bepaalde chemie met de D snaar of zou het ook kunnen zijn dat de veertig jaar zijn sporen heeft achtergelaten en we gewoon ouder worden en er een verandering in ons gehoor plaats vindt. Niet dat ik daar van uit ga hoor, aangezien ik je een beetje ken (IMF, Transmissielijn boxen, audio(freak), ga ik er van uit dat, dat wel goed zit. Het experimenteren met snaren kan inderdaad een behoorlijk kostbare zaak worden zeker als je met de betere snaren gaat proberen. Misschien als je met je instrument (als je het de moeite waard vind) langs gaan bij een vioolbouwer en hem/haar het probleem voorleggen. Ok, ’t kost weer tijd en natuurlijk geld maar ik begin te denken dat het misschien best een oplossing naar een klankverbetering (aanpassing) kan zijn. Remi
Remi, Ik wil nu niet ingaan op het aspect van de eigenfrequentie van de toets, het afstemmen daarvan en de invloed die dat heeft op de Helmholzfrequentie, in relatie tot de B0. En dan heb ik het nog niet eens over de afstemmogelijkheden van het staartstuk, de invloed van het materiaal van de stemsleutels, grootte van de krul etc. Al deze zaken zullen bij een zeer goede viool hoorbaar zijn, bij een minder goede viool heeft het niet zo veel zin hier veel aandacht en energie aan te besteden. Misschien een andere keer meer hier over wanneer hier op het forum echt behoefte aan blijkt te bestaan. De reden daarvan is dat het wel erg technisch wordt en menigeen gaat dan afhaken, hetgeen niet de bedoeling is van dit forum, in tegendeel. Bekijk eens wat literatuur via het web van: Schleske, Jansson, Hutchins dan vind je wel wat. Anders PM me even. Back to the topic: Het gaat Hopf erom een evenwichtige overgang te krijgen tussen de twee naastelkaar liggende snaren, waar de D-snaar deel van uitmaakt. Nu is het nooit zo (nou ja, misschien in een of andere caprice van N. Paganini, maar dan moet je die op “Il Canone” spelen!) dat je op de A-snaar in pos.I en vervolgens op de D-snaar in pos.VII speelt en dan snel afwisselend, zodat er nooit demping optreedt bij de ene snaar en bij de andere snaar juist wel. De D-snaar is dikker omdat die met zijn lagere frequentie toch wel spanning nodig heeft. Maak je hem dunner dan behoef je hem minder op te spannen voor dezelfde frequentie. Zit er nu een relatief dunne A-snaar op, dan kun je wat compenseren –althans, het valt te proberen, geen garantie!- door een iets dunnere D-snaar te nemen, waardoor de boventonen, die het timbre bepalen, wat meer aansluiten aan die van de andere ernaast liggende snaren.
Frits, Remi, Ik ben nog steeds van plan het advies (dunnere d-snaar) ter harte te nemen, maar ik heb er gewoonweg de tijd nog niet voor gevonden. Wat ik overigens wel heb gedaan is de 'projectie' van een potloodpunt op de kam. En naar ik vrees heeft de kam die er nu op zit, niet zoveel van doen met de viool 'zelve'. Dus dat kan allemaal beter. Een volgend punt in de 'bijgeluidengeschiedenis' betreft, zoals Remi al veronderstelde, mijn eigen vingerluiheid. Want ik herinnerde mij ineens het adagium 'langzaam oefenen' dat bij mij tot uitdrukking komt in het fatsoenlijk neerzetten van mijn vingers (g) en dan vallen die bijgeluiden ineens REUZE mee. Als ik eerlijk ben moet ik toegeven terug te zijn in het stadium van beginner (s) Blijf ik zitten met het verschil in klankkleur maar dat experiment, zie hiervoor, ga ik met genoegen aan. Tja, Peter Biddulph. Het is mogelijk dat hij de viool van Menuhin onderhield al had hij meer bekendheid als handelaar/makelaar. En dat liep allesbehalve goed af (c) In elk geval beiden bedankt. Groet, Hopf
Frits Ik heb nog even zitten nalezen en je hebt het inderdaad al eens gehad over het tunen van de toets in het topic van de carbon toets. Maar goed ik wilde eigenlijk reageren omdat het me te binnen schoot, en begin natuurlijk weer uit te weiden. Mocht ik binnenkort vragen hebben (ik kan je er bijna een garantie op geven) dan doe ik dat zeker (ik heb al zitten klooien met een gekochte toets), maar dat komt later, eerst houd ik me even met het kammetje bezig. Remi
Mijn stapel-vraag even in dit oude topic. Een tijd geleden heb ik een postorder-fabriekscello kado gekregen. Hij kwam aan in een hele dunne hoes, snaren los bijgeleverd. Mijn broer (géén cellist) heeft toen naar aanleiding van plaatjes op internet de kam en de snaren erop gezet en mijn vioolleraar heeft de cello vervolgens gestemd. Het is voornamelijk een decoratiecello (muze!), slechts heel af en toe strijk ik wat. Nu las ik laatst ergens dat bij een cello de stapel ook nodig is om de druk van de kam + snaren op het bovenblad aan te kunnen. Ik vraag mij nu af of ik me zorgen moet maken over de druk op het bovenblad van mijn cello. Als hij is aangeleverd zonder opgespannen snaren - kan dan niet tijdens het vervoer vanuit de fabriek de stapel iets verschoven zijn? En dat dat in combinatie met de door mijn broer misschien niet helemaal perfect geplaatste kam, nu voor het bovenblad risico's geeft? Zou ik ernaar moeten laten kijken door een kenner? Of verschuift een stapel in een snaarloze cello niet zo eenvoudig? Of is mijn zorg niet zo relevant, omdat ik toch niet noemenswaardig op de cello speel? Ik ben benieuwd.
Bij zo'n "postordercello" (c.q. viool, altviool) is de stapel vaak niet goed passend en er flink stevig ingeramd om te voorkomen dat hij er uitvalt. Op de goede plek staat hij ook niet altijd. Een stapel heeft niet alleen een functie in de constructie maar ook in de akoestische functie. Op dit forum is hierover door deze en gene al veel wetenswaardigs gezegd. Niet alle vioolbouwers zullen blij zijn met het verzoek naar zo'n C.S.O. (cello shaped object) van de internetprijsbreker te kijken en er eventueel iets aan de doen.
