Onder de kop ‘Topviolisten herkennen Stradivarius niet in blinde test’, gisteren een aardig stukje in NRC Handelsblad. Ik citeer: ‘Zelfs professionele violisten die – geblindeerd door een lasbril – een Stradivarius of een goede moderne viool bespelen, kunnen niet met zekerheid zeggen welk instrument ze aanstrijken. Het was de laatste blinde Stradivariustest die nog gedaan moest worden. Dat het verschil met een uitmuntende moderne viool niet goed is te horen, ook niet door topviolisten, is ook al wel vastgesteld met blinde luistertesten. Maar altijd werd er gezegd dat een goede violist die op een oude (sic) Stradivarius, Amati of Guarneri speelt het verschil meteen merkt. Ook dat is niet het geval, blijkt uit het artikel van Franse, Amerikaanse en Canadese onderzoekers dat gisteren is gepubliceerd in de Proceedings of the National Academy of Sciences (early edition, online). Tijdens een vioolconcours in Indianapolis werden 21 violisten (onder wie twee van de latere winnaars en drie juryleden, de meesten waren leden van het begeleidende Indianapolis Symphonie Orkest) uitgenodigd in twee opstellingen zes violen te vergelijken: twee Stradivariussen, één Guarneri en drie moderne kopieën van violen uit de Gouden Tijd van het Italiaanse vioolbouwersdorp Cremona (ca 1550-1750). Een van de moderne violen was maar een paar dagen oud. Om te voorkomen dat de violisten zouden zien welke de oude violen waren droegen ze lasbrillen, net als de aanwezige onderzoekers. De geliefdste viool bleek een van de nieuwe violen en de minst gewenste was een van de Stradivariussen. De kwaliteit van de Stradivariusviolen is legendarisch, net als die van alle (sic 2) uit Cremona. Er is veel onderzoek gedaan naar fysieke eigenschappen van de oude Cremona-violen. De superieure klank zou ontstaan door de bijzondere lak, of door het speciale hout dat door de toenmalige koudeperiode (de ‘Kleine IJstijd’) iets andere groeiringen had. Maar naar aanleiding van hun dubbelblind onderzoek verwijzen de onderzoekers nu naar hersenonderzoek onder wijnkenners, waaruit bleek dat als ze de prijs van wijn kenden tijdens het proeven het hersengebied voor ‘ervaren genot’ sterker ging oplichten. De drie oude violen waren met een gezamenlijke waarde van tien miljoen dollar ongeveer honderd keer meer waard dan de drie nieuwe.’ Tja. Ach. Hopf
Hallo Hopf, Ja, ik hoorde hierover vanochtend vroeg op radio 4. Er werd nog bijgezegd dat de violisten een sterke geur onder hun neus kregen zodat zij ook aan de geur niet de échte Stradivarius zouden kunnen herkennen. En 1 Stradivarius werd zelfs als slechtste instrument genoemd door 1 van de violisten. Ik meen mij te herinneren dat 8 van de 21 professionele violisten wél de echte Stradivarius eruit haalden. Groetjes, Anara
is dit niet dezelfde post als het bericht van Yolande van 2 januari ? http://www.strijkersforum.nl/viewtopic.php?id=2414 Een geblinddoekte proefpersoon met een knijper op de neus en propjes in de oren zal op de achterbank van mijn Renault ook geen verschil merken met een oude klassieke Mercedes, sterker nog, zijn voorkeur gaat waarschijnlijk uit naar de Renault ! Maar dat maakt ze nog niet gelijkwaardig
Ik zie nu pas dat dit onderwerp al eerder door Luthier aan de orde is gesteld. Mijn excuus voor de doublure. Anara, Ik tast volstrekt in het duister aangaande de geur van een echte Stradivarius. Maar ik geloof dat mannen in het algemeen een slechtere reuk hebben dan vrouwen Ik heb voorts geen enkel idee omtrent het wetenschappelijk gehalte van dit onderzoek. Maar ik moet er in alle eerlijkheid aan toevoegen dat de uitkomst ervan prima past in mijn beeld van valse romantiek. Of windhandel. Natuurlijk maakten al die lui in die tijd prachtige violen. Stradivarius werd in zijn tijd al knap bovenmodaal betaald. Maar dat de aansluitende conclusie zou moeten zijn dat vioolbouwers er nadien weinig van bakten, lijkt mij rijp voor de prullenbak. Je had en je hebt uitmuntende vioolbouwers. En helaas ook minder goede. Vroeger en nu. Zoals in iedere professie. De laatste tijd houd ik onledig met het doorkijken van een flink aantal (oude) jaargangen van 'The Strad'. Daarin wordt met grote graagte melding gemaakt van de veilingen van strijkinstrumenten en strijkstokken. En de prijzen die daarvoor worden betaald. En als ik ziet welke ontwikkeling die prijzen sinds de jaren vijftig hebben doorgemaakt, vraag ik mij af wat hiervan de oorzaak is. Afgezien van kwantificeerbare aspecten als inflatie en schaarste kan ik mij daarbij alleen maar gekte voorstellen. Of windhandel. Hopf
Wat zou de bedenker van deze (quasi) diepzinnige vergelijking beogen? Of met de introductie van propjes in de oren, iets dat nergens uit blijkt. Ik hoop overigens niet dat hij het bericht met een lasbril op zijn neus heeft gelezen Hopf
Je vergelijking slaat echt nergens op: die klassieke Mercedes en die Renault van jou zijn vermoedelijk ook totaal verschillend gebouwd: ander gewicht, totaal verschillende motoren, technisch totaal verschillend. Maar de met elkaar vergeleken violen hebben naar alle waarschijnlijkheid precies dezelfde bouw, zelfs het vakmanschap zal praktisch gelijk zijn: Stradivari was echt geen beter vakman dan de huidige bouwers: bekijk maar eens wat nieuwe instrumenten op internet en wat oude: technisch/uiterlijk geen verschil. Stradivari sneed mooie krullen, maar dat kunnen de huidige bouwers ook wel, daar is echt geen verschil tussen. Ook de vormgeving is hetzelfde. En dan zijn al die verschillende violen in de test dus in principe wel degelijk gelijkwaardig!
Zelfs dát is onjuist, want Yolande was hem vóór. Zie ook: Een dubbele draad helaas. Het vreemde is dat Hopf het herkent en erkent, maar 'vrolijk' door gaat met het reageren. Waarom dan niet gelijk stoppen? Of wilde de initiator werkelijk een 'never ending story' beginnen? Eens zien wie de meeste 'stemmen' krijgt. Daarna besluit ik welke ik afsluit.
ik wilde alleen maar aangeven dat er méér is dan alleen functionaliteit. Een auto is om van a naar b te rijden. een viool om muziek te maken. Alleen is een oude viool ook nog eens een zeldzaam kunstvoorwerp (net als een klassieke automobiel) met alle uitstraling die daarbij hoort. En bij alle muziekinstrumenten wordt oud nu éénmaal ook nog eens als "beter"ervaren, zeker qua klank. Dat geldt voor selmer saxofoons uit de jaren 30, gibson en fender gitaren uit de jaren 50, violen uit de 18e eeuw. Dat is wat je blijkbaar moet hebben. Status speelt daarbij ook wel vaak mee: kijk eens wat ik hier heb en hoe duur dat was. Maar ik vraag me altijd weer af of Andre Rieu echt met z'n Stradivarius staat te zwaaien voor z'n orkest of dat ie geen risico neemt en daarvoor een kopie gebruikt
De Stradivari van André Rieu is een omstreden instrument, met vermoedelijk een "ander" bovenblad. Daar mag dus best eens een regendruppeltje op vallen.
die heeft ie om die reden uiteindelijk niet gekocht. hij heeft een oudere strad, de ex Captain Saville Stradivarius 1667 (ik neem aan dat hij deze nog steeds gebruikt) de omstreden strad is er inderdaad even geweest: http://www.fritz-reuter.com/commentary/andre_rieu_stradivarius_beare.htm
Het zou moeten gaan over een blind-test, een dubbele draad die Hopf onlangs heeft opgestart. Het gaat nu over de viool van André Rieu en dat lijkt me totaal iets anders. Het valt ook niet mee als je je onderwerp 'never ending story' noemt en het vervolgens wilt hebben over een blind-test. Daarom onderwerp zoals in de titel is aangegeven: gesloten. Reacties over het onderwerp blind-test Stradivari versus modern kunnen hier worden geplaatst. Frits