Op een druilerige herfstmiddag reisde ik af naar Amsterdam om te gaan kijken naar een Viool. Mijn reis ging naar het Vioolbouwers Walhalla van Max Möller, en daar stond ik dan voor de eerste keer in mijn leven in het Heilige der Heilige, zijn zoon Berend stond me te woord, ontspannen drukte hij mij de ene mooie Viool na de andere in handen. Er waren prachtige instrumenten bij, na enig wikken en wegen stond ik met een aardige Bouman in handen die mij wel leek. In een kamertje achter de winkel mocht ik de Viool uitproberen, mijn gekras was zo goed als zeker in de winkel doorgedrongen, maar Berend Möller behandelde mij alsof ik een groot violist was. Ik wees hem op enkele kleine scheurtjes in de zijranden, om zo de prijs te kunnen drukken, Berend glimlachte en zei nonchelant, ja Bouman heeft zeker een beetje een te heet buigijzer gebruikt. Zou ik hem nemen zou ik hem niet nemen, want ik hikte wel erg tegen de prijs aan, weet U wat zei Berend Möller, U neemt hem mee speelt er een week op en de volgende week brengt U het geld of de Viool terug. Even later stond ik wat verbouwereerd op de Willemsparkweg met de mooie Bouman in een Vioolkist onder mijn arm, hij had hem zomaar meegegeven zomaar op mijn eerlijke gezicht, geen aanbetaling geen legitimatie niets van dat al, zomaar in vol vertrouwen. Jammer dat juist deze man, zo trouweloos door een laffe overval aan zijn einde moest komen.
Ik heb de Bouman niet gehouden Liuwe, een jaar later heb ik bij Loerakker in Haarlem een mooie handgemaakte 7/8 Viool gekocht, dus naast mijn oude Duitse Viool heb ik 2 Violen bespeeld.
