Ik had vroeger een buurman die iedere dag het Largo van Händel op zijn viool speelden. En als het mooi weer was deed hij dit voor het open raam.Deze muziek die ik als droevig moet bestempelen is dan ook verbonden met deze man. Mijn buurman die een verstokt vrijgezel was bemoeide zich met niemand. Het enige levende wezen dat hij ooit in zijn omgeving had geduld was zijn poes Mimi geweest. En sinds de dood van Mimi speelden hij iedere dag dus dit Largo.
Dit prachtige Largo staat dan ook geregeld op ons muzikale menu dat we over en weer sturen. Voor cello vind ik het eigenlijk nóg mooier klinken. De sfeer van het stuk sluit aan op het kenmerkende van de cello. En met ons kwartet op de maandagmiddag spelen we af en toe de kwartet-versie van die largo, waarbij de cello ook weer een heel fijne partij heeft (een bewerking voor drie sopraan-instrumenten en één bas, dus ook leuk met drie violen en een cello). Hier een mooi strijkorkest-versie: Zo hoop ik het nog eens te kunnen spelen met een cello-ensemble, lijkt mij echt prachtig! Die mooie rust in de muziek, die je ook voelt bij die eerste Equale van Beethoven voor celli (helaas nog geen celloversie op YT). Nu nog een celloversie hiervan vinden voor b.v. minimaal 4 cellopartijen. Heeft iemand die toevallig? Zou David Johnstone al een versie hiervan hebben? http://www.johnstone-music.com/portada/ Nee, (nog) niet, wel heel veel andere mooie stukken!
Wat een mooie muziek, maar word er wel heel verdrietig van. Weet iemand iets over de achtergrond van dit stuk? In welke situatie schreef Händel dit stuk? Wow als je dit zo kunt spelen
Toen ik dit las, dacht ik daar komt het Largo gespeeld door de cello. Maar nee, niet. Dan toch maar even met cello (en piano): Als ik het goed hoor (en waarom zou ik dat niet?) is de cello niet goed gestemd! (luister op 3.00 min met open D-snaar)
Je hebt wel gelijk, het was geen logische keuze na een pleidooi over cello. Maar mijn gedachten waren alweer vooruit gehold: we zitten hier op een strijkersforum met diverse strijkers, dus ik kies nu een strijkorkestvariant. Van die niet niet goed gestemde toon op 3.00 min., ja dat heb je goed gehoord. Maar het kan goed zijn dat de cello wel goed was gestemd, maar reageerde op het klimaat binnen. Misschien niet zo'n 'gehoorzame' stemsleutel op de d kan ook in combinatie met niet helemaal goed geacclimatiseerde cello. Als je moet intoneren, kun je nog een beetje compenseren, maar dat is allerminst ideaal. Ze speelt het Largo wel mooi en die ontstemming is nog van die aard, dat veel mensen het niet door zullen hebben en dan ook niet gehinderd worden in het genieten. De biografie over Händel staat nog op mijn verlanglijstje. Dan weet ik meer over de achtergrond dan als ik op o.a. wiki ga googlen. https://en.wikipedia.org/wiki/George_Frideric_Handel http://www.biography.com/people/george-handel-9327378#oratorios De opera Serse (Xerxes) met het beroemde lied lied op de muziek die wij als het Largo kennen, is gecomponeerd na zeer ernstige gezondheidsklachten waarvan men eigenlijk niet dacht dat hij daar nog van zou herstellen. G.F. Händel heeft in zijn leven meer perioden van ernstige gezondheidsklachten gehad, somberheid, depressies. Het is dus niet vreemd dat hij zo'n prachtig gevoelig stuk kan componeren!
Marcelita, We hebben het al eerder gehad over de (al dan niet bestaande) invloed van gebeurtenissen in iemands privé leven op de (kunst)werken die hij (m/v) bedenkt. Ik geloof daar niet zo in, maar goed. Te meer waar mensen als Händel en al die anderen helemaal niet werden beschouwd als KUNSTENAAR. In de eerste plaats niet door henzelf. Die merkwaardige notie is er later in de Romantiek pas bijgehaald. Händel en Bach en Haydn waren gewoon broodschrijvers. Bach en Haydn zelfs in de vorm van een baan. Dat laat overigens onverlet dat zoiets kan resulteren in schitterende resultaten. Het beroemde lied waar je naar verwijst is de openingsaria 'Ombra mai fu' uit de opera. Geschreven voor castraat (those were the days) en strijkersensemble. Bij gebrek aan castraten wordt tegenwoordig een beroep gedaan op countertenors. Ik ken maar één plaatopname van een castraat (in kerkelijk Rome in het begin van de vorige eeuw liep er nog één rond) en het resultaat is niet om aan te horen. Maar waarschijnlijk was de man toen ook al erg oud. Ronald
Ronald, 't Is mij bekend dat zelfs nagenoeg alle componisten broodschrijvers waren. Maar ook als broodschrijver denk ik dat de persoonlijke omstandigheden wel degelijk iets met die broodschrijvers deden en daarmee met hun 'produkten' (dat klinkt misschien wel wat te oneerbiedig; 'pennevruchten' misschien beter?). En ze waren ook baantjesjagers. Niet alleen de door jouw genoemde componisten, maar ook Beethoven, Bononcini (die betrapt werd op plagiaat; hij wedijverde met Händel) en nog vele anderen. Nee, geen kunstenaarsromantiek! Je hebt gelijk dat we dat er zelf bij hebben verzonnen. Maar je kunt mij niet wijsmaken dat persoonlijke problemen, stemmingswisselingen etc. geheel buiten de componeerpraktijk bleven. Het is maar goed dat het beroemde 'Obra mai fu' door countertenors gezongen wordt. En nog vaker door de cello
