Wel of geen examen doen.

Ben heel erg benieuwd of julie examen hebben gedaan met je instrument.
Welk examen heb je gedaan?
En waarom heb je besloten wel of geen examen te doen?
Heb je naast je praktijk examen ook nog apart theorie examen gedaan?
En als je examen hebt gedaan waarvoor is je examen nuttig geweest?

 

Ik zelf heb nooit examen gedaan met de viool.
laatst vroegen ze mij bij de muziekvereniging in het dorp waar ik woon, op welk niveau ik viool speelde?
Ik had echter geen flauw idee, ze vroegen mij of ik geen zin had om op de klarinet te leren spelen zodat ik me bij hen kon aansluiten.
De vraag had ik maar even bij de viooldocente neer gelegd, en die vertelde mij dat ik op B niveau zat, en opweg was naar C was. Maar een echt examen heb ik nooit afgelegd.

 

Ook ik heb geen examen gedaan. Ik zie wel de voordelen van examen en dat zit 'm erin dat je gericht naar iets toe werkt en de voornemens je in theorie te verdiepen niet verzanden in lose voornemens. Je bent je gericht aan het trainen en het certificaat kun je mooi inlijsten en aan je muur hangen.
En toch voel ik niets voor examen doen.

 

En ik maar denken dat die examens puur voor de hafabrawereld waren...

Dus de examens ABCD waarbij A echt de basis is en je met een D-diploma al aardig in de richting gaat van niveau voor toelating conservatorium, zijn dus voor alle instrumenten?

Voor kinderen/pubers denk ik dat het een leuke stimulans kan zijn. En een groot voordeel van die examens is, dat ook de theorie dan goed aan bod komt. Persoonlijk zou ik het niet meer doen, het heeft voor mij geen meerwaarde.

 

Jij hebt toch een tijd op het conservatorium gezeten? Wat ik van het niveau van theorie van het D-examen weet, is dat dat nog onder het niveau zit dat wordt verondersteld bij toelating op het conservatorium. Jij bent theoretisch waarschijnlijk al behoorlijk gedrilled! Daar zul je vast nog wel voordelen van plukken, denk ik.

Er is ook nog een ander systeem van examens dat in engelstalige landen over de hele wereld bekend is.
http://nl.abrsm.org/en/about-abrsm/
Hier in NL zijn er ook docenten die hun leerlingen voor de examens van ABRSM opleiden. Als je als ouders bijvoorbeeld uitzicht hebt op plaatsing in een engelstalig land, kan het zeker een optie zijn om je kinderen, in plaats van voor een nederlands examen op te leiden, voor een niveau examen van het ABRSM te laten op gaan.
Als je kind elders door wil gaan met bijvoorbeeld cello, dan is zo'n certificaat wellicht een leuke binnenkomer bij de nieuwe docent.

Je kunt examen doen in erg veel instrumenten http://nl.abrsm.org/en/our-exams/
en er zijn 8 niveaus ipv de 4 die wij hebben. Het wordt afgelegd op de ambassade met of zonder tolk.
Het is zeker wel een beetje (heel veel) gedoe en voor verlegen kinderen die snel 'dichtklappen' ook niet echt een fijne optie.
Je kunt op de site wel goed vinden welke stukken voor welk niveau worden aangewezen per instrument, dus in ons geval de strijkinstrumenten, dus krijg je wel een beetje een idee waar je zelf zou zitten. Op YT zijn ook wel wat examens te vinden van hoe dat dan zou kunnen gaan.
In ons dorp is ook een lespraktijk die bij dat examensysteem is aangesloten. De docenten hebben zelf op diverse plekken in de wereld muziekles gegeven en doen dat intussen al jaren hier.

 

Ik heb A, B en C gedaan.. En ik vond het zelf wel fijn, dan weet je toch een beetje op welk niveau je zit en heb je daarvoor eventueel ook bewijs als je je bij een orkest ofzo zou willen aansluiten, maar goed, per se noodzakelijk is het natuurlijk niet.. Bij B en C was er een apart theorie-examen, maar bij A zat dit erbij in.. het nuttige bij mij, is vooral het papiertje. Ik had zelf al muziek als examenvak gehad op de middelbare school, dus de muziektheorie was voor mij voor het A, B en C-examen echt vrij simpel en daarvoor hoefde ik het dus ook niet te doen..

 

De orkesten omgeving Arnhem-Wageningen laten geïnteresseerden (als er een vacature is) een paar keer meespelen en dan wordt er vastgesteld of je kunt en wilt blijven of niet. Dat gebeurt in een gesprek met bijvoorbeeld de eerste violist/cellist en de dirigent of een bestuurslid evt. Proefspelen wordt dan in feite uitgesmeerd en hangt dan niet af van die ene auditie. Er wordt naar mijn weten niet gevraagd naar muziekexamens. Het is natuurlijk ook wel leuk om je niveau duidelijk te kunnen aantonen, maar dat doe je dus vooral voor jezelf. Met muziek als schoolexamenvak had je natuurlijk een keigoede basis. Eigenlijk verbazingwekkend dat je dan voor muziekschoolexamens weer vanaf A moest gaan doen, dat snap ik dan niet. Of wilde je dat zelf? Waarschijnlijk heb je met je middelbare schoolexamen zelfs het D-niveau gehad. Ben je nu met D bezig?

 

Ja, dat is wel zo, maar vaak wordt er al wel een niveau-indicatie gegeven op de site, zodat je zelf weet of je goed zit of niet..

Volgens mij had ik bij A nog niet muziek als examenvak, maar goed. Dat vermoed ik wel ja, maar goed, die theorie van school telt dan weer niet bij zo'n muziekschoolexamen, dus ja.. En ach ja, herhaling is de beste leermeester, dus heel erg vond ik het ook niet.. Nee, want ik ben gestopt met vioolles, maar wie weet, ooit nog een keer..

 

Op de klarinet heb ik examen B gedaan uit nieuwsgierigheid. Ik heb ook weleens gekeken naar de ABRSM-examens waar Marcelita over schrijft omdat ik niet wist dat de A/B/C/D-examens ook op cello zouden kunnen, maar ik las over het onderdeel solfège en dat trekt me helemaal niet. Ik kan niet zingen en vrees dat ik het ook niet durf

 

Eigenlijk doelde ik op het praktische niveau en dan vooral technisch. Misschien is dat voor een cello wel anders, maar als je stukken op D-niveau kon spelen was je techniek al behoorlijk op peil voor toelating . Wat overigens niet wil zeggen dat elke speler op D-niveau toegelaten wordt!
Om een voorbeeld te noemen: je moest voor saxofoon de toonladders t/m 4 kruisen en mollen kunnen spelen, terwijl voor D de toonladders t/m 7 kruisen en mollen gespeeld moesten worden.

Natuurlijk is mijn toelatingsexamen al heel lang geleden maar in mijn tijd had ik zeker nog geen D-niveau, eerder C. Ik speelde ook nog maar 3 jaar toen ik toelating deed. Eigenlijk mankeerde er van alles aan mijn techniek. Maar er waren 2 pijlers waar heel erg naar gekeken werd: muzikaliteit en gehoor. Later zei mijn docent zelfs: 'zelfs al speel je Vader Jacob, als het maar heel muzikaal is, kom je daarmee binnen'. Heel letterlijk moet je dat niet nemen, maar het geeft wel aan wat het zwaartepunt was.
Met mijn haperende techniek werd ik dus toegelaten tot de vooropleiding. (Als enige van 12 kandidaten voor saxofoon dat jaar.) Na een jaar vooropleiding doorgestroomd tot de vakopleiding maar uiteindelijk heeft mijn achterstand in techniek me mede de das omgedaan. Er zijn meer factoren maar daar zal ik hier niet over uitwijden.

Terugkomend op het toelatingsexamen: Verder werd er ook niet helemaal niet veel over theorie gevraagd; er was toen geen theoretisch toelatingsexamen ofzo. Eigenlijk ook wel logisch want dat kan iedereen met een bepaald niveau wel leren. (je moest wel een HAVO-diploma hebben of nog een extra toelatingstoets doen.)
Naast muzikaal overtuigend kunnen spelen, was dus solfège een heel belangrijk punt. Dat is iets, wat toen in het D-examen nog maar nauwelijks aan de orde was. Dus het blad zingen, het herkennen van intervallen, het naspelen van iets wat voorgespeeld werd (zowel melodie als ritme), majeur/mineur akkoorden herkennen etc.

 

Mijn nichtje moet voor examen B (HaFaBra) intussen ook op een melodisch dictee scoren. En bij die engelse ABRSM word je op het gebied van solfege ook al vrij gauw aan de tand gevoeld.

Mogelijk zou je op theoretisch gebied bij de Schumannacademie nog meer kunnen leren. http://www.schumann.nl/
Zij richten zich niet alleen op degenen die hun vakopleiding daar willen volgen, maar ook de serieuze amateur die zich nog verder wil verdiepen. Het gaat dan wel om examens theorie, want voor praktijk moet je zelf zien bij een goede docent in de leer te komen.

Ik dacht dat het nog steeds wel zo was dat muzikaliteit, gehoor én lef/presentatie heel erg scoren op toelatingsexamens van het conservatorium. Ik denk ook dat als het voor een vooropleiding is,het de student nog de tijd geeft om technisch ook op de rit te komen. Dat zal dan vooral tellen bij de instrumenten waar heel weinig studenten zich voor melden, want bij viool, piano en dwarsfluit om maar wat te noemen ga je er niet komen met een, bij wijze van spreken, heel muzikaal gespeelde beginnerssonatine van Clementi of vergelijkbaar op viool of dwarsfluit.

En verder: ik denk dat je als heel erg gevorderde amateur die zich steeds verder zonder druk kan ontwikkelen gelukkiger wordt met muziek dan als student aan het conservatorium die telkens nét aan de eisen kan voldoen. Want wat moet dáár een 'martgelang' bij zijn komen kijken. Goed voor de naarste blessures. En daarna moet je maar zien hoe je professionele leven als musicus inricht, zoals lespraktijk opbouwen in een krimpende markt op dat gebied en zien hoe je aan optredens als muzikant verdient.

Ik dwaal nu wel af. Laten we het weer hebben over het doen van muziekexamens en wat het je al dan niet oplevert.

 

Dat denk ik ook, mijn oudste zoon is op het conservatorium toegelaten zonder ook maar een noot te kunnen lezen, zonder middelbare schooldiploma en met slechts een paar jaar pianoles, maar met een absoluut gehoor en een grote muzikaliteit. Hij heeft het overigens nooit afgemaakt.

On topic: ik ben blij dat wij geen examens hebben, ik speel voor mijn plezier en examenstress zou voor mij dat plezier bederven.

 

Eerst had ik les bij een Kunsteducatie. Daar werden theorielessen/examens gedaan volgens het Hafabra. Behoorlijk pittig, vooral voor kinderen, vond ik. Als je theorie A had mocht je hetzelfde schooljaar of het schooljaar erop het bijbehorende examen voor je instrument doen. Tenminste, de jeugd. Volwassenen mochten geen praktijkexamen doen. De eisen voor praktijk waren; majeur toonladders C-G-D-E-F. Mineur b en a. Op het examen speelde je de toonladder die bij je muziekstukken hoorde. Maar er werd er ook wel eens zomaar een gevraagd. De leerling speelde 2 etudes. 3 Muziekstukken waarvan 1 uit het hoofd. Een duet. Een stuk met een improvisatie. En er moest iets prima vista gespeeld worden. Ten slotte een stukje op gehoor.
Al met al een pittig examen voor A vind ik.

Een jaar geleden zijn we overgestapt naar een docente met een eigen praktijk. Zij heeft me gevraagd of ik volgend schooljaar A examen wil doen. Haar eisen zouden veel hoger zijn dan bij de Kunsteducatie. Dus ik ben benieuwd! (Ik heb bijna 7 jaar vioolles) Voor A-examen moet ik bij haar de majeurtoonladders: C-G-D-A-Bes kennen in 2 octaven ook. 2 Etudes en 2muziekstukken.

Waarom typ ik dit allemaal hier neer? Ik denk dat de waardes van de muziekdiploma's niet overal hetzelfde zijn. Dat een consevatorium inderdaad kijkt wat je in huis hebt. Want een of meerdere diploma's zegt niet alles.

Ik denk dat ik het examen wel ga doen. Waarom? Om naar een doel toe te werken. Bepaalde dingen te verbeteren. Na het examen te kunnen zeggen: de doelen zijn bereikt.
Daarna nieuwe doelen stellen. Het geeft mij een goed gevoel als ik merk dat ik vooruitgang boek.

 

Exameneisen geven een duidelijke structuur en als je daar naar toe hebt gewerkt en het examen hebt gehaald, kun je inderdaad voldaan vaststellen dat doelen zijn bereikt en het tijd is voor nieuwe doelen (als omschreven voor het volgend examen).

Zelf voel ik niets voor examen doen, maar wel om te werken aan verbetering. Aan wat ik speel, hoor ik nog vanalles wat mankeert, meestal teveel op op te noemen. Ik ben vast niet de enige op dit forum die zichzelf het strengst beoordeelt.
Door wat ik voor les moet oefenen, merk ik bij mijn muziekgroepjes wel terdege dat ik vooruit ga in het mooier mijn partijen spelen en dat zijn lang niet altijd (onopvallende) begeleidingspartijen. Het motiveert mij dan ook meer om te oefenen om de vooruitgang erin te houden dan mij specifiek te verheugen op één of ander diploma (ook al is dat in feite een weergave van een vooruitgang; maar ja, omdat anderen dan die vooruitgang hebben omschreven in de vorm van exameneisen, doet het mij toch om de één of andere reden iets minder dan werken aan eigen doelen).

 

Naast dat het fijn is om af en toe een tastbare papieren beloning te krijgen voor al je werk, is het ook goed om te leren omgaan met spelen voor een kritsch publiek. Ik heb direct vanaf het begin elke 6 maanden een proefexamen gedaan. Niet zozeer omdat ik er voor koos, maar omdat bij mijn docent dat de gangbare praktijk is. Op de dag van het eerste proefexamen kon ik de hele dag niet eten van de zenuwen en in de twee stukjes die ik voorspeelde bibberde m'n stok de pan uit. Toch overleefde ik het. Toen ik na 3 jaar eindelijk echt 'op ging' voor A had ik er redelijk vertrouwen in dat ik zou kunnen spelen zonder door mijn hoeven te gaan. En dat lukte dus ook

 

Ik weet hoe jouw examen eruit zal zien..... Heb het gezien bij onze dochter. Toen was jouw juf erbij als examinator. Straks de onze bij jou...

 

Getalenteerd zijn is leuk, maar komt dat er dan ook uit bij het bespelen van het instrument?
Getalenteerd zijn, dat kan in diverse opzichten: heel snel iets kunnen naspelen op gehoor, van blad spelen en met de juiste toepassing van de aangegeven dynamiek (en dat je dat heel vlot met oefenen voorelkaar hebt gekregen), of bedoel je het talent dat je helemaal geen kennis van muziektheorie nodig hebt om te weten hoe een bepaald stuk gespeeld moet worden, omdat je de bedoeling gewoon aanvoelt. Wat voor soort theorie zou overbodig zijn in al die kennis die je moet vergaren om de toelatingstoets van een conservatorium te doorstaan en vervolgens om de toetsen in de bachelorfase van het conservatorium te halen?

Ik heb zelf geen muziekexamens gedaan, maar wat ik in boekjes ter voorbereiding heb zien staan, was vooral praktisch: over maatsoorten, dynamiek, toonladders, afstanden tussen tonen (zoals terts en kwint) en je gehoor wordt erop getrained als je naar de lessen ter voorbereiding op de muziekexamens gaat.
Als je veel verder in muziektheorie zou zijn en op de hoogte van allerlei discussies, zou je dat helpen om heel erg mooi te spelen op een instrument?
Bij heel getalenteerde jonge kinderen hoor je prachtig spel, zonder dat zij waarschijnlijk weet hebben van al te veel theorie.

Mogelijk dat bij musicologen die daarnaast niet op hoog niveau muziek beoefenen, degenen zitten die vooral op theoretisch gebied thuis zijn.
Of degenen die tijdens hun conservatoriumopleiding hun theorietoetsen halen maar in de praktijk stagneren om wat voor reden dan ook.

Mij intrigeert wat bijvoorbeeld kennis van allerlei toonladders nu werkelijk bijdraagt aan mooier musiceren.
Als je de naam van de toonladder niet zou weten, maar je hoort wel en hebt wel gevoel voor de tonen die bijelkaar horen en de overgangen naar een andere toonsoort....zou je zonder die theorie dan dus minder mooi kunnen spelen?
Waar ga je dan precies op vastlopen?

 

Oh Irene, sorry! Ik had je antwoord helemaal gemist!
Ik denk dat ik nu niet wil weten hoe het gaat. Dan wil ik vast niet meer! Ik heb mezelf ook voorgenomen dat áls ik niet meer ik ermee stop. Geen gezenuw alsjeblieft.
Ik ga nog een keer les krijgen van jouw juf! Zie het als een verrijking van verschillende docenten les te krijgen. Heb er dan ook zin!

Mocht jij bij het examen erbij zijn? Ik dacht dat daar geen ouders bij mochten zijn? Of toch wel?

 

Wij wel hoor. Dus jouw papa en mama mogen ook komen kijken.