Het leuke van een strijkinstrument bespelen vind ik dat er zoveel mogelijkheden zijn voor samenspel. Maar wie van jullie speelt er ook wel eens solo voor publiek (behalve les... ;-) )
Wanneer solostukken voor viool ten gehore gebracht worden en er is ook publiek voor, dan heb je te maken met mede violisten en/of mensen die dit écht mooi vinden. Er zijn niet zo veel mensen die soloviool kunnen waarderen. En lang niet iedereen is in staat een of meerdere caprices van N. Paganini of Rode ten gehore te brengen. Of wat te denken van de solosonates of Partita's van vriend Bach? Als je dan toch solo wilt spelen voor publiek moet het stuk er terdege in zitten, anders wordt het niet om aan te horen!
Ik heb dan ook nog nooit solo gespeeld voor publiek ;-) Maar misschien zijn er wel amateurs die zich er wel aan wagen....(op straat, voorspeelavonden, bejaardentehuizen, café's familiefeestjes....)??
Precies, voorspeelavonden. Daar mag je ook solo spelen als je nog geen caprices van Paganini kunt spelen. En het maakt dan ook nog eens uit of je je publiek laat betalen of niet. En als ze betalen, dan heb je nog verschil of ze voor een gezellig avondje met consumpties betalen of specifiek naar jouw concert (dat dát de attractie is). Okee, in het laatste geval moet je wel wat te bieden hebben. Ik heb weleens gewoon lekker op een balkonnetje zitten spelen en de wandelaars die omhoog klommen, hoorden dat. Zo nu en dan bleven er mensen staan, luisterden nog eens en gunden mij een applausje. En wat speelde ik dan? Dat waren vooral leuke melodieën uit het repertoire volksmuziek. Lekker spelende muziekjes met wat schwung. Tenslotte wandelt dat vast wat 'lichter' dan De Zwaan van Saint Saëns. Eigenlijk waag ik mij op zo'n moment ook niet aan de celloklassiekers, want dan val ik zo door de mand. Bovendien zouden die, eenmaal mooi ingestudeerd, veel beter passen in een kerkje of zaaltje. Of misschien buiten met een pianist in een prieeltje.
Onze juf vraagt voor de voorspeelmiddag die zij organiseert voor haar leerlingen ook entree (excl consumptie). Zij betaalt met deze inkomsten de zaalhuur. Dan worden er echt geen caprices van Paganini gespeeld hoor. Beginnelingen spelen beginnersliedjes. Het verder gevorderd hoe moeilijker de stukken.
Ja, verschillende keren gedaan. Van Bach tot Reyseger, eigen werkje en improvisatie. Enorm leuke reacties daarna.
Het is natuurlijk een enorm verschil wanneer je 'zomaar' een riedeltje op je viool speelt of dat je een echt solostuk ten gehore brengt. Zo kun je bijvoorbeeld best de tweede vioolpartij van een strijkkwartet spelen, maar ja dat is toch geen vergelijking met de Chaconne van Bach. Dat is dan ook de reden dat ik in een eerdere reactie de caprices van Paganini noemde, die zijn voor een solo-uitvoering. Die tweede vioolpartij niet.
Ja. Zelf vond ik het de ene keer beter gaan dan de andere. Reacties: mijn toenmalige lerares, na Bachsuite: '... complimenten van Casals!'. Dezelfde lerares, na improvisatie met zoon aan de piano '... ik ben helemaal onder de indruk'. Mijn zus (op haar feestje): '.. dit is een echt kado!'. Bij een open podium zei een luisteraar (organist): 'dat heeft wel wat, zo'n cello alleen, met mooie lage tonen'. Een keer vond ik mijn streek wat wiebelig (zenuwen?). Toen ik dat achteraf zei tegen een andere cellospeler vond hij dat helemaal niet. Misschien ben ik nu, jaren verder, wel iets onzekerder als ik weer eens voor publiek wil spelen. Eerder deed ik het gewoon en daarom kwam het waarschijnlijk overtuigend over.
