De viool fascineerd mij de laatste maanden. Wat mij opvalt is dat een Italiaanse viool echt stukken duurder is dan een Duitse of bv een Franse. Ook al is deze Italiaanse viool bv nog geen 50 jaar oud. Waar zit dit hem in? Is het een stukje emotie? De bouw?
Vermoedelijk de verwachting dat wanneer het in Italië is gemaakt, het een topinstrument is. Een beetje vergelijkbaar met een Zwitsers horloge: de beroemde Zwitserse precisie komt dan om de hoek kijken. Er zijn natuurlijk ook goede horloges die niet uit Zwitserland komen en zo geldt dat ook voor violen die niet uit Italië komen.
Italianen zijn door de bank genomen knoeiers, maar ze hebben wel gevoel voor schoonheid. Ik denk dan ook dat de meeste Italiaanse violen net dat beetje meer hebben dat andere violen missen.
1) Prijs wordt door de vraag bepaald - dus ook door de verwachting van de klant. 2) Maar de prijs wordt ten tweede ook bepaald door de productiekosten; hoe efficiënter er geproduceerd wordt, hoe goedkoper - vandaar dat Duitse cello's goedkoper zijn dan Franse, en Franse toch ook weer dan Italiaanse... 3) Daarnaast is de prijs van de arbeid, de grootste kostenfactor van strijkinstrumenten bepalend; vandaar dat (voormalig) Oostblok-instrumenten goedkoper zijn dan West-Europese, en Chinese instrumenten weer goedkoper. De interactie tussen deze 3 factoren is heel ingewikkeld, ook omdat veel klanten denken dat duurder altijd beter is...
Dat is een erg generale bewering die voor ieder economisch verkeer opgeld doet. Maar direct daaraan gekoppeld is dan waardóór die vraag toeneemt en dat brengt ons weer naar het begin van dit onderwerp. Ja, maar het gekke is dat goedkoop daarom niet verkoopt! Dat is niet beperkt tot strijkinstrumenten, dat geldt algemeen.
Tegenwoordig heb je goede bouwer overal ter wereld. Het niveau hedendaags in Cremona is om te huilen! Iedereen gebruikt dezelfde lak en aapt elkaar na. Totaal geen creativiteit meer te bekennen! De mythe wordt in stand gehouden door hedendaagse spelers. Het is wel zo dat oude Italinen gewoon beter zijn dan oude Franse of Duitse violen dit komt omdat Fransen destijds (18e tot 20e eeuw) er een andere muziekale smaak op nahielden dan b.v oude Italiaanse meesters. Franse violen zijn vaak wat nasaler en klinken meer als een hobo. Opzich is dit prima want de hobo lijkt het meest op de menselijke stem. Echter, hedendaags preferen de meeste mensen toch de kracht en helderheid van de oude Italianen. Oké, er zijn natuurlijk genoeg exemplaren die anders zijn dan de norm. Een leuk voorbeeld is bijvoorbeeld Nicolo Amati, in zijn tijd mega populair en gewilder dan bijvoorbeeld Stradivarius. Zijn violen zijn kleiner dan die van Stradivarius en zijn over het algemeen warmer tegenover de kracht en helderheid van Stradivarius. In die tijd speelde men simpelweg geen mega virtuose stukken waardoor er geen kracht nodig was. Het "grande" patroon van Amati daarentegen is zeer gewild en deze violen klinken veelal fenominaal goed en doen absoluut niet onder voor een Stradivarius. Uiteraard spelen er meer factoren mee zoals investering. Violen worden hedendaags gekocht als belegging omdat de banken geen rente meer geven. Bedank de heer Draghi hier maar voor.
Ik kan me wat voorstellen bij wat dhr. Oosterhof zegt: de vergelijking met Zwitserse horloges en de hoeveelheid geld die daarvoor op tafel wordt gelegd. Er zijn vast horloges welke €500 kosten en even goed zijn als een Rolex van €7000,- Echter als ik de Italiaanse instrumenten bekijk dan valt mij met name de mooie lak en de tijgerpatroon in het hout mij op. Deze combi, zou die ook meespelen?
