Cellosuites van Bach

Zijn er ook kunstliefhebbers onder u?
Muziek en schilderkunst zijn nauw aan elkaar verwant. Muziek dat gecomponeerd wordt naar aanleiding van een schilderij komt nogal eens voor. Neem b.v. De schilderijen van een tentoonstelling van Modest Moessorski.
Maar andersom komt vrij zelden voor. Toch inspireerde me de Sarabande uit de vijfde cellosuite van J.S.Bach me tot het maken van een schilderij.
Allerlei symbolen komen voor op het doek: de kruizen, de mollen enz. Via de oranje reflecterende lijn is de eerste melodie-lijn al te volgen. De andere komen nog aan de beurt.
Omdat het muziekstuk in C kleine terts staat zijn de kleuren gedekt. Het is een droevige toonsoort.
Het schilderij is nog geheel niet af maar het bovenste deel staat er in ieder geval (voorlopig) al op.
Het is bestemd voor de opening van een expositie, waar ik deze Sarabande op cello speel, zodat het publiek de melodielijn mee kan volgen.
Na Kandinsky, die door muziek van Schönberg geinspireerd raakte, is dit volgens mij later niet meer vertoond.
Kandinsky vond in zijn kleurentheorie dat de kleur donkerblauw het meest paste bij de cello, maar ik ben het hiermee niet helemaal eens. Blauw zit op de koele kant van de kleurencirkel en dat strookt niet met de warme celloklank; ik hou het op donkerrood!
Ben benieuwd wat u ervan vindt.
Hartelijke groet
Piet Bruijns

 

Hoe langer ik er naar kijk, hoe meer muziek gerelateerde dingen ik zie. Een soort zoekplaatje dus.

 

Met de droefheid qua kleurenkeuze vind ik het ook wel meevallen! De combinatie qua kleuren en vorm heeft nog steeds wel iets vrolijks.
En nu pak ik de sarabande van de vijfde suite erbij en ben dan benieuwd of ik nog een verband kan zien tussen de melodielijnen van het stuk en de lijnen (die blauwe, oranje, groene, gele en paarse) in je schilderij.
Ik heb dan toch de indruk dat die lijnen meer een functie hebben in vlakverdeling en kleurstelling, dan dat ze nog symbolisch iets weergeven voor wat betreft het verloop van de muziek. Ik kan me vergissen.

Al met al, het schilderij vind ik eigenlijk wel leuk en zelfs vrolijker dan je misschien had gewild.
Als weergave van een sarabande, een statige spaanse dans, uhm, ik weet het zo net niet. Een kunstenaar is natuurlijk vrij in het weergeven van de eigen beleving van zo'n stuk!

 

Allemaal hartelijk dank voor de opbouwende kritiek.
Hier kan ik wat mee.
Inderdaad komt de compositie wat druk en onmathematisch over.
Ik ga dat zeker aanpassen.
Wat betreft de melodische lijnen (in kleur) heb ik wat concessies moeten doen terwille van de compositie.
Dus daar kan ik weinig aan veranderen. De kleuren zijn terecht wat aan de vrolijke kant voor een kleine terts beleving; daar ga ik ook nog wat aan doen.
Verder krijg ik bij de sarabande van de vijfde suite weing dans inspiraties. Het is en blijft een droevig gedragen muziekstuk.
Maar nogmaals hartelijk dank voor uw reacties. Ik wil namelijk voor de eerste maal en in de experimentele fase abstracte schilderijen maken over diverse muziekwerken.
Hierbij is jullie hulp van ons shatbare waarde.
Normaliter schilder ik graag volupteuze muzikale dames.
Hartelijke groet
Piet Bruijns
www.pietbruijns.nl

 

Dat snap ik. Hier staat geen uitbundige volksdans genoteerd!Had je al eens naar een sarabande gekeken?



En probeer dan eens die sarabande te spelen in dat sfeertje.
Je kunt je natuurlijk afvragen of Bach hier echt aan een sarabande dacht. Ik denk toch van wel, bijvoorbeeld omdat een sarabande in een driekwartsmaat is en Bach hier dus ook een driekwartsmaat heeft.
Misschien moet je het even voor jezelf proberen te zingen en daar danspasjes op te maken. Je voelt de beweging in het stuk en helemaal al met het soort bewegingen die ze in die tijd maakten (en dit is nu gereconstrueerd uit notities van destijds).

Succes met je nieuwe schilderproject! Ik zou het leuk vinden te zien wat de nieuwe versie is geworden.

NB. Je mooie voluptueuze dame maakt het zich wel moeilijk met strijken. Zo te zien is alles bij haar in beweging.

 

Hartelijk dank voor de stimulerende reacties.
In de renaissance en barok werden vele musicerende dames en heren afgebeeld met harpen en bazuinen.
Lange tijd was er tussen de beeldende kunst en de toonkunst alleen maar éénrichtingsverkeer. De expressionist Kandinski bracht daar verandering in en liet zich inspireren door de twaalftoonstechniek van Arnold Schönberg.
Het waren abstracte schilderijen.
Ook ik heb me laten inspireren door de muziek van Bach n.l. De Sarabande uit de vijfde cellosuite.
Luister maar eens op youtube:

​

en vergelijk de eerste melodische lijnen van de
prachtige, maar o zo droevige muziek met de lijnen op het schilderij.
Ook zie je veel symboliek: drie mollen, kruisen, de cello krul en de stemsleutels. Ook een gevuld glas ontbreekt niet.
Het schilderij is nu af; de kleuren zijn wat afgedempt en somberder geworden (kleine terts, dus droevige toonsoort) maar de melodielijnen zijn, omwille van de compositie niet veranderd maar met reflecterende verf geschilderd, wat op de foto jammer genoeg verloren gaat. Onder genot van een glas goede wijn ga ik de sarabande spelen op mijn cello tijdens de opening van een expositie op 11 maart in de kunsthal te Oudenbosch en hoop daarmee de link tussen schilder- en toonkunst te versterken.

Hartelijke groet
Piet Bruijns

 

Geboeid ben ik aan het kijken, luisteren, meelezen, @Piet Bruijns !

 

Piet je toont je werk en dat is moedig, want je loopt een forse kans om kritiek te krijgen.
Misschien kan je wel goed tegen kritiek en dat hoop ik dan maar, want ik wordt niet echt vrolijk van je geschilder.
Er wordt al zo veel rotzooi aan doek en papier toevertrouwd en dan denk ik moet dit van Piet er nou ook nog bij.
Eigenlijk wordt ik een beetje boos als ik het zie, de huidig stedenbouw is ook al zo´n aanslag op het schoonheidsgevoel, en dan krijgen we dit ook nog. Kijk die dikke dame met die cello dat gaat nog, maar dat gekriebel met die kleuren is natuurlijk een ramp. Je weet niet waar je kijken moet het duizelt je gewoon.
Ik verwacht dit soort ontsierende werk onder bruggen, gemaakt door warhoofden met spuitbussen, maar niet op een strijkersforum. Eigenlijk zou het verboden moeten worden. Maar ja de wet verbiedt niet alles wat verboden is.

 

Ik vind je schilderij heel erg doordacht. Je verhaal erbij illustreert dat ook. En dat is precies wat Bach niet deed. Bach maakte geïnspireerde muziek, vanuit het hart. Dat heeft geen woorden nodig. Zijn missie was om God bij de mensen te brengen middels zijn muziek.
Om die reden vind ik het totaal niet matchen bij welk stuk van Bach ook.

Maar ik ben niet dapper hoor, ik durf dit nu pas te schrijven na het bericht van Tobias. Ik vind jou wel dapper, dat je je zo bloot geeft met je schilderij. En een mening, mijne dus ook, is subjectief, dus doe ermee wat je wil.

 

O, je dame met de cello daarentegen vind ik fantastisch! En met heel veel gevoel en liefde gemaakt.

 

Tobias, je eerste zin begon zo goed.
Inderdaad vereist het moed om je eigen werk zo te laten zien. Je stelt je nl. enorm kwetsbaar op.

Maar ik vind het dan een kwestie van fatsoen om met opbouwende kritiek te komen.
Natuurlijk mag je het niet mooi vinden. Natuurlijk mag je met commentaar komen.
Maar dit commentaar kan echt niet; dit is gewoon iemand neersabelen.
Dat verwacht ik misschien wel op andere fora maar ergens had ik de hoop dat dat we hier iets meer respect voor elkaar hebben.
Jammer Tobias, gemiste kans.​

 

Het is mijn mening, ik vind het rotzooi, misschien vind een ander het wel mooi.
Het werk van Piet Mondriaan vind ik ook rotzooi, alleen duizel ik daar niet van. Dus voor Piet Bruijns is er ook nog hoop.

 

Ieder heeft een eigen beleving van de sarabande van Bach (van de vijfde suite) en het blijft boeiend te zien hoe je, @Piet Bruijns, dat in je schilderij hebt weergegeven. Er is zoveel te zien, en ik vind dat het ook qua vlakverdeling een evenwichtig beeld geeft.
Succes ook met de uitvoering!

 

Oeps....Tobias.
Komt dat even hard binnen. Had door het plaatsen van dit schilderij wel kritiek verwacht. Dat is nu eenmaal het risico. Nadat ik me door jouw kritiek enigszins gederailleerd voelde, heb ik toch snel weer mijn rug gerecht met de wetenschap dat alle kunst, vernieuwend of niet, discutabel is. Want zoveel mensen, zoveel meningen.
Neem nu als voorbeeld de toonkunst eens: De laatste strijkkwartetten van Beethoven werden ook als onbespeelbaar en onbegrepen gekwalificeerd, om van le sacre du printemps maar helemaal te zwijgen.
Ook in de schilderkunst was Kandinsky niet gespeend van kritiek, terwijl de musea nu vechten om zijn werk te mogen exposeren.
Ik geef ruiterlijk toe dat het thema voor Bach niet helemaal matchet met de coloriet van het schilderij.
Toch weerhoudt het me niet, door te gaan met dit experiment.
Le sacre staat bijvoorbeeld als volgende op de rol.
Toch wel verrast dat de "voluptueuse dame" nog enigszins genade kan vinden in jouw ogen!
Maar om me nu als warhoofd te kwalificeren. ..........tja.
Groet
Piet Bruijns

 

Gelukkig voor Piet Bruijns is niet iedereen het eens met Tobias.
Afgezien van het feit of het wel of niet machet met de sarabande van Bach, op mij maakt het een prettige indruk. Het feit dat de kleuren iets minder fel zijn dan in de eerste versie draagt daar ook aan bij.
Ik ben benieuwd naar Le Sacre!

 

Kijk dat zijn de ware kunstenaars, die zich niet laten tegenhouden door kritiek. Niet op mij letten Piet, ik vind alle zogenaamde moderne kunst troep. En wat dat warhoofd betreft, daar bedoelde ik jou niet mee hoor, maar die gekken met die spuitbussen.
Bij mij komt af en toe een klein ventje van zeven jaar. Het kind kan helemaal niet tekenen, maar zijn moeder roept bij iedere krabbel prachtig, prachtig, hij gaat dan ook helemaal niet vooruit. Ik zeg keihard tegen hem, dat lijkt nergens op. Als ik de laatste tijd een krabbel van hem krijg zitten er zowaar oogjes in het hoofd en voetjes aan. Ja die voetjes zitten wel aan het hoofd, maar toch.

 

Als je iets componeert of schildert en het doel is je eigen huis te verfraaien, ben ik het wel met je eens dat de mening van een ander er eigenlijk niet echt toe doet.
Dat gaat een beetje veranderen als je de compositie of het schilderij voor publiek laat horen, of gaat ophangen.
Natuurlijk, het is je eigen kunst, je eigen expressie, maar stel nou dat verreweg de meeste reacties die van onbegrip of ongenoegen getuigen (nu maar even extreem gesteld), dan zou ik zelf toch achter mijn oren krabben.

Ik zou mij dan op z'n minst afvragen wat ik naar het publiek toe met de compositie of het schilderij wil.
Wil ik er aan verdienen, dan ligt dat anders dan alleen een leuke hobby.

En wat betreft het recenseren van kunst; hierin kan de recensent (m/v) diens peil van beschaving tonen.