Sommige kenners zullen adviseren een d, G of C soft alleen te gebruiken als er een speciale reden is voor de balans. Overigens: smaken en meningen verschillen ook hier. In Frankrijk was er een periode dat er een duidelijke voorkeur voor soft snaren was. 'Medium' cello's, zoals velen van ons hebben (meer dan 'studie' en iets minder dan 'master'), hebben vaak iets meer nodig aan snaardruk dan de flinterdunne voorbladen van een Strad.
Ik vind dat ook wel een kanttekening bij een snarensessie. Ik zou elke poging liever een weekje de tijd geven. Maar goed, vioolbouwers geven toch de ruimte eens wat te proberen (sommigen heel royaal) en de positieve ervaringen op een snarensessie zijn er ook.
Ook die passione a-snaar had even tijd nodig. Ik vind het wel mooi bij de andere, nu nog, larsen snaren. Ik begin er langzamerhand over te denken, de g-snaar ook passione te laten worden. Ik ben er nog niet helemaal uit, dus heb 'm nog niet besteld.
Wie heeft er ervaring met cellosnaren met kunststof kern? Aricore, Pro-Arte, Obligato zijn er goede voorbeelden van. Ik heb wel eens iets geprobeerd, maar: → wie heeft er ruime ervaring mee over een langere periode?
Ja, ik gebruikte Dominant een hele tijd op mijn Franse cello, beviel goed, mooi geluid maar de a breekt te snel; synoxa a past er redelijk goed bij. Wel verliest de snaar eerder klank dan een stalen snaar. Ook maakt Dominant dat sommige cello's die slecht klinken (hard, schel) ineens heel prettig spelen en klinken. Heb een 3/4 lichtgebrouwde cello waar ik barok op speel (Vivaldi sonates). Past goed bij een vrij licht gebouwde cello, ook door de wat latere snaarspanning. Lijkt wel op darmsnaar, maar zonder de nadelen van onstemmen, heel snel slijten en breken... Nu gebruik ik Helicore, een samengestelde kern bevalt me beter dan een massieve kern blijkbaar. Heb ook wel met Larsen en Kaplan gespeeld, maar dat bevalt me niet zo, ik vind een grote toon minder belangrijk dan een mooie toon... Overigens klinkt ook Helicore iets minder hard dan veel snaren met een massieve stalen kern. Spreekt ook goed aan.
Dank je, Huub. Verhelderend is dit. Het aspect dat jij noemt, lichtgebouwde cello, wordt niet vaak genoemd bij snaarinformatie. Het zal ws zo zijn dat darm- en kunststofkern meestal beter past op lichtgebouwde cello's. Mijn cello is beetje zwaarder (niet opvallend zwaar, zegt vioolbouwer). Dat kan een reden zijn dat metalen snaren toch de beste keuze blijft. Binnen de metaalkern snaren kies ik overigens voor niet te hoge spanning. N.a.v. jouw keuze voor Helicore, @Huub M. Bogaers : vind jij die subtieler, rijker, dan Larsen of Kaplan?
spelen fijn (weinig kracht nodig door wat lagere snaarspanning, wat ook weer klopt met een lichtgebouwd instrument), spreken goed aan (doordat de diameter van de snaar wat kleiner is), mooi geluid - best 'lieflijk' maar toch met genoeg pit. En niet duur, waardoor de drempel om toch minstens jaarlijks de snaren te vernieuwen veel lager is. En ik heb natuurlijk het voordeel dat ik mijn ingespeelde snaren weer op een cello kan zetten die ik aan een leerling verhuur... (goed ingespeelde snaren zijn prettiger om het op te leren dan nieuwe; stemvast en geven minder schel geluid, klinkt beter bij een beginner...). Larsen heb ik op een mooie hele Duitse cello zitten, geven een enorm groot geluid. Soms te. Bij samenspel met fluit verdrinkt de fluit helemaal in de middentonen. Maar als je solo speelt en goed gehoord wilt worden of met een vleugel speelt een aanrader. Kaplan heb ik maar op 1 cello die door een leerling gebruikt wordt zitten, kan ik daarom moeilijk beoordelen. Ik denk een snaar die tegen relatief lage kosten toch veel geluid maakt. Wil die leerling eens met een ander instrument en snaren kennis laten maken, weet ik daarna ook meer... Bij allebei heb je iets meer werk om de snaren op de toets te krijgen. Door de hogere spanning. Helpt dit?
Dank je wel. Verhelderend. Streektechniek & snaren. Op een website van een Engelse bouwer las ik nog het aspect van streekstijl. De forse, grote streek, naast de mildere streek waarbij je uit bent op resonantie. Dat kan ook de snarenkeuze beïnvloeden. Ik herken daar wel wat van. Forse streek, grote toon: Jargar, Larsen Soloist, forte versie van andere snaren. Lichte resonerende streek: Evah Pirazzi, Larsen Original Medium, Passione, Larsen Magnacore Arioso (G en C), andere merken dolce versie. -> Ter illustratie voor de geïnteresseerde lezer: na een periode spelen op Larsen Original speelde ik (weer) een periode op Jargar. Dat deed wat met mijn cello! Tegelijk ontdekte ik dat er altijd een 'grote' streek nodig is (vooral op de forse G en C). Dat bracht me terug bij Larsen. Dan is mild, fors, projectie en resonantie allemaal mogelijk.
Dank @Huub M. Bogaers en @JanHut voor jullie informatie! Ik ben een fan van passione geworden, alhoewel ik de medium van Larsen ook nog steeds fijn vindt.
Soms, na een jaartje fijn spelen, kan ik het niet laten weer eens over snaarwisseling na te denken. Ik zou Evah of Passione of Larsen magn.arioso of Obligato (nog) wel eens willen proberen. En wie weet doe ik het nog eens uit interesse. En dan pak ik mijn cello, met 4x Larsen (original) medium, plus goede hars, (en de lucht is niet al te droog meer) en dan klinkt het helemaal top. Er wordt niks gewisseld - het speelt en klinkt heerlijk! (Maar het kan per cello en per cellist verschillen!). Edgar Meijer vertelde eens dat hij al decennia op 1 snaartype speelt (Spirocore voor bass). https://strijkersforum.nl/threads/muziek-voor-cello-solo.3321/page-5
Herkenbaar! Alleen won nieuwsgierigheid het bij mij wel van de vertrouwde goede klank. Dat kwam door slijtage van snaren A en D en dan hoor je niet meer helemaal wat je zou willen horen. Ik begon eerst met passione voor de A-snaar. Dat was toch wel verrassend. De D-snaar stond in de planning gewisseld te worden. Toen brak deze winter bij een repetitie de A-snaar (passione) en had ik gelukkig als reserve nog de versleten snaar bij me. Die zit er nog steeds op en ik moet mij er nu even toe zetten nu die A en D van passione erop te zetten. Met al die heel droge lucht zag ik het niet zitten te gaan wisselen, maar nu moet ik het wel gaan doen.
De A en de D van Passione zijn er vrij gauw toch wél op gekomen. De klank bevalt mij uitstekend!!! Ik ben nu aan het dubben of ik de versleten G en C snaar óók Passione maak of dat het Larsen medium wordt. Ik weet niet helemaal hoe het zal zijn met een darm kern ipv metaal, want ik lees: g 28 darm chroomstaal c 32 darm wolfraam Iemand ervaring? Hoe speelt dat? Specifieke eisen voor wat betreft spelvaardigheid?
Ik lees van heel goede ervaringen met de darmsnaren G en C van Passione. Alleen in die commentaren gaat het vaak om vergelijking met andere darmsnaren G en C. Van Larsen medium G en C (staalkern, wolfraam omwinding) naar darm van Passione: ik weet het niet. Als je het bedrag over hebt voor het avontuur kan het boeiend zijn .... .
Bemoedigende reactie. Mijn neiging voor het avontuur versterkt... Maar ik hoop dat er nog anderen hier iets over kunnen zeggen.
Ik heb met de A-snaar van passione toch problemen. Is toch te scherp op mijn cello. Wel raar, want eerst was ik wel goed te spreken over de A. Misschien toch niet goed geluisterd? Het was vooral door de lesruimte met een 'grootse' acoustiek. Thuis valt het minder op, maar in alle grotere ruimtes ben ik niet blij met die A. Bij problemen met scherpe/schelle A-snaar kun je volgens het schema van Snaarwijzer dan denken aan bijvoorbeeld Aricore. Natuurlijk staat daar ook weer Larsen bij en ik weet dat Larsen goed uitpakt. Alleen, ik ben ook een beetje avontuurlijk. Nu heb ik de Aricore (medium, aluminium) besteld. Ben benieuwd! Mijn avontuurlijkheid hapert toch wat bij die hele dure snaren C en G van Passione, want het is ook inderdaad de overgang van staal naar darm. Bovendien is de houdbaarheid van die laatsten wat beperkter. Ik ben dus nog in beraad. Het zou zomaar kunnen zijn dat ik toch weer Larsen ga bestellen als ik die G en C (ook van Larsen, gekocht ergens eind 2014 of begin 2015) echt niet meer kan aanhoren door slijtage. Deze snaren klinken tot nu toe nog steeds heel hebbelijk, ook in de lesruimte die acoustisch lichtelijk aan een kerk den denken. Ook de D-snaar van passione gaat goed, maar de A pakt op mijn cello scherp uit.
@Marcelita , dank je voor deze info. Ook al pakt het op iedere cello anders uit, het is goed de ervaringen te lezen. De Aricore: mooi plan (lagere spanning, geen staalkern, donkerder klank). Wat zou kunnen meespelen is dat het zo'n ander karakter is dan de Larsen en Passione dat het wat moeilijker mengt, minder homogeen klink. Ik lees graag je bevindingen.
Dat het moeilijker mengt, dat risico loop ik inderdaad. Als de cello wel mooi klinkt met die A, zou ik kunnen overwegen om ook de andere snaren te voorzien van Aricore. De D van Passione gaat er dan weer op voor de volgende ronde, of die gaat ook uitgeprobeerd worden op de vakantiechinees. Ik zal verslag doen van mijn nieuwe bevindingen.
Heb ik er nog niet op gezet, ff moed verzamelen. Was tussendoor ook weer op pad en ook weer herenigd met de Vakantiechinees. Ik ga het denk ik, in de kerstweek erop zetten. Ik heb nu binnenkort nog twee keer dat ik ga optreden en wil dat even doen met een snarencombi waarvan ik weet waaraan ik toe ben. Dan heb ik in januari en februari dat ik ook weer van mij, met anderen, laat horen. Daartussendoor kan ik wel even rustig uitproberen en dan laat ik weten hoe ik het vind.
Nu, we zijn alweer vijf maanden verder. De Aricore snaren hadden zich ergens verstopt, dus die kon ik even helemaal niet vinden. Toen is er een tussentijds experimentje geweest en dat was met de A magnacore larsen. Dat heeft niet langer dan een maand geduurd. Het is echt té, ik denk dat die dus op een cello die van zichzelf al helder klinkt magnacore overdosis is. De aricore (pirastro) is inmiddels na een nog grondigere speuractie teruggevonden en zit nu op de cello. Dat is sinds drie dagen. Nog maar eens even kijken hoe die "inburgert" op mijn cello, 't is een wat divers gezelschap: C en G zijn larsen (gewoon, medium), D is passione (pirastro) en nu de A aricore pirastro. Mijn leraar deinsde vandaag niet weg van schrik van deze snaar, dat was wel zo met de vorigen. Het is nog te vroeg om te beoordelen of ik eens een hele set aricore zou willen.
