Voor mijzelf gesproken: dat dan weer niet, maar dat heeft te maken met de grootte van het instrument, de complicaties van praktische aard als je ermee op pad wilt.
Bij een concert van Joachim Eilander raakte ik geïnteresseerd in de muziek van Joseph Dall'Abaco. Zijn Capricci (1760) zijn interessant, ook om zelf te gaan studeren. Zie ook Bruno, met de 1e:
Het is alsof er een heel verhaal verteld wordt. Fascinerend, inderdaad wel heel aantrekkelijk om daar zelf eens mee aan de slag te gaan!
Van Joseph-Marie-Clément Dall'Abaco hoor je eigenlijk maar zelden iets, waar zou hij dat aan verdiend hebben? Geniet met mij mee:
Ach gossie! Waarschijnlijk was het eerder zo dat hij zijn PR niet op de rails had. Misschien leek zijn muziek teveel op die van zijn tijdgenoten, die zich wél naar voren op het podium wisten te dringen.
Het waren toen moeilijke tijden (begin 18e eeuw). Tegenwoordig pleur je het op YT en als je geluk hebt kent bijna iedereen je na verloop van tijd.
Zouden er ook geen moeilijke tijden hebben bestaan voor musici? En met youtube? Dan moet je inderdaad wel geluk hebben naast dat je wel iets moet kunnen. Je wordt ook net zo hard 'afgebrand' met duimpjes omlaag en extra commentaren. Hoever de bekendheid je daarna brengt, is ook maar helemaal de vraag en je kunt in ieder geval niet op je louweren gaan zitten en wachten.
Met die duimpjes omhoog of naar omlaag krijgt de artiest dan een beeld van eigen kunnen. Want vaak zie je dat pa en moe vinden dat hun kind zo geweldig kan zingen of gitaar spelen terwijl het compleet ontbreekt aan ook maar enige kennis dien aangaande. Ik bedoel dus eigenlijk dat ook YT gebruikt wordt als medium om er achter te komen of het wat is, want men kan het blijkbaar zelf niet meer beoordelen.
Youtube als reality check voor talent, daar zit wel wat in. Ik denk dat in de 18e eeuw voor veel ouders het muzikantenschap gelijk stond aan grote armoede, dus dat ze destijds hun kind niet zomaar de muziek in gingen promoten, tenzij de muziek al zo'n beetje gesettled zat in het dna, dus dat het al helemaal in de familie zat en het kind ook al snel mee ging doen. Het heeft wel iets van de huidige (relatieve) welvaart te maken dat er zoveel mensen proberen in de muziek verder te komen. Uiteindelijk is er wel een vangnet.
Maar ik zie bij de vocalisten dan toch vaak een jury zitten die er zelf de ballen verstand van heeft. Maar ik zit nu een heel eind af van het onderwerp: de cello, daar moeten we heen. Pfff, maar hoe?
Ik las eens dat Dall'Abaco een behoorlijk gewaardeerde cellist was (2e helft 18e eeuw). Als dat kopt waren er dus duimpjes omhoog, terwijl hij als componist later (bijna) vergeten werd. (Het is gelukt!, terug naar cello ).
