Ik heb (eindelijk) weer een nieuw liedje af! Deze begon als een reis-thema voor een game concept met een klein bootje, maar uiteindelijk ga ik hem op mijn album gebruik als intermezzo: het moment waarop het verhaal springt van midden 19e eeuw naar midden 20e eeuw. De titel past bij beide toepassingen van dit liedje. Muzikaal gezien was het idee hierbij om te spelen met delay (echo). In twee van de partijen wordt welke noot ritmisch herhaalt in de echo. Dat is een leuk muzikaal effect met grote gevolgen: je speelt de hele tijd mee met je vorige noten, waardoor je constant akkoorden maakt. In het grootste deel van het stuk doe ik dat zo dat het fijn blijft klinken (dus niet al te dissonant), maar aan het einde van de cello melodie (op tijdstip 1:10 in de video) laat ik het juist hard wringen: daar gaan we over van C# naar C en de cello speelt dan die C# nog even door. Dat wringt enorm maar is tegelijk een soort oplossing waarmee we teruggaan naar het begin. Bladmuziek en een opname zonder de cello (om mee mee te spelen) zijn te vinden op music.joostvandongen.com. Ik heb ook een arrangement gemaakt voor een akoestische bezetting met twee violen en twee cello's, die is daar ook te downloaden. Daarin zitten wat extra noten om het gevoel van die echo's te kunnen maken zonder daadwerkelijk een delay pedaal te gebruiken.
Als je eigen werk plaatst op een forum, loop je een zeker risico. Anderen kunnen er dan een oordeel over vellen en dat kan goed of slecht uitpakken. De uitleg van je muziek heb ik wel gelezen maar niet in mijn beoordeling van de muzek meegenomen. Ik heb de muziek gewoon blanco beluisterd en op me in laten werken. Ik heb het meerdere keren beluisterd, want dat is wel zo eerlijk. De muziek begint met niets en eindigt ook zo. Het zijn wat vrijblijvende geluiden die mijn oor treffen. Maar dan opeens zo´n beetje in het midden is daar het donkere geluid van de cello. Als een goedmoedige zware brombeer komt de muziek aanwachelen. En opeens krijgt de muziek smoel, de vrijblijvendheid is verdwenen. En vooral als je de muziek vaker beluisterd besef je dat alles om die zware brombeer draait. Waarschijnlijk helemaal niet zo bedoeld door de componist, maar ja dat is toch zo met muziek, een ieder hoort er wat anders in. Eindconclusie, gewoon een fijn stukje muziek, met een eigen gezicht, wat zo in één of andere film zou passen. Tobias.
Ja, filmmuziek. Het roept ook bij mij beelden op. En dat was ook de bedoeling: het moet 100 jaar zien te oeverbruggen. Of het dat doet weet ik zo niet. Ik kan het goed aanhoren, is redelijk melodieus. Dat het zo wringt met de C tegen de C# ervaar ik niet zo. Dat komt ook denk ik, doordat de cello vanaf dat punt zwijgt.
Net "A century sails by " beluisterd. Klinkt erg mooi, je waant je op een zeilboot. Knap om zoiets te kunnen maken!
