Ik denk dat Marcelita het heeft over een soort plankenkoorts tijdens de les. Volgens mij is dat typisch iets van perfectionisten, ik heb dat ook altijd gehad toen ik nog saxofoon speelde. Ik wilde het goed doen, ging altijd voor de 10, en een docent kan natuurlijk heel goed beoordelen of het spel een 10 of een 6 waard is. Publiek weet daarentegen vaak niet precies wat je eigenlijk hoort te spelen en of je het fout doet. Voor optredens had ik dan ook minder plankenkoorts.
Ja, hier reageerde ik, en nog anderen, op. Last van plankenkoorts heb ik achter mij gelaten. Natuurlijk voel ik wel spanning voor het spelen, maar het zit mij niet in de weg. Ik weet nog wel hoe dat was toen ik piano speelde, maar toen had ik er ook weer niet héél erg last van, omdat het mij dan toch lukte de focus naar mijn spel te brengen en publiek voldoende te negeren. Ik had alleen een keer behoorlijk last, omdat ik op een vleugel moest spelen waarop ik maar één keer even had gespeeld en voldoende om te voelen hoe die mij met de aanslag in de weg zat (héél zware aanslag). Dan ga je je echt druk maken of je er nog uit kunt halen wat je eigenlijk zou kunnen. Met een eigen cello voor anderen spelen levert niet dat soort problemen als met die vleugel op.
