Ik heb eens een keer wat laten zien over een soort vibrato. Deze mevrouw heeft een eigen cadenz. Heel bijzonder met een speciale rol voor de concertmeester: Maar dezelfde mevrouw speelt dit wel op een heel bijzondere manier. Flageoletten te over en ze begeleidt zichzelf met haar stem. Sir Rattle loopt er bij weg: Spelen kan ze wel!
Zij doet ook een interpretatie van de Tzigane van Ravel alleen weet ik niet of je het niet eerder als een variatie moet betittelen want het heeft niet veel meer te maken met het origineel, ze is wel technisch erg goed en heel expressief maar ik vraag me soms af of ze op die manier 2 keer hetzelfde kan spelen .
Ja, daar kon je wel eens gelijk in hebben! Maar dan is het wel weer een nieuwe creatie van reeds bestaande noten.
Dat bedoelde ik ook eigenlijk: een nieuwe creatie vanuit de bestaande noten levert hier en daar andere noten op.
Nu snap ik er helemaal niets van. Philippe Herreweghe, jarenlang bepleiter van authentieke muziekuitvoering, uitgerekend hij is de dirigent bij deze uitvoering met een cadens die helemaal buiten de tijd staat van dit vioolconcerto. Al was dat bij de cadenzen van Joachim, Auer. Kreisler, Heifetz, … ook wel zo. Enkel de vertrouwdheid ermee door uitvoeringen en opnames maakt dat we ze onlosmakelijk verbinden met Beethovens vioolconcerto. Maar zou je toch niet eerder verwachten dat bij een authentieke muziekuitvoering, met aandacht voor het instrumentarium van de periode, de vernieuwing eruit zou bestaan ook de stijl van de cadens in overeenstemming te brengen met de periode waarin het concerto is geschreven?
Ravel zelf interpreteerde ook de muziek van de tsiganes, het was ook geen exacte kopie er van. Deze interpretatie gaat nog wat verder af staan van deze muziek. Er is geen enkele Roemeen die zijn traditonele muziek zo zal spelen. Dus ja, wat herkent men er in en wat wil men horen? Als volgende generaties deze interpretatie gaan imiteren, ontstaat een nieuwe speelstijl. Waarvan dan, eens traditie, ook weer van kan afgeweken worden.
Ik weet niet goed wat ik van dit soort "interpretaties" moet denken, het komt me wat over als een werk van Shakespeare vertalen naar hedendaags toegankelijk Engels. Je krijgt een interessant verhaal en afhankelijk van de vertaler een mooie tekst, maar het is geen Shakespeare. Misschien moeten we het een eigentijdse cover noemen zoals dat met moderne muziek gebruikelijk is.
