Beste cellisten, ik ben een pensionado, die begon met cello spelen in februari. Een geweldig idee, ik ben er zo blij mee. En ik kan al spelen zonder verkeerde snaren te raken, de klank krijgt boventonen en ik kan melodieen spelen die niet teveel techniek vragen. Nu ik een beginnende strijkhand heb gevonden concentreer ik me nog op de positie van mijn duim. Als ik hem driekwart in het gootje zet, dan heb ik stabiliteit en kan ik strijken, en zelfs soms al een beetje ontspannen. Kortom ik kan dan strijken. Ik heb veel filmpjes bestudeerd op youtube, maar nergens wordt gesproken over de precieze positie/hoek van die duim in de strijkstok. Dus ik denk dat het putje links in de top van de duim komt. Ik probeer hem zo te plaatsen, dat hij geheel verticaal in de stok staat, zodat hij echt de stok kan wegschuiven. Zo is het de bedoeling volgens mijn leraar. Maar iedere duim is anders: Mijn duim is dik. De zijkant van mijn nagel priemt in de stok en door de harde rand wordt de strijkstok instabieler. ( ik heb er al een stukje afgeknipt). Bovendien dreigt hij vast te komen als ik er te diep in kom. Tenslotte kan ik hem veel minder ontspannen (als mijn iets meer gedraaide duim.) Het is een kwestie van milimeters vermoed ik. Mag ik wat duimen met putjes van de strijkstok van jullie zien? Het gaat mij veel tijd schelen, als ik die plek kan vinden. Aeoliah Diana Mol
Iedere hand is inderdaad anders, sommigen kiezen er een duim op het duimleer te zetten, (hand 2 en 2b) wat minder grip geeft maar wel heel goed is om snel te spelen, met name barok cellisten kiezen; zelf had ik mijn duim vaak niet op het uitstekende puntje maar in de ronding van de slof (hand 1 en 1b), het ligt er maar aan wat voor stuk je speelt en welk geluid je wilt hebben. Ik ken een uitstekende cellist (Muneer Fennell) die een tweede duim leertje op het evenwichtspunt van de stok heeft laten zetten, om zo heel snelle loopjes te kunnen spelen en goed te kunnen articuleren. hand 1 Hand 1b hand 2 Hand 2b
Dank je wel voor je reactie. Wat fijn, en wat leuk dit forum! Ik zie in ieder geval dat ook jij je duim niet helemaal verticaal zet, maar zeg zo’ n driekwart, waardoor er meer steun is en meer ruimte voor de duim. Dan kan ik nu overgaan tot het leren van de grijpbeweging, zodat er meer flexibiliteit komt. Voorlopig ben ik nog niet aan experimenteren toe, ik ben blij met een goede soepele strijkbeweging, als ik die goed onder de knie krijg ben ik al heel blij. Enorm bedankt voor de support!
Dag Aeoliah, Ik ben geen cellist, dat voorop gesteld, maar als ik die foto's zie in #1 en let op de positie van de duim, dan lijkt mij dat de duim hier op de slof zit en volgens mij zou die op het duimleer moeten. Dat is in ieder geval wél zo bij de vioolstok. Dat maakt ook dat er dan geen diepe put in de duim komt. Mocht ik het mis hebben dan hoor ik dat graag van de doorgewinterde cellisten onder ons.
Van mijn leraar heb ik geleerd dat er verschil is tussen viool en cello: Bij de cello staat de pink op de stok en bij de cello er overheen. Dan zijn er verschillende scholen: voor wat ik weet in ieder geval een Franse en een Duitse school en ook de Japanse Suzuki. Bij de Franse school wordt de pink op de frog gelegd en de duim moet niet gebogen zijn, maar ook zeker niet doorgestrekt! Zo ontspannen mogelijk. Bij de Duitse school wordt geloof ik meer vanuit kracht gewerkt… De pink ligt dan verder naar achter geloof ik, en de duim is dan gebogen. Maar ik ben pas begonnen, dus… misschien klopt niet alles? Hoir het graag van deskundigen…
Hier ook een violist geen cellist, maar wat me wel opvalt aan jou greep is dat je wijsvinger vrij ver naar achter staat. Mogelijk deed je het expres voor de foto maar misschien ook niet. Ik geef dit aan omdat het iets is dat me recent ook opviel bij mezelf, door mijn vingers wat meer te spreiden en verder naar voor te brengen kreeg ik meer controle over de stok. De duim staat dan meer in het midden van de gespreide vingers waardoor je de stok wat gemakkelijker in balans houdt, zoals ook te zien is op de foto's van Hubertus. Mogelijk dus ook iets om eens mee te experimenteren. Als laatste geef ik ook graag mee dat je houding zeker nog zal evolueren door meer te oefenen. Ik heb gemerkt dat je langzaamaan automatisch kleine aanpassingen begint te doen wanneer je complexere muziek leert spelen met meer dynamiek, er is dus wel iets te zeggen voor het niet overdenken van je houding (wat volwassen studenten vaak doen) en doen wat op het moment goed voelt, daarbij zullen bepaalde spieren nog moeten ontwikkelen en zullen je vingers ongetwijfeld ook flexibeler worden waardoor ook weer meer mogelijk wordt.
Beste Satch, Klopt ja mijn vingers kunnen wat meer naar voren.Mals ik het zo vergelijk! Heel fijn om te horen dat het ook door verder te gaan vanzelf steeds beter wordt. Ik merk dat ik adem en arm steeds meer betrek gij het strijken en kan beginnen met iets van wat musiceren heet. Enorm bedankt voor jullie feedback.
Zou juist kwam ik een video tegen, waarin de wat meer verticale plaatsing van de duim op het duimleer leer goed uitgelegd wordt, het leidt tot een heel flexibele manier van spelen.
Mooie post dit, het zet me aan tot nadenken. En uitproberen: met de duim op het duim leer staat die vrijwel verticaal, met de duim in de slof staat die ongeveer 45° gedraaid. In het eerste geval is alles veel flexibeler, en levert een fraaie wat elegantere toon op; in het tweede geval heb je wat meer grip en is dat handig om veel toon te maken. Bijvoorbeeld als je een krachtig arpeggio over drie snaren wilt maken. Ook win je een paar centimeter lint (haar op de strijkstok) als je met een lange streek wilt spelen. Het putje de duim wordt volgens mij dus veroorzaakt door een verticale duinhouding op de slof in plaats van op het duimleer; dat kun je vermijden door de duim iets dieper in de stof te zetten, in de ronding, of juist op het duim leer in plaats van op de slof.
Van violisten weet ik dat sommigen hun greep afwisselen afhankelijk van wat het muziekstuk vraagt, zo is er een filmpje van David Garrett waarbij hij voor het guiness book of world records het record voor meeste noten per seconde wil breken, waarbij hij de russische greep gebruikt in plaats van de franco-belgische die hij meestal gebruikt. Niet meteen het mooiste voorbeeld maar wel bekend. Ik weet niet hoe dat met cello spelers zit maar ik neem aan dat daar ook flexibel wordt omgesprongen om de klankkleur te veranderen. Ik merk ook dat ik mijn houding aanpas bij bijvoorbeeld spiccato om het gewicht wat van de slof weg te halen. Dat zijn wel kleine aanpassingen en zijn eerder onbewust. Wel interessant om hier misschien eens bewuster mee te experimenteren. Dat putje ben ik zelf nog niet tegengekomen maar heeft misschien te maken met de horizontale houding van de viool en het gewicht van de strijkstok.
