In Nevada City, Californie woont en werk de inmiddels 95 jarige Joseph Rashid. Nadat hij met pensioen was gegaan vond hij een advertentie voor vioolles, voor $ 0,85 (vijgentachtig dollarcent) per week vioolles, en na 52 weken is het instrument van jou. Inder daad 52 weken later en $ 44,- verder was het instrument van hem. Hij ging ook nog eens violen bouwen, heeft er inmiddels 95 gebouwd en niet een verkocht, hij houd ze allemaal. Lees verder over deze Stradivarius: http://ljworld.com/section/arts/story/190761 Groeten van Remi
In leeftijd heeft Joseph in ieder geval Antonio overtroffen. In aantal gereed product moet ie wel een beetje opschieten als hij dat nog wil halen. Maar dat zal wel niet, want eentje per jaar is wel genoeg, zo zegt ie. Jammer dat nu niemand van zijn creaties kan genieten en hijzelf ook niet. Die instrumenten staan daar maar, te wachten op.. ja waarop? Zouden instrumenten niet eerder bespeeld moeten worden dan te worden opgeslagen in een museum om te worden bekeken? Dat is toch vreselijk jammer?
Dit concept om nooit een viool te verkopen moet vooral Liuwe aanspreken. Want op deze manier is er geen enkele discussie over de waarde mogelijk. Mij spreekt het niet aan. Er is echter wel een nadeel, want een instrument kan nooit je eigendom worden. Zoals we weten is geld een middel om iets te verwerven, dat kan hier niet. We zullen ook nooit weten hoe de violen van Rashid worden gewaardeerd en hoe ze zich qua klank verhouden tot de Italiaanse meesterwerken. Dat er een paar meer of minder beroemde violisten op hebben gespeeld of zelfs jarenlang op hebben bespeeld, zegt ook niet alles. Frits
