Hallo, Ik speel dwarsfluit (op amateurniveau goed) en zou graag cello leren spelen. Dat ga ik dan bij de muziekschool doen met een gehuurde cello. (Ook om eerst te kijken of het leuk is.) Maar stel dat het leuk is, ik gemiddeld talent heb en een uur per dag studeer, na hoeveel tijd kun je dan wat nummers spelen? (En ik begrijp wel dat het ene nummer het andere niet is.) vriendelijke groet, Liesbet
Hoi Liesbet, Leuk dat je ook cello wil gaan spelen! Het is een erg mooi instrument Het ligt er een beetje aan wat je met een nummer bedoelt. 'Altijd is Kortjakje ziek' ligt al snel binnen je bereik. Of je het dan ook al perfect zuiver kunt spelen, is echter een tweede ding. Bij een strijkinstrument leer je 'in positie spelen'. Je begint met de eerste positie, waarin je de toonladder van C over twee octaven plus een extra D kan spelen. Met die noten kun je eenvoudige of bewerkte werkjes van bijvoorbeeld Bach spelen, wat erg leuk is. Vooral je docent of iemand anders je daarbij op de piano begeleidt. Voor andere muziek op een niveau dat je waarschijnlijk van je dwarsfluit gewend bent, moet je denk ik echt andere posities (en streeksoorten) leren, omdat er vaak noten hoger dan die D in staan. Wanneer je begint met het leren van de andere posities, is moeilijk te zeggen. Je kunt al noten lezen (hoewel cellomuziek vooral in de F-sleutel genoteerd staat, en dwarfsluit in de G-sleutel), en omdat je dus al aardig wat muzikale ervaring hebt, hoeft aan notenschrift en dergelijke zaken minder aandacht te worden besteedt. Het zal dan ook vermoedelijk sneller gaan dan bij iemand die totaal geen muzikale voorkennis heeft. Verder is je voortgang natuurlijk afhankelijk van een hele hoop andere zaken: hoeveel je oefent, hoe vaak en lang je les hebt, of het strijken je makkelijk afgaat, of je gehoor al goed getraind is, of je je strijkstok een beetje goed vast houdt etc. Voor elk niveau is er echter wel leuke cello-muziek, die ook al heel 'sjiek' kan klinken. Maak je daar dus niet te druk over! Zodra je les neemt, merk je vanzelf hoe gemakkelijk of moeilijk het cello spelen je afgaat. De voortgang verschilt per leerling zoveel! Via andere fora hoor ik over mensen die een halfjaar alleen maar open snaren mogen strijken van hun docent, terwijl anderen in de tweede les al de eerste positie leren. Veel plezier met het ontdekken van de cello, laat je ons weten hoe het gaat?
Liesbet, hier is al eerder een topic over geweest. Misschien leuk voor jou om dat ook eens door te lezen. http://www.strijkersforum.nl/viewtopic.php?id=829 Ik denk overigens dat jouw docent op de muziekschool wel een soort lesplan heeft en kan aangeven wat je na een jaar zou kunnen spelen, maar daar heb je nu natuurlijk niets aan
Zorg dat je echt een goede cello huurt; er zitten soms slecht afgestelde instrumenten bij en dan is het veel moeilijker te leren. b.v. de a- snaar staat te hoog boven de toets en is moeilijk in te drukken of de g is bijna niet te spelen zonder de c of de d mee te nemen. Ik ken een beginnend cellist voor wie daardoor het plezier snel over was, terwijl de problemen voor het grootste deel in de gehuurde cello zaten.
Hoi Liesbeth, wel een late reactie van mijn kant, maar ik heb nu een aantal maanden ervaring op cello (ik kom van gitaar af) en kan mijn ervaringen met je delen. Iedereen verklaart me voor gek. Ik moet en zal de cello suites van Bach leren spelen. Vanaf november 2011 ben ik er mee bezig om de eerste suite te leren. Ik ben nu, vandaag bij het tweede menuet aangeland. Ieder vrij moment oefen ik. Ik heb een leraar gevonden die me de basis aanleert. Vooral de lichaamshouding, het strijken (oefenen voor de spiegel) en de juiste manier van de stok vasthouden en de stok gaan beheersen. Het is zo belangrijk om een goede leraar te hebben. Eerst de basis en dan Bach zegt hij. Daar heeft hij natuurlijk gelijk in. Alleen ik denk, de basis en Bach, waarom niet? Als je als beginnend cellist met de eerste suite begint. Je moet als beginner niet met de zesde aan de slag gaan, denk ik. dat lijkt me kansloos. Maar de eerste suite?. Ik vond het tweede deel van de Allemande nog het moeilijkst om te leren. De accoorden in de Sarabande zijn voor een gitarist geen probleem. Samenvattend, stel jezelf een doel, zoek een goede leraar en speel vooral heel veel en regelmatig. Groeten, en veel succes. Peter
Bijzonder.... Ik ken de cellosuites van Bach niet, maar jij bent met het boek onder arm naar een leraar gegaan en gezegd: "ik heb een cello aangeschaft en wil meteen met de suites van Bach beginnen" Zoiets? En, anders dan bij de gemiddelde leraar, hoef je niet de eerste jaren eerst door allerlei kinderliedjes heen.... ??
Starten met de Bach-suites... uitdaging. Ik weet niet wat ik er verder van moet vinden. Ik denk dat ik een jaar of zes les had voordat ik dat boek ooit aan mocht schaffen en ik moet flink mijn best doen om de stukken mooi te spelen (en dan heb ik ook nog een redelijke viool-basis als muzikale achtergrond). Er zitten veel lastige loopjes en positiewisselingen in, maar het zijn enorm mooie stukken! Ik ben blij dat ik er nu pas mee bezig ben, en om eerlijk te zijn ben ik nu weer terug bij deel 1 (ooit een keer geheel gespeeld), omdat ik denk dat ik met name de tweede bladzijde veel mooier moet kunnen spelen en daar wil ik graag weer en meer op oefenen. Daphne
Sorry Peter, ik zit dit met kromme tenen te lezen Iemand die een paar maanden Cello les heeft speelt dit n.l. nog niet. Je kan misschien al een aantal noten raken maar verder heb je vermoedelijk niet de techniek in huis om dit al echt goed te kunnen spelen. Ik "kom ook van gitaar af" en heb ook ooit gedacht dat ik wel even viool zou leren spelen, mooi niet dus Ik snap dat deze suites ook op zowel klassieke als electrische gitaar worden gespeeld en het een leuk uitstapje is om dat dan ook op cello te willen spelen, maar neem liever een poosje gewoon les en leer eerst cellospelen. Leg de lat niet zo hoog voor jezelf want dan loop je vast omdat je te snel wilt.
Ik denk toch dat ik het met Geert eens ben. En zoals op het filmpje speel ik het niet hoor, bij lange na niet, maar wel heel duidelijk waarom het zo mooi is! Voordat ik dat kan moet ik nog lang oefenen, en dan zal ik dit niet eens halen. (Maargoed, ik heb plezier in het cellospelen!) En om nog een aanvulling te geven op mijn vorige bijdrage, ik ben ook pas een paar bladzijden op weg in het boek, terwijl ik het al een jaar of wat heb. Voor mij hoeft het niet snel, het heeft ook lang niet altijd de prioriteit bij mijn lessen, maar ik wil de stukken wel met voldoening kunnen spelen. Daarom pak ik nu ook weer terug naar de eerste twee bladzijden. Daphne
Dubbel.. Als je noten kunt lezen, de vingerzetting en posities erbij staan, kun je een heel eind komen....lijkt me...???. Of het meteen David Garrett is...... .....maar stiekum voor jezelf, deuren en ramen hermetisch dicht....
Bedankt voor all oprechte reacties. Het is zoals Marjet hierboven aangeeft. Maar ik ben al 47 jaar oud en heb geen tijd te verliezen. Waarom zou ik pas na drie jaar cello les aan de suites beginnen, terwijl, zoals ik het nu ervaar, de suites zelf me stap voor stap kennis laten maken met nieuwe technieken en het niveau hoger wordt narmate ik verder kom in de suites. Er zijn vast celliste(s)(n) hier op het forum die dit kunnen bevestigen. De controle over de toonkwaliteit is inderdaad niet constant, maar er zit wel verbetering in. Daarnaast is het spelen op de zesde positie onwennig en ongecontroleerd, maar dat laatste ben ik tot nog toe alleen bij de prelude van de tweede suite tegen aan gelopen waar er afwisselend actie op de D en A snaar is op de zesde positie en de pink op de D snaar gestrekt moet worden om de juiste toon te bereiken. Ik ervaar het instrument cello als een groot avontuur en heb er geen spijt van dat de gitaar nu al 4 maanden onaangeroerd staat. Van kwarten naar kwinten heb ik ook als plezierig ervaren. Zelfs het gebruik van de grote greep in het tweede menuet van de eerste suite begint al te wennen. Groet, Peter
Peter, ik ben het helemaal met je eens. Ik (43) ben 10 maanden geleden met celloles gestart (geen strijkervaring, wel 20 jaar klassieke zang en 8 jaar piano gespeeld). Ik ben nu 2 maanden met cello suites bezig omdat ik dat moest en zou. Docent vindt het goed als ik het doe naast basisboeken/etudes/techniek/houding etc.En wat is nu geweldiger dan zelf Bach te spelen? Ik ben begonnenmet bourree 1 en 2 uit 3e suite, gaat goed, en doe nu prelude en menuet 1 en 2 uit 1e. Nee, het is geen Anner Bijlsma. So what, ik speel het, geniet ervan, niveau groeit dagelijks en onder professionele begeleiding is dit prima te doen. Feetje
Ik speel zo'n 11 jaar cello en ben pas na een jaar of zeven aan Bach begonnen. Gewoon omdat er stiekem toch wel wat technische rariteiten in zitten, ook in de ogenschijnlijk niet al te moeilijke eerste suite...
Als ik deze discussie 8 maanden geleden had gelezen, had ik waarschijnlijk precies hetzelfde gedacht en aangevoeld als Geert. Ik speel piano sinds ik acht was (ik ben er nu 35), en ik speelde de ernstigere stukken van Bach ook pas na verschillende jaren. Eerst de techniek, daarna Bach. Bach is heilig, en van Bach blijf je als "prutser" af. Dat is het dogma waar bijna iedereen mee groot wordt, en dus automatisch overneemt en verkondigt. Wat hierin ook een grote (psychologische) rol speelt, is dat je in zo'n klassieke benadering bloed, zweet en tranen hebt gelaten vooraleer je Bach kan/mag spelen, zodat je vindt dat anderen dat ook maar moeten doen -- iedereen gelijk voor de wet. Ook vandaag heb ik nog steeds een grenzeloos respect voor Bach en zijn composities, en nog steeds heb ik "drempelvrees" om aan een nieuw stuk van hem te beginnen, uit angst het werk oneer aan te doen. En toch. Acht maanden geleden ben ik begonnen met cello spelen, zonder ervaring met eender welk ander strijkinstrument (ja, ik speel dan ook wel een beetje gitaar naast piano zoals Peter en Geert, maar veel stelt dat bij mij niet voor). Vandaag, minder dan een jaar later, speel ik de preludes van de eerste en de tweede suite, en eerlijk gezegd, nog niet zo heel slecht. Uiteraard nog niet bij benadering zoals Maisky, Rostropovich, Ma enzo, maar toch - zonder pretentieus te willen zijn - beter en meer matuur dan sommige van mijn medestudenten die al vijf jaar of langer cello spelen. Meer nog, de suites van Bach zijn dé bron voor mijn vooruitgang, dé stimulans om continu te verbeteren en bij te leren. Ik beluister alle mogelijke uitvoeringen die ik ervan kan vinden, ben dagen bezig met theoretische analyses van de suites (harmonisch, structuur, contrapunt, ...), lees boeken over de historische context, ... Volledige onderdompeling dus. En ik speel beide preludes natuurlijk uren aan een stuk. Totdat ik echt vastzit, een technische of muzikale drempel tegenkom waar ik echt niet overheen geraak. Om dat op te lossen componeer ik vervolgens zelf korte stukjes (meestal maar 16 of 32 maten), die specifiek dat probleem benaderen op verschillende manieren. Uiteraard doe ik dit steeds in overleg met mijn cellojuf, een getalenteerde celliste met veel concertervaring die bijzonder ruimdenkend maar tegelijk veeleisend is. Op die manier, en dus geïnspireerd en gestimuleerd door de suites, ontwikkel ik langzaam maar zeker mijn eigen studiemethode, met zelfgeschreven "études". Deze manier van werken was onmogelijk geweest zonder Bach en de suites - zij vormen werkelijk de drijvende kracht achter deze evolutie. Daarom denk ik nu genuanceerder over "wanneer" je Bach mag en kan spelen. Het gaat immers niet zozeer om "wanneer", denk ik nu, maar om "waarom", "met welk doel". Toch blijft het respect en de drempelvrees waarover ik sprak bestaan. Ondanks het feit dat ik bijvoorbeeld de noten - puur technisch - van de sarabande van de vijfde suite kan spelen, blijf ik hier nog voor lange tijd zeker van af. Die sarabande is voor mij misschien wel de echte essentie van de suites, en ik vind dat ik als prutser nog niet het recht heb, en nog niet de capaciteiten heb, om dit te spelen. Toch nog een restant van jaren indoctrinatie Hopelijk kunnen mijn ervaringen anderen helpen om toch ook wat sneller te genieten van de genialiteit van deze componist, een genialiteit die je pas ten volle ervaart wanneer je de muziek zelf speelt. Misschien niet perfect, soms zelfs verre van, maar toch nog altijd beter dan helemaal niet. Dries
Wow, Ik ben 50 en heb van mijn 8e tot 15e viool gespeeld, met matig resultaat en veel te weinig studie. Daarna vele andere liefdes opgevat en nooit meer muziek gemaak. Wel verliefd geworden op de Cello als instrument. Tja en vormen de suites van Bach in al zijn geaardheidnhet topje van de pyramide. Droom er al heel lang van die ooit te kunnen spelen. Las recent 'De cello suites, bach, Casals en de spertocht naar een meesterwerk' van Eric Sieblin, die als muziekrecencent en amateur gitarist speciaal voor het schrijven van dit boek Cellomleerde spelen, maar niet verder kwam dan de uitvoering van de eerste prelude op guitaar en eenvoudige stukken van Bach op zijn Cello. Die verhalen vormden een inspiratie, maar wierpen ook nieuwe drempels op. En dan nu te lezen dat er mensen van mijn leeftijd zijn die gewoon durven stellen dat ze met de Cello willen beginnen om de suites van Bach te leren spelen! Geweldig! Dus, kortom, ik ben 'om' en wil graag les nemen bij iemand die de ruimte geeft om de lat hoog te leggen en die het geduld en de inspiratie bezit om mij de weg te wijzen. Ik woon in de buurt van Groningen en wil inneerste instantie eeninstrument huren. Wie heeft tips? Iedereen vast bedank voor de inspirerende teksten ... Ian
Prachtig en inspirerend, het lef hebben om je instrument te leren bespelen aan de hand van de muziek waar je het allemaal voor doet. Ik ben 8 maanden geleden met vioolles begonnen, en wil uiteindelijk eerst en vooral ook Bach spelen. Voorlopig volg ik gewoon de 'route' die mijn docent voor me uitstippelt, omdat ik er alle vertrouwen in heb dat hij me naar mijn doel wil brengen. Maar ik ben blij dat hier zo duidelijk zichtbaar wordt dat er meerdere wegen zijn die naar Rome leiden en wens iedereen veel succes op zijn of haar eigen route.
