Toen ik dit boek een week geleden bij de boekhandel tegenkwam, kon ik het niet laten liggen: http://www.libris.nl/vanpiere/boek/...fisch/de-celliste-van-auschwitz-9789401906883 Ik heb me altijd geïnteresseerd in de tweede wereldoorlog en de shoah, en binnen die context ook in het bijzonder voor de vele verschillende, soms dubieuze rollen die muziek kon spelen in die tijd. De achterflap leest: 'Op het moment dat de soldaten haar wilden afvoeren, hoorde ze een officier roepen: "Nee, zij niet, dat is een celliste." Toen besefte Anita dat ze nog steeds een eigen identiteit had, ook al was haar naam vervangen door een nummer.' Dit vind ik zo'n krachtig idee: dat de muziek, het bespelen van een instrument misschien wel een wapen kon vormen in de strijd tegen het proces van dehumanisatie, ook al was dit in ongetwijfeld heel veel gevallen een verloren strijd. Tegen een schrijnende achtergrond wordt het belang van muziek als onderdeel van 'het mens zijn' uitgelicht. Dat maakt dit verhaal ook binnen het kader van eigentijdse discussies over de rol van cultuur erg interessant wat mij betreft. (Ik hou me overigens aanbevolen voor tips over interessante bronnen (wetenschappelijke publicaties, biografieën, romans) rond deze thema's!)
Dank je wel, Marloes. Ook voor jouw beschrijving erbij. Haar zoon, Raphael Wallfisch, cellist, is regelmatig in Nederland. Met hem op het podium komt deze geschiedenis ineens heel dichtbij.
Ah, bedankt voor je reactie Jos! Ik ga eens kijken of ik meer over hem kan vinden, en misschien eens een keer kan gaan zien!
Wallfisch: soms speelt Raphael in Zutphen (cellofestival) en Cellobiennale Amsterdam. Jaarlijks geeft hij masterclasses in Apeldoorn (Internationale Masterclasses Apeldoorn). Als ik wel eens ergens het boek tegen kom waar Marloes op attendeert realiseer ik me weer de voorgeschiedenis.
