Ja, dat kan ik wel begrijpen! Heeft die cello ook al een kielhoutje van been? En ik zit ook te kijken naar de stokvoering. Ineens weet ik even niet of het gewoon is om bij barokstokken de bovenhandse een stuk verderop de stok te doen ipv meer bij de slof. Het ziet er zo best relaxed uit, maar of dat echt ook zo speelt?
Deze stijl (barokstok met greep verder van de slof) geeft een lichtere subtielere streek. Links is de speler niet druk doende (weinig vibrato en zo), maar vooral de streekvoering moet het doen.
Aha, ga eens experimenteren met mijn niet-barokstok. Zou dan ook iets van een lichtere en subtielere streek te krijgen zijn; ik ga eens kijken. Of zou de bouw van de barokstok zodanig anders zijn dat het effect van de greep verder van de slof alleen bij barokstok te merken is?
Sollima speelt een deel van zijn eigen werk en barokstukken vaak met moderne stok in barokstijl, -greep. Yo-Yo Ma deed dat eerder bij Bach cellosuites ook vaak. Hij had de tip van mensen uit Bluegrass, o.a. bassist Edgar Meyer. Ik heb dat ook eens ondervonden in het strijkorkest waar ik speelde; met z'n allen de barokgreep bij spelen van barok. En het was hoorbaar, zei dirigent. Al met al: je kunt een eind komen met barokgreep op moderne stok. Barokstok, korter en lichter, dat is een stap verder. Sollima doet uiteindelijk beide: onderweg met cello en staalsnaren wordt barok met moderne stok en barokgreep gedaan. Speelt hij met barokensemble, dan zijn er darmsnaren en barokstok.
Bij onderhands strijken merk ik dat de strijkstok aan de arm hangt, terwijl je met bovenhands strijken het gewicht van de arm op de snaar zet. Met beide manieren van strijken heb je met het gewicht van je arm te maken, maar die zet je dus op een andere manier in. Zit het gewicht van de arm onder de strijkstok, dan is de streek anders. Bovenhands en dan een stukje van de slof voelt ook weer anders aan dan bij de slof zoals je dat vanaf het begin leert. Dat moet wel te maken hebben met het feit dat je met de greep bij de slof de hele strijkstok voelt qua gewicht. Met een greep meer van de slof af voel je minder het gewicht van de stok en in de toon die ik dan vorm, zit minder kracht dan die met de greep bij de slof. Als ik het zo op een rijtje zet, krijg ik dus met de stok die ik bij de slof op de vanaf les 1 aangeleerde vast heb, de krachtigste toon, daarna de onderhandse en de minst krachtige is bovenhands met de hand een eindje van de slof af richting punt. Dus nét iets verder dan de omwikkeling. Wat krijg je met die verschillende streekwijzen toch een wereld aan extra mogelijkheden, en keuzen, mee! Als ik het largo van het kwartet van Telemann begeleidt (TWV 43;G2) kan ik doen wat ik bij het ensemble van Ton Koopman hoor en dat bereik ik door de stok dus bovenhands van de slof af vast te hebben, maar gisteren viel de keuze (bij de workshop) op een iets krachtigere begeleiding en die heb ik toen wel bovenhands gedaan. Had ook onderhands goed gekund.
Onderhands op cello zie ik nooit (zoals wel op de gamba of violone). Ook niet in de barok. Doe jij dat wel?
Naar aanleiding van wat er op het forum besproken is, ben ik eens gaan uitproberen hoe het voelt, hoe het klinkt, dus gewoon gaan experimenteren. Maar in strijk tot nu toe gewoon zoals ik het vanaf les 1 geleerd heb. En de experimentjes die ik gedaan heb, dat is meer van de laatste week. Dan wil ik in het kader van samen iets oefenen van een klassiek stuk uit de barok bij de zoveelste poging samen de juiste nootjes onderelkaar te krijgen weleens horen en voelen wat dan het effect is van een andere greep.
En geen pin?! Decello word min of meer geklemdtussen de benene vast gehouden, dat lijkt mij zeer vermoeiend.
Yo-Yo Ma zei, bij opnames met Ton Koopman / Amsterdam Baroque Orchestra, ' .. nu begrijp ik waarom ze de pin hebben uitgevonden ....'. Als 'modern' speler legde hij uit dat bij het historische spel bewust de beperkingen van oude tijden opgezocht worden om dicht te komen bij de klank van toen. De andere kant: de gambiste die ik sprak vertelde dat het helemaal niet moeilijk of vermoeiend is het instrument tussen onderbenen te hebben. Gewoon helemaal gewend; het instrument rust erop, het is geen klemmen.
Ik speel wel eens op de 1/4 cello van mijn kinderen als het zo uit komt en laat hem dan ook op mijn onderbenen rusten. Dat gaat prima en is inderdaad niet vermoeiend, maar een 1/4 cello is natuurlijk nog wel kleiner dan een gamba.
Gisteren was ik bij een violiste (ook later begonnen op een strijkinstrument) die ik nog van samenspelweek van de muziekschool ken. Het leek ons leuk om weer eens wat samen te spelen. Haar leraar had voor ons een sonate (in d) voor viool en cello van Boccherini uitgezocht en dat is best een uitdagend project! De violist had gedacht aan de celliste en zijn leerlinge verteld dat cellisten deze cellopartij heerlijk vinden om te spelen. En jawal, wat een mooie baslijnen mag ik gaan spelen! Het 'jeukt' al heel hard, terwijl ik nu eerst nog wat ander huiswerk heb. Bijna de hele cellopartij is overigens in de tenorsleutel genoteerd, dus goede gelegenheid om vaardigheid in het spelen vanuit die sleutel goed te automatiseren. Deze: Als je dit hoort...Yes! Wat is kamermuziek toch heerlijk! Helemaal met componerende cellisten als Boccherini!
Geweldig, @Marcelita . Dat Boccherini zelf cellist was, dat merken we telkens! (Volgens Bijlsma was L.B. de beste cellist ooit, dat opmakend uit zijn composities / cellopartijen).
