Er was eens een vioolbouwer die een Viool wilden bouwen die net zo mooi klonk als een Stradivarius, O kende hij toch maar het geheim van deze bouwer. Op een warme zomernacht had hij een droom, hij liep in een stad in Italië en plotseling stond hij voor een huis waaruit vioolmuziek klonk, en het waren wonderschone klanken die zij oor troffen. Zonder zich te bedenken deed hij de deur open en stond hij in een vioolbouwatelier, aan een lange tafel zaten drie mannen te werken aan Violen en een vierde man stond er naast en speelde op de Viool wier klanken hij buiten had gehoord. De oudste van de drie die aan tafel zaten te stond op, het was een lange schrale man van midden vijftig en deze vroeg wat hij kwam doen, de man keek in zijn zwarte flonkerende ogen en hij wist dat dit Stradivarius was. Zonder zich voor te stellen vroeg hij, waarom klinken uw Violen zoveel mooier dan van de andere bouwers wat is Uw geheim. Stradivarius glimlachte wil je dat graag weten vroeg hij, de vioolbouwer knikte en hij zei heel hongerig graag meester, nou zei Stradivarius je mag het wel weten want ik ben nu toch dood en ze betalen tegenwoordig van die idiote prijzen voor mijn instrumenten dat het tijd wordt dat daar verandering in komt. Onder het spreken had hij een half afgebouwd instrument van de tafel gepakt, het is heel eenvoudig zei hij ten eerste moet je goed tachtigjarig hout hebben en ten tweede een paar vaardige handen. Kijk zei hij maar nu komt het als de Viool bijna klaar is en het bovenblad er nog niet op is gelijmd, moet je de binnenzijde driemaal goed insmeren met visolie en dit zeker drie maanden in laten drogen, is dat alles vroeg de vioolbouwer, ja dat is alles zei Stradivarius eenvoudig en op het zelfde moment hij loste op in de mist van de droom. En toen de vioolbouwer wakker werd ging hij opgewekt aan de arbeid en hij schiep Violen met een prachtige klank en hij werd beroemd en schathemeltje rijk en hij leefde nog lang en soms gelukkig.
