Ik zit in een dip, al een paar week. Eigenlijk voor het eerst, sinds ik cello speel. Afgelopen paar weken lukt het gewoon niet. Ik heb al weinig zin om te oefenen.. Ik probeer zoveel mogelijk om in ieder geval elke dag te beginnen met oefenen zonder mijzelf een onhaalbaar doel te stellen maar al meerdere keren in de afgelopen weken heb ik hem binnen 5 of 10 minuten ook weer weggezet. Het begint al met Dotzauer. (voor de liefhebbers: ben nu gestrand in etude 27). Ik vind ze anders een echte uitdaging maar deze is zo lastig. En de vorige was ook al zo lastig. En die hoefde ik maar half te doen om mijn handen niet te forceren. En vervolgens werk ik aan iets waar ik mij in mijn hele cellotijd zó op verheugd had: Le Cygne van Saint-Saëns. In de orginele toonsoort. Kijk, ik snap dat ik hem niet zo kan spelen als bijv. een Yo Yo Ma. Maar bij mij klinkt hij na 3 weken ploeteren meer als een ekster die een heel gruwelijke doodstrijd doormaakt... Ik weet het: dipjes horen erbij en over een paar weken zal het vast wel weer ineens beter gaan. Maar nu word ik er een beetje moedeloos van. Wie herkent dit? En praat me even moed in hoe ik mijn dipje kan overwinnen?
Héél herkenbaar, @gevoeligesnaar! Vrij direct na een half jaar helemaal niet kunnen spelen (been omhoog en bursitus in linker schouder) had ik problemen met geconcentreerd studeren. De wil was er, maar op de één of andere manier...de etudes die ik graag onder de knie wilde krijgen, gingen er maar niet in en zo herkende ik mijzelf niet. Maar er is wél een verschil tussen studiedip hebben en helemaal geen zin in cello hebben. Heb jij al helemaal geen zin in cello, of hik je vooral aan tegen stukken die nu niet willen lukken? Ik merk dat het mij goed doet dat ik wel lekker meespeel met de folkband. Daar wilde het even ook niet zo lukken, maar daar heb ik mij overheen kunnen 'sleuren'. Wat toen hielp was, voordat ik naar de gemeenschappelijke repetities ging, héél rustig toonladders te spelen. Zo was ik rustig én ingespeeld en toen ging het weer wél. Ook bij Spiccato ben ik gewoon doorgegaan en was ik wisselend tevreden over mijn bijdrage. Toen besefte ik dat ik natuurlijk energie kon steken in mijzelf om de oren slaan over wat er niet goed wilde lukken, maar dat schiet eigenlijk niet op. Er waren ook mooie momenten en daar heb ik mijn energie uitgehaald. Bovendien keek daar niemand boos naar mij, dus misschien was ik ook nog eens te streng voor mijzelf. Morgen spelen we met de groep van Ravelijn voor familie, vrienden&belangstellenden (dus wie belangstelling heeft, laat dat even weten, dan vertel ik hoe laat en waar). Het zijn wel heel lekkere stukjes met veel begeleidingspartijen voor de bassen, maar ook melodiepartijen. En vooral niet moeilijk!!! En dan dat cellofestival: één groot cellofeest! Doordat ik mij veilig weer bij B had ingeschreven, speelden we wel heel mooie stukken, zonder dat ik mijzelf moest teleurstellen. Het liep gewoon lekker. Ik kon behoorlijk in de 'comfortzone' blijven. Jaa, okee, ik heb echt niet perfect gespeeld. Lang verhaal kort: speel bij een dip vooral wat je leuk vindt. Neem maar heel kleine oefenprojectjes op je en dat kan dan weer worden uitgebouwd. Bij een grote etude die je graag wil en nu even niet lukt, kun je jezelf eerder nog dieper in de dip duwen. Tijdens les kan een docent extra aandacht besteden aan strijktechnieken, aan intonatie, aan duimpositie als je daaraan toe bent en je docent kan vast nog meer bedenken. Gewoon nu even in 'workshop mode'. Heb geduld met jezelf; Er komt een moment dat je met hernieuwde energie de zwaan weer als een zwaan laat klinken ipv een ekster!
Wat ik ook wel doe...... Is gewoon mijn cello een weekje weg leggen. Even time out. En ik moet zeggen dat dat soms prima werkt. Daarna heb ik weer volop zin.
Dat is inderdaad ook een werkwijze die ik weleens heb toegepast. Maar bij mij lukte het niet met volledig weekje wegleggen, want na drie dagen kriebelt het teveel. Het is nu wat laat, maar dat komt omdat ik nu weer heel lekker heb gespeeld en na een hele tijd (maanden) tobben, heb ik nu ineens weer mijn vibrato teruggevonden. Het begon bijna 'russisch' aan te voelen, en ik vergat de klok.
Gaat niet om de week. Als het na 3 dagen weer begint te kriebelen heb je ookje doel bereikt Namelijk weer zin in spelen.
Juist daarom kan het goed zijn even pauze te nemen en je hersenen rust te gunnen. Je hersenen even rust te geven help ze alles goed te integreren en dat maakt dat je ondanks dat je niet speelt toch verder komt . Het werkt nog na
