Het heeft er alle schijn van dat het ventje van zijn ouders viool moet spelen. Dat gaat nooit werken. Wordt niks!
Nele heeft hier zo'n flinke dip gehad afgelopen maanden dat ik op het punt stond haar van vioolles te halen. Daar werd ze ook boos van! Ze wilde niet stoppen. De juf heeft met haar gepraat en ikzelf. Nu heeft ze het licht weer gezien en oefent weer. Gaat ze weer goed!
Wij hebben thuis ook weleens een muziekdip met de kinderen. Meestal lopen ze dan aan tegen iets dat niet wil lukken. We spreken dan af dat ze in elk geval doorgaan tot ze dat kunnen waar ze tegenaan lopen en dat we daarna kijken of ze echt willen stoppen, want je moet natuurlijk niet alleen stoppen omdat er even iets niet lukt, dus dan is het niet het moment om te kijken of je echt wilt stoppen. Tot nu geeft dat steeds de motivatie om even door te zetten. Als het dan lukt, zijn ze blij dat ze het kunnen en weer enthousiast om door te gaan.
Het is moeilijk om kinderen te motiveren, stimuleren en te faciliteren zonder te pushen of absurde verwachtingspatronen op te leggen in onze prestatiemaatschappij. Dit geldt bijvoorbeeld ook voor de sport met schreeuwende ouders langs de zijlijn of ouders die vinden dat hun kind per se een bepaald schooltype bv havo of vwo moet halen, terwijl het er misschien niet inzit ondanks dat het kind z'n/haar best doet op school en braaf het huiswerk maakt. Vaak zijn die ouders ook tegen hun eigen beperkingen aangelopen op maatschappelijk, sportief en muzikaal gebied, maar hun kind moet "de eer van de familie redden" door wel beter te presteren op de arbeidsmarkt, de sportclub of in de muziek, want zelf vinden die ouders zich vaak een mislukkeling op 1 of meerdere van die gebieden en hopen dat hun kind een stijger en geen daler wordt op deze 3 gebieden t.o.v. de ouders. Voor alle 3 geldt dat je een bepaalde zelfdiscipline moet hebben of dat je kind moet aanleren. Dus bijvoorbeeld een half uur op je instrument studeren, 2 x per week naar de sporttraining gaan en de wedstrijd in het weekend en de rest van je tijd niet teveel op je mobieltje kijken of voor de tv hangen maar veel tijd aan je huiswerk besteden. Een vriend vertelde kortgeleden dat hij van z'n ouders elke dag een uur piano moest spelen en dat hij naar het conservatorium had gekund, maar had zich daar tegen af gezet en was helemaal gekapt met pianospelen. Ik moest vroeger elke dag thuis een half uur vioolspelen. Pas toen ik als 3e viool achteraan in een jeugdorkestje ging spelen begon ik het pas echt leuk te vinden. Dat is het voordeel van vioolspelen, anders dan piano wat je vaak solitair in je eentje of klein kamermuziekverband doet, dat je in een groep zit. Er zijn veel amateurorkesten met verschillende nivo's en binnen zo'n orkest kan je ook vaak meedoen als 2e viool achteraan als je niet al te getalenteerd bent, want niet iedereen wordt concertmeester of solist. Soms pakken mensen na 20 jaar de viool weer op uit de kist, want je kan niet alles bijhouden in je leven, en gaan weer in een orkest spelen.
