Mijn zoon (nu bijna 9 jaar) en ik zijn samen drie jaar geleden begonnen met viool spelen. In het begin vond hij het echt wel fijn, maar na een tweetal jaren moest ik steeds meer aandringen opdat hij zou oefenen (en dan nog maar 2 x per week, ik wou hem echt niet forceren). Heb toen een beloningssysteempje met stickertjes opgesteld en dat werkte voor een tijdje goed... Hij volgt nu notenleer (tweede jaar begonnen) en vindt dit oersaai... Zijn vioolles krijgt hij bij een zeer goede docent en hij doet het redelijk, maar zou echt wel beter kunnen als hij tenminste zou oefenen (hij heeft echt wel talent...). Soms gaat hij naar de les en heeft hij maar één keer in een hele week geoefend. Als ik hem niet aanspoor, dan doet hij niks. Moet ik hem blijven aansporen? Of gerustlaten? Als ik hem vraag of hij ermee wil stoppen, dan zegt hij "nee", maar als ik hem vraag of hij dan eens vanzelf wil oefenen, dan is hij heel onverschillig. Ik moet zelf wel toegeven: zou het jammer vinden als hij met dit talent niks zou doen, vooral omdat het bij hem gewoon uit gemakzucht is dat hij niet oefent... Anderzijds wil ik hem niks opdringen... Klinkt jullie dit bekend? Graag eens wat advies van mensen die misschien zelf heel jong begonnen zijn? En van anderen natuurlijk ook: elk advies is welkom!
Ik ben zelf begonnen toen ik zeven jaar was. Wat mij motiveerde om verder te gaan, was samen muziek maken. Dat kon in mijn geval makkelijk, omdat in ons gezin iedereen viool speelde. Ik wil hiermee zeggen, dat je wellicht een leeftijdsgenootje moet zoeken, die samen met hem wat duo's kan spelen. Er zijn ook goede playalong cd's te krijgen van onder meer Dowani. Er is niets wat zo motiveert als samen muziek maken.
Hartelijk dank, Alexander, voor je reactie. Het rare is dat mijn zoontje nooit eens samen met mij wil oefenen (ik zou eigenlijk niks liever willen ,want wij volgen volledig hetzelfde programma). Zijn jongere broertje speelt ook (natuurlijk nog wat minder goed, maar het gaat toch al wat), en kleine zus begint zaterdag haar eerste les. Dus van thuis uit wel voldoende ondersteuning denk ik. De leermethode gaat via een nieuw boek "speel viool", ondertussen deel 2, dat met CD werkt, dus ook op dat vlak hebben we al wat samenspel. Maar het is o zo moelijk om hem van z'n legoblokjes af te halen om de viool eens vast te nemen... Ik ga het toch nog eens proberen: vragen of we eens samen onze stukjes doornemen, misschien lichtjes aandringen... Hier in ons dorpje een leeftijdsgenootje vinden dat ook viool speelt, is niet evident...
Lego is leuk Misschien een idee om hem liedjes te laten leren die hij zelf leuk vindt, denk aan liedjes van de TV of film. Dit heeft bij mij altijd gewerkt, ik moest en zal dat lied kunnen spelen! Uiteraard was de simpelste oplossing; nooit lego geven Want wat niet kent wat niet mist. Zelfde geld voor snoep. Eventueel kun je ook gemeen doen en andere dingen schrappen, niet vioolspelen is een gedeelte van zijn lego wegnemen of een andere activiteit stopzetten. Ik dacht dat de Aziaten het op dezelfde manier deden. Maar in het belang van het kind zou ik hem vragen waarom hij niet wilt en van daaruit verder werken. Als ze 12/13 worden is het nog veel moeilijk om ze te stimuleren, mede door de middelbare school en de puberteit.
Juist als leerlingen in de puberteit zijn, zijn ze zeer geïnteresseerd in vooral de techniek van het vioolspel, omdat ze zich willen zich onderscheiden van hun leeftijdsgenoten. Om die reden maken ze vaak grote vorderingen. Ik zou hem ook niet dwingen. Wellicht als zijn broertje aardig begint te spelen, dan begint hij ook te studeren. Overigens is hij nog wel erg jong en kan nog een goede doorstart maken als hij zo'n jaar of twaalf is. Je zou ook nog een verbinding kunnen maken met zijn favoriete Lego spel. Wetenschappelijk staat vast dat het iedere dag luisteren naar klassieke muziek, een positief effect heeft op het spatio temporele gedeelte van de hersenen. Men noemt dat in de wandeling het Mozart effect. Ofschoon er inmiddels een paar beperkingen op de oorspronkelijke resultaten van die studie zijn, blijft overeind dat de 'architectuur' van het eerste deel van de sonate voor twee piano's KV 448 van Mozart het hersendeel dat ruimtelijke taken afhandelt, op dezelfde manier aan het werk zet als ruimtelijke IQ-tests. De sonate zou als het ware een opwarmertje voor de hersenen zijn. Inmiddels wordt de term Mozart effect, ook gebruikt voor onderzoek met het bespelen van een muziekinstrument onder leiding van een leraar. Uit dit soort onderzoek blijkt, dat als je echt duurzaam intelligenter wil worden, je beter muziek kan gaan máken dan beluisteren. Mensen die actief een instrument bespelen, blijken namelijk gemiddeld drie tot vier IQ-punten meer te scoren op tests. En dat heeft allemaal te maken met een beter georganiseerde spatio temporele kant van je hersens ofwel rechter hersenhelft. De verbinding maken met Lego is nu makkelijk te maken. Als hij zo'n twintig minuten per dag viool studeert, dan kan hij aansluitend beter met zijn Lego spelen. Het is wellicht leuk om dit Mozart effect op jezelf toe te passen. Luister daartoe naar het bovengenoemde eerste deel van de sonate voor twee piano's KV 448 van Mozart. Dit is namelijk de muziek waar het oorspronkelijke onderzoek mee gedaan is. Op YouTube zijn hiervan een paar uitvoeringen te vinden.
Ik denk dat aandringen averechts kan werken. Maar echt een oplossing heb ik niet... Er was inderdaad een vriendin van mij die ook viool speelde, dat hielp wel. En ik wilde ook niet stoppen, maar heel goed was ik ook niet. Bekende liedjes spelen, kan inderdaad wel helpen. Uitdagen met een moeilijk stuk? Een voorspeelavond op een verjaardag bijvoorbeeld? Of zelf een muziekstuk laten schrijven voor twee violen, dat jullie samen kunnen spelen. Wat ik heerlijk vond toen ik acht was, was om om half acht in de ochtend viool te oefenen. Natuurlijk vonden mijn ouders dat niks, maar ach. Dat heeft ook niet heel erg lang geduurt denk ik. Daarna heb ik ook wel momenten gehad dat ik niet of nauwelijk speelde. Maar ach, wat het opgeleverd heeft is dat ik nu cello speel (sinds een jaar of 4) en er graag voor wil oefenen. Daphne
Schitterend, ik heb zoonlief daarnet de uitleg van Alexander over die hersenzone en de link met lego wat toegelicht. Zijn repliek was: "dus, als ik eerst viool speel, kan ik daarna beter ontwerpen!" Misschien wordt dit wel dé motivatie... Daarnet trouwens onder lichte dwang lekker samen geoefend. Vooral ik vond het heel leuk, maar hij heeft tenminste meegeoefend. Het stijgen van zijn IQ vond hij ook wel leuk, al heeft hij dat niet nodig. Daar zit het hem ook juist. Hij moet nooit een inspanning leveren om iets te begrijpen of op school iets aan te kunnen. Het enige waar hij wel een inspanning moet voor doen, is precies de viool! Dus dat is ook een van de hoofredenen waarom ik niet graag zou hebben dat hij dit opgeeft. Hij is zo vroeg begonnen met viool op aanraden van de leerlingenbegeleiding om hem wat uitdaging te kunnen bieden. Alle tips om hem blijvend te motiveren, zijn dus echt meer dan welkom. Maar ik denk dat we er al enkele heel belangrijke hebben gehad! Zijn er violisten onder jullie die zich ook nog een moeilijke oefenperiode herinneren (qua motivatie)? En zo ja, hoe bleven jullie gemotiveerd?
Jazeker, het begin van de middelbare school waar ineens de viool niet gaaf meer is, maar men complete stukken inclusief drums en akkoorden op een keyboard kan spelen. Dit heeft me destijds dan ook doen stoppen. Zeven jaar later is dit weer goedgekomen.
Sorry dat ik me in dit onderwerp meng, maar ik zit heeeeeel vaak opgescheept met pubers (mannekes en vrouwkes) in de leeftijdsgroep van c.a. 12 tot 17 en geniet de status van de nieuwe Andre R. Volgens mijn buurmeisje (8) kan ik heel goed spelen, ik ben laatst in het Korenhuis naar haar wezen kijken en heb genoten van alle jongeren. Heerlijk om te zien hoe al die koters met hun viooltje bezig zijn. Zelf denk ik dat enthousiasme, niet blijven hangen in de klassieke stukken, maar ook wat modernere stukken (zelf spelen, denk aan de Beatels, Santana, kinderliedjes a;s Vader Jacob of het Wilhelmus. Relatief eenvoudig beginnen, een uitdaging er in brengen en je natuurlijk laten verslaan, telkens een stapje (uitdaging) moeilijker maken en ze af en toe verslaan. Wel de mogelijkheid tot revance open houden! Ook leuk is om… Als hij/zij bezig is en je het stuk kent, en het mogelijk is, om in canon in te zetten. Meestal zijn ze eerst verbaast, haperen ze en volgt er een hemelsbrede glimlach, en wordt er verder gespeeld. Dit zijn dus even mijn ervaringen, bevindingen en zo. Remi
Waar ik trouwens ook nog even les in heb gehad is dat ik naar les een nummer van een muziekgroep (dus populair) mee moest nemen. Vervolgens moest ik uitzoeken in wat de grondtoon was en welke toonladder er gebruikt werd. Met die kennis moest ik dan een partij bij het nummer schrijven. Heel erg leuk om te doen. En ook vast wel toepasbaar op veel verschillende soorten muziek, ook wat in de top 40 staat, of kinderen voor kinderen, of wat hij dan ook graag luistert... Daphne
toen ik vast liep op mijn ontwikkeling, op mijn 13de, ben ik veel naar klassieke muziek gaan luisteren en ik ben in een orkestje gaan spelen. Nu gaat mijn muzikale ontwikkeling, 4 jaar later, nog steeds met sprongen vooruit.
Ik merk altijd dat ik heel erg gemotiveerd raak om te studeren als ik naar een concert ben geweest van een goede solist op viool of altviool. Dan wil ik ook zo goed worden, en ook ooit in zo'n prachtige jurk op een podium staan en ga ik automatisch meer en beter studeren. Misschien helpt het voor hem ook wel om hem mee te nemen naar een concert van een violist, waarna hij deze als soort voorbeeld gaat zien... Groetjes, Laura.
Mijn accu wordt elke donderdag opgeladen als ik mijn docente weer heb horen spelen, zo wil ik het ook eens kunnen. Of dit altijd zal blijven werken weet ik natuurlijk niet. E.e.a hangt ook van de docent af, als ik in een dipje zit noemt ze de dingen die wel goed gaan. Dat geeft de burger moed. Wellicht wordt een kind ook meer gemotiveerd als het "opgehemeld" wordt.
Ik lees dat je zoon op aanraden van een ander is begonnen. Misschien zit daar het hele euvel wel. Omdat zowel jij als alle 3 je kinderen spelen vraag ik me af in hoeverre het hun eigen wens was of dat het meer een vanzelfsprekendheid was. Mijn ervaring is dat als het geen eigen keuze is, de motivatie een stuk minder is (of wordt zodra het nieuwe eraf is) En dat lijkt me logisch. Ik heb bij mijn beide dochters nooit een balletje opgeworpen maar gewacht tot ze zelf kwamen met de wens om een instrument, welk instrument dan ook, te gaan bespelen. En als je zoon niet wil oefenen, maar wel plezier in het spelen heeft, wat is het probleem dan? Dat hij minder goed is dan hij zou kunnen zijn? Ik denk dat plezier in het spelen belangrijker is dan de prestatie. Als ik er naast zit mijn excuses, maar uit je verhaal proef ik een beetje dat jij meer wilt dan hij, en dat is iets dat je met jezelf zult moeten oplossen. Dat los je niet op met hem geforceerd willen motiveren. Als je zoon niet wil stoppen met spelen en gestaag vordert zou ik hem lekker zijn gang laten gaan! Als ouder van twee 'begaafde' kinderen heb ik het advies gekregen ze niet teveel op te leggen of van ze te vragen. Dit soort kinderen kunnen en willen veel, doen vaak ook veel en stellen daardoor al op veel (soms ook voor ons onzichtbare) gebieden hoge eisen aan zichzelf. Het op een minder veeleisende manier met iets bezig zijn is voor hen vaak een welkome afwisseling.
Beste Coop, bedankt voor je reactie. Ik kan er mij wonderwel in vinden ! Ik heb het misschien wat cru gesteld door te zeggen dat hij "op aanraden van" met viool begonnen is. Eigenlijk had men gewoon geadviseerd om voor voldoende uitdaging thuis en na school te zorgen, dit kon evengoed sport zijn of zo. Toen begon hij met basket, maar hield dat maar een klein jaartje vol. Daarna een jaar niks gedaan, en toen kwam hij thuis met een briefje van school dat er vanaf dat jaar vioolles gegeven zou worden. Hij wou dat onmiddellijk doen. Dus echt geforceerd werd het niet hoor. Alleen merkten we inderdaad dat eens het nieuwe eraf was, hij alles ging laten waaien, net zoals met het basket. En zo is het met alles, eens eventjes proberen, en als het wat moeilijker wordt, of als hij weet dat hij de beste niet zal zijn, opgeven of er zelfs niet aan willen beginnen. Begrijpt u? Hij is goed met z'n viool, en hij heeft plezier in het spelen, en misschien moet ik hem qua oefenen inderdaad eens volledig gerust laten. Weet u wat het ook is? Ik voel mij mee verantwoordelijk voor zijn prestatie. Als hij het niet goed zou doen, zou ik ook vinden dat het aan mij lag. En dat is verkeerd natuurlijk, dat zie ik heel goed in. Ik zou hem eigenlijk wat vrijer willen laten in z'n keuze, maar mijn man is er heel strikt in: de kindjes moeten hun notenleer volgen, en daar hoort dan automatisch ook een instrument bij. Ik zou onze zoon laten kiezen (hij wou liever dit jaar een ander instrument doen), maar mijn man zegt -en hij heeft waarschijnlijk gelijk- dat dat net op hetzelfde gaat uitdraaien: leuk, tot het moeilijker wordt en een inspanning vraagt. Wat betreft het "gerust laten" van "begaafde" kinderen, wil ik toch ook nog iets kwijt. In de familie hebben we zo'n geval gehad: kind hoogbegaafd, jaartje voor op school, maar verder volledig gerust gelaten. Dat wil zeggen: nooit echt gestimuleerd om z'n best te doen op school (alles was goed genoeg), ook niet op muziekschool, niet in sport, niks. Om het grof te stellen: die jongen is lui geworden (als kleuter was hij allesbehalve zo, was heel enthousiast over alles, kende alle dino-namen vanbuiten. Toen waren er wel nog heel trotse ouders die hem daarin stimuleerden...) Dit kind bakt er nu in het middelbaar onderwijs niks van, heeft nooit geleerd hoe het iets moeilijk moet verwerken en heeft nooit geleerd dat de vruchten plukken na een inspanning echt wel leuk kan zijn. Ik weet helemaal niet of dit te voorkomen is... maar voel er mij wel voor verantwoordelijk. Ik hoop dat ik hiermee misschien iets duidelijker heb "ingekaderd" waarom ik graag ons zoontje (en de andere kindjes ook) op een positieve manier wil motiveren, en echt wel zonder te geforceerd te doen. Ik zie echter heel goed in dat motiveren en forceren heel dicht bij elkaar kunnen liggen. Het zou trouwens veeeeeeeel gemakkelijker zijn voor ons allen als we alles maar gewoon zijn gangetje zouden laten gaan ... Moeilijk, vind ik... Met hartelijke groet, viva
Ik denk dat je in het laatste gedeelte van je bericht precies de spijker op z'n kop slaat; stimuleren en forceren liggen gevaarlijk dicht bij elkaar en de scheidslijn is ontzettend moeilijk te trekken. Daarbij is natuurlijk ook elk kind anders, en ligt die scheidslijn ook op een ander punt. Misschien dat je iets kunt met de tips die anderen je gaven, en op het moment dat het hem tegen gaat staan ben je wellicht de lijn tussen motiveren en stimuleren voorbij gegaan Speelt hij al in een orkest of ensemble? Misschien vindt hij dat wel heel leuk. Spelen met een begeleidings-cd vinden de meeste kinderen ook wel heel leuk. En als je een beetje pressie niet schuwt: Toen mijn dochter een klein motivatiedipje had (14, puber, andere 'interesses' ) gaf ik haar de keuze; of meer inzet of stoppen. (Het kost tenslotte een aardige cent, dan mag ze daar best iets voor terugdoen) Verder kun je misschien een vast oefenmoment inlassen (na school, kop thee en dan 20 minuten oefenen) Dan wordt het een vast ritme en een patroon waar hij misschien aan went. Of overleg eens met de docent, wie weet kan hij/zij er iets mee. Succes!
Zoals Jaap al aangeeft hebben we allemaal wel eens een steuntje in de rug nodig. Met stroop vang je meer vliegen dan met azijn. Zelf coach ik zo nu en dan een aspiranten of junioren korfbal team, heb vorig jaar ook een team getraind. Kwamen de kinderen te laat of helemaal niet op de training dan belde ik ze op en vertelde dat ik het jammer vond dat ze er niet bij waren, dat ik speciaal voor hun een training in elkaar gezet had om met het hele team… Binnen de kortste keren waren ze er allemaal. Een van mijn grote voorbeeld trainers, Arie van der Harst heeft ooit gezegd, “Draag ze op handen en ze dragen jou, daag ze uit, geef ze een uitdaging en ze dagen jouw uit maar blijf achter ze staan”. Zoals Arie achter zijn team staat sta ik achter mijn pupillen, mijn aspiranten die ik natuurlijk weer mijn “transpiranten” moet noemen. Mijn positieve houding naar de kinders, mijn enthousiaste houding heeft zijn invloed. Zit het tegen, niet mopperen en schelden, help elkaar en ondersteun. Wordt er een doelpunt gemist, niet schelden en klagen, maar ondersteun elkaar. Zelf heb ik een vioollerares gehad welke alleen maar liep te klagen en jammeren, niets was goed en niets was goed genoeg. Toch had zij het geduld om een oude man (Mois) het vioolspel te leren. Zij het met veel gemopper, en in Den Haag noemen we dat gekanker. Heeft niets met de ziekte te maken maar is gewoon een Haagse uitdrukking. Helaas heb ik van mijn toenmalige docente weinig “erkenning” of hoe moet je het noemen, waardering gekregen. Vanaf het eerste moment direct prestatie gericht. Daar ging het bij mij de mist in, het gebrek aan positieve reacties, niet stimuleren en alleen maar. Kankeren. Ruim twee jaar geleden ben ik gestopt met lessen bij “haar”, mis het af en toe wel dat je “moet” studeren maar speel de stukken de lessen nog steeds door, speel mee met bepaalde stukken, hoor wat op TV en pak spontaan de viool en spel mee. Nee het enthousiasme kan niemand me afnemen. Hoe kan het ook anders als dat de twee violen waar je zo graag op speelt direct voor het grijpen liggen, bovenop het computermeubel waar ik nu achter zit. Een veilig plekje maar direct binnen bereik, ik hoef mijn hand maar uit te strekken.. De positieve instelling, eventueel meespelen (uitdagen wie van de twee beter is). Ik kreeg van de week een mail van een van de ex koters dat ze me missen, mijn positieve gepush maar ook het irritante fluitje dat ik iedere training bij me had. ’t Klinkt misschien stom maar het is gewoon heel erg prettig om te horen en lezen dat “ze” je missen. Nou straks weer lekker aanmoedigen, positief blijven en op verzoek veel foto’s maken. Remi
Als kind van 7 was het bij ons toonladders, streekoefeningen en etudes met een kookwekker en hoogstens eens per jaar een stuk voor de einduitvoering. De lessen waren duur dus er moest een goed rapporcijfer gehaald worden en de leraar was een oude strenge man. Muziekschool lag blijkbaar in het verlengde van de leerplicht en het kwam niet in me op om me te verzetten. Spelen heb ik er inderdaad mee geleerd. De "Reden" om te spelen totaal niet en toen de druk van de leerplicht wegviel, ging (weliswaar een aantal jaren later) de viool er achteraan. Ieders drijfveer om muziek te maken is weer anders, maar plezier maken tijdens het totale studietraject moet wel gelijk opgaan met het serieus bezig zijn omdat die 2 componenten elkaar ondersteunen. Een vooraf gepland keurslijf van wat je wel en niet hoort te doen op een viool, ontneemt je iedere creativiteit. Zoals Remi het junior korfbalteam beschrijft, zo zou het muziekschool-jeugdorkestje of ander ensemble ook gerund moeten worden. Een team of een ensemble heeft elkaar nodig en daarmee wordt samenspel de bekroning van wat je in je eentje geoefend hebt.
hallo vioolvrienden, bedankt voor al jullie reacties, het was al heel leerrijk, en ik vind het leuk dat mensen hun ervaringen, ideeën, en meningen met mij delen! Ik heb ondertussen een eigen papiertje gemaakt: zoonlief vult elke avond zijn hokje in, een zonnetje als hij heeft geoefend, een wolkje als hij niet heeft geoefend. Drie zonnetjes in één week = stickertje kleven in het weekend + strips lezen. Geen drie zonnetjes = geen strips in het weekend. Per zonnetje meer een extra stickertje. En het werkt... voorlopig... Wat hem ook enorm stimuleert is een klein optredentje op een receptie volgende week, we spelen samen in twee stemmen en hij vindt het fantastisch. Zo merk ik goed dat hij het samen muziek maken echt wel leuk vindt, en dus enkel een positieve stimulatie nodig heeft om tot het noodzakelijke oefenen te komen. Ik hoop dat de tips die hier op dit onderwerp vermeld staan, nog vele andere kindjes kunnen helpen! groetjes, viva
