Vermoedelijk een luxeprobleem voor iemand die zijn meeste haar kwijt is. Maar ter zake. Ofschoon ik nog steeds op de viool speel die mijn ouders lang geleden voor mij kochten, heb ik er nog twee. Violen bedoel ik, geen ouders. Als ik op die andere twee violen speel doet zich het merkwaardige fenomeen voor dat ik voortdurend (ook) andere snaren aanstrijk. Iets dat me op mijn 'oude' viool niet overkomt. Ik nam aan dat dit was te verklaren door mogelijk minieme verschillen in de afmetingen van de andere violen. Kortom, daar moest je aan gewend raken. Dus speelde ik nog twee tot drie maanden door op de 'nieuwe' violen. Het onbedoeld aanstrijken van andere snaren werd dan wel minder maar verdween niet. Als niet-vakman zie ik twee mogelijkheden: - de inspeeltijd (gewenning) op een nieuwe viool duurt (bij mij) langer dan die twee of drie maanden, - het heeft iets van doen met de 'boog' van de kam. Ik weet niet of het woord 'boog' hier iets zegt, maar ik bedoel het gedeelte waar de snaren overheen lopen. Dus is mijn vraag of een wat 'rondere' kam in dit geval een oplossing zou zijn. Want mogelijk is de kam op mijn 'oude' viool wat ronder dan bij de andere twee. Daar is op zich snel achter te komen door de kammen tegen elkaar aan te houden. Maar dat heb ik nog niet gedaan. Mocht iemand een opvatting hebben, hoor ik die graag. Alvast bedankt. Groet, Hopf
Je moet maar zo denken: iemand kan wel z’n haren kwijt raken maar niet z’n streken . En in dit verband ligt je probleem niet aan de strijkstok maar –zoals je zelf al aangaf, aan de ronding van de kam. Een tè grote ronding heeft voor- maar ook nadelen. [net zoals Johan Cruyf altijd zegt: “ieder nadeel heb z’n voordeel”). Grote(re) ronding kam: Nadeel: wanneer je vierklanken of arpeggio’s wilt spelen (bijvoorbeeld uit een van de partita’s van Bach voor solo-viool of een gedeelte uit het 1e vioolconcert van Mendelssohn) heeft een tè grote ronding van de kam tot gevolg dat je een behoorlijke armbeweging moet maken om het bereik over de G-en E-snaar te kunnen halen. Daar wordt je al heel snel bere moe van en het gaat eigenlijk niet. Voordeel: De kans dat je tijdens normaal spel (geen arpeggio’s e.d.) een andere snaar raakt is erg klein. De beste ronding voor de kam is die waarbij de speler voldoende ruimte heeft om geen andere snaren te raken maar toch ook weer niet zo veel armslag nodig heeft voor arpeggio's.
Je kunt niet zonder meer de ronding van twee kammen kopiëren omdat ook de ronding van de toets een factor van betekenis kan zijn. Sommige kammen zijn feitelijk te hoog; er is dan ruimte om de ronding bij te werken. In de meeste gevallen zal een nieuwe kam moeten worden pasgesneden.
Ik ben het niet helemaal met je eens Bert, want wanneer ik een oude kam moet vervangen voor dezelfde (alt)viool kun je de ronding uitstekend overnemen. Sterker nog, je zult de eigenaar van het instrument daar een grote dienst mee bewijzen, omdat hij/zij gewend is geraakt aan de ronding. Maar daarentegen, kun je niet zo maar een willekeurige kam pakken en daarvan de ronding overnemen en kopiëren naar de nieuwe. Want iedere kam hoort bij een bepaald instrument en is daar op pas gemaakt. Wanneer je dat in ogenschouw neemt gaat je eerdere bewering weer op.
Frits, we zijn het dus wel eens, want ik bedoelde kammen van verschillende instrumenten. Ik gebruik meestal een sjabloon met een prettige ronding en werk de kam vervolgens bij, eventueel met behulp van aanwijzingen van bespeler van het instrument, voor zover die verantwoord zijn om te zetten. De te vervangen kam van het instrument kan natuurlijk ook als sjabloon dienen.
Frits&Bert, Jullie, uiteindelijk gezamenlijk, advies in aanmerking (en onder de arm) nemend, ga ik maar naar mijn eigen 'luthier'. Want als ik zelf ga experimenteren voert dat alleen maar tot bot gereedschap. En een slecht humeur Bedankt! Groet, Hopf
Lijkt me een goed besluit, omdat het niet alleen gaat om de ronding maar ook en bovenal om het goed aansluiten van de kamvoetjes. Wanneer je dat nog nooit hebt gedaan is het een hele klus. Heb je daar al enige ervaring mee dan kun je besluiten om het zelf te gaan doen of om het alsnog uit te besteden om je al het werk te besparen. Daar komt dan nog bij dat de kam ge-tuned dient te worden en een goede 'luthier' weet hoe dat gaat en wat hem/haar te doen staat. 'k Ben benieuwd naar het uiteindelijke resultaat.
Vraagje aan Frits, Gebruik jij zo'n hulpstuk/toestelletje, apparaatje om de voetjes van de kam mooi te laten aansluiten op het bovenblad of doe je het met de hand? Remi (Dit bericht is door remi bijgewerkt op 18/03/2006 om 11:36 uur)
Nee, ik heb dat ooit eens bekeken van een plaatje hoe zo'n apparaatje zou moeten werken en dat leek me niks. Sprak me absoluut niet aan omdat het niet werkt naar mijn idee. Nu moet je weten-maar ik denk dat je het al wel vermoedde- dat ik niet zo'n voorstander ben van vijlen en schuren van platte vlakken. Dat komt omdat het met die twee technieken nooit echt gaat passen, omdat het nooit vlak wordt. Dat geldt niet alleen voor de kam, ook hoekklossen, de hals, kielhoutje etc. worden nooit mooi vlak en past dus never nooit niet. Hoe komt dat? Bij iedere vijlbeweging beschrijf je een gedeelte van een boog: het is bijna onmogelijk een rechte beweging met een vijl te maken. De beweging van je af, heeft aan het einde van de "slag" een neerwaartse beweging, gezien vanuit het handvat van de vijl, omdat je druk uitoefent op het te vijlen oppervlak. Die wordt dus nooit vlak maar bol in alle gevallen!! [Otto Möckel noemt dat zo mooi in z'n boekwerk "Die Kunst des Geigenbaues": "Raspelvirtuosen", ik weet niet meer op welke bladzijde dat staat, zou ik op moeten zoeken, maar dat heeft me vanaf de eerste keer dat ik het las zo aangesproken dat ik het nooit meer vergeten ben en ook nooit toepas, want hij heeft volkomen gelijk.] Ik snij alles met vlijmscherp gereedschap en maak bij het snijden van een kam gebruik van de methode van de 'kalkafdruk'. Daarbij strooi ik een beetje talkpoeder (is wat fijner van korrel dan puimsteenpoeder) op de plaats waar de kamvoeten moeten komen, verdeel dit zo egaal en dun mogelijk (dus op het blad) en zet de pas te maken kam rechtstandig op de juiste positie. Die positie heb ik van te voren met een paar potloodstreepjes gemerkt, zodat de kam steeds op dezelfde plaats komt! Ook een potloodstreepje precies in het midden op de kam, is een handige hulp tov de centrale lijn van de bovenbladen! Een andere, veel lagere kam schuif ik naar de toets toe om plaats te maken voor de nieuwe kam, dan kun je de snaren mooi laten zitten en blijven ze redelijk gespannen . Daarna -met de G- en E snaar licht gespannen op de kam- maak ik een heel lichte beweging van maximaal een mm naar voren en naar achteren (= richting staartstuk), til de kam weer rechtstandig op, schuif de kleine kam op z'n plek en verwijder de nieuwe kam. Ik bekijk waar er kontakt heeft plaats gehad met de talkpoeder. Daar waar zich talk op de voetjes bevindt wordt er met een zeer scherp rondvormig mesje (scalpel) materiaal weggesneden altijd in de richting van de nerf af en de procedure herhaald, totdat beide voetjes geheel gewit zijn door de talkpoeder: dan past de kam perfect en kunnen de snaren worden opgespannen. Om het snijden te vergemakkelijken wordt soms gebruik gemaakt van speeksel: even met de tong bevochtigen en het snijden gaat aanzienlijk gemakkelijker. Ik noemde een aantal malen 'rechtstandig', dit is om te voorkomen dat je door een horizontale beweging toch wat talk aan de voetjes brengt en dat zou een foutieve kontaktinformatie opleveren. Met deze beschrijving zou ook Hopf z'n nieuwe kam moeten kunnen snijden, tenminste wanneer hij beschikt over vlijmscherp snijgereedschap. Oh, neen, hij is er al mee naar de luthier. Nou ja, voor de volgende dan maar.
Frits, Ik begrijp precies wat je bedoelt met "Raspelvirtuosen". Het apparaatje heb ik niet maar ik heb wel bekeken of het wat is. Bij de methode die jij toepast moet ja natuurlijk een zeer vaste hand hebben wil je de kam keurig haaks houden. De truc met de talkpoeder kende ik al, ’t is een zeer mooie manier om te kijken waar de raakvlakken liggen. Ik heb het ook eens geprobeerd met calqueerpapier maar dat bleef niet goed op het bovenblad zitten en gaf eigelijk meer een speerboel dan succes. Met het apparaatje “lijkt” het mij een groot voordeel dat de kam zeer stabiel haaks blijft staan t.o.v. het bovenblad. Ook hierbij natuurlijk een zeer kleine beweging om de voetjes correct te laten aansluiten op het bovenblad. Als ik het aansluiten op (het precies aansluiten) een beetje erg “overtrek” zou het optimale contact er pas zijn als de voetjes van de kam een 100% raakvlak vormen met het bovenblad. Kijk ik naar mijn eigen instrument dan zie ik dat de kam(men) welke op mijn instrument hebben gestaan zijn weggezakt (versmolten) met de lak van het bovenblad. Ze zijn natuurlijk in de loop der jaren een aantal keer weg geschoten en er zal wel eens een kam gebroken zijn maar er is meerdere keren een nieuwe kam op mijn viool gezet. Daarbij is mijn instrument met een spiritus lak gelakt en is ook nog eens minder zacht/soepel dan een olielak. Daarmee wil ik zeggen dat een kam waarvan de voetjes netjes aansluiten eigenlijk in de loop van de tijd zichzelf zetten in de lak en dus na verloop van tijd een perfecte aansluiting vinden met het instrument. Nou koop ik de kammen niet bij tientallen of honderden en koop natuurlijk ook niet van die heel dure. Ik heb qua dat een beetje geluk dat er hier op de Waldeck Pyrmondkade een handelaar in muziek instrumenten zit en dat hij kammetjes levert voor c.a. 2,5 euro. Dan is het nog een beetje te doen om met het snijden van een kam wat te experimenteren, de gok te wagen om een bandschuurmachine in te zetten om de kam op dikte te brengen. Het schaven van een kam heb ik niet als prettig ervaren maar ik denk dat het door de schaaf zelf kwam, niet scherp genoeg of te zacht staal en/of onder de verkeerde hoek geslepen. Je weet dat het bouwen (bezig zijn met het proberen te bouwen) bij mij thuis nog al wat probleempjes geeft. En voor schaafwerk aan esdoornhout heb je een solide werkbank nodig. Dus kun je het wel vergeten met een Black en Decker Workmate. Niet stabiel genoeg. Maar goed er zijn meer wegen die naar Rome leiden en als we zo weer over vioolbouw bezig zijn begint het best weer te kriebelen om straks weer (in het zonnetje) op het balkon bezig te zijn. Ik heb hier naast de computer nog een mooi stuk hout voor een bovenblad staan, gelijmd en wel, wachtend op verdere verwerking. Maar goed, ik dwaal weer af, daar ben ik heel erg goed in. In ieder geval bedankt voor de tip van het nat maken van het hout, het snijdt inderdaad een stuk beter, (geprobeerd op een oud kammetje) Remi
citaat Remi: ___________________________________________________ “Dan is het nog een beetje te doen om met het snijden van een kam wat te experimenteren, de gok te wagen om een bandschuurmachine in te zetten om de kam op dikte te brengen”. ___________________________________________________ Als ik dit nu lees springen de tranen me in de ogen en moet ik weer aan onze Ome Otto denken: “Raspelvirtuosen”. Een bandschuurmachine is eigenlijk hetzelfde als een vijl, alleen dan elektrisch. Wordt nooit mooi. Mogelijk wel vlakker dan vijlen, maar bekijk het uiteindelijke resultaat eens onder een loup of zo. En dan vergelijken met eentje die echt gesneden en bewerkt is met een vlijmscherp mes en beitel: een wereld van verschil. Een soortgelijk verhaal geldt voor schuren met schuurpapier en bewerken met een super scherp schraapstaal. En dan bedoel ik met een super scherp schraapstaal eentje die geen "stof" produceert, maar eentje die echt schaaft! En schaven, dat is wat een schraapstaal moet doen. [heeft een verkeerde naam gekregen ]
Remi, die goedkope kammen van de muziekhandelaar zijn vaak-zelfs met scherp gereedchap- niet goed vlak te steken. Probeer (minimaal) eens de kwaliteit Aubert nr. 7; die heeft echt geen bandschuurmachine nodig Zie verder de aanwijzingen van Frits.
Frits/Bert Met het op dikte krijgen van de kam bedoel ik niet de voetjes maar de gehele dikte van de kam. Ook de heren en dames van Despiau gebruiken hier voor een enorme schuurschijf. Helaas staan er geen prijzen bij vermeld, ik koop ze voor c.a. 2,50 euro en vind het een redelijk bedrag om mee te beginnen (het is al meerdere keren misgegaan), Een Aubert VN-07 kost al snel een 7 tot 8 euro en als het daar mee mis gaat zit ik dus dubbel te balen. http://www.violins.on.ca/bridges.html Vandaar de schuurband. Voor het op maat snijden van de voetjes gebruik ik natuurlijk nooit die schuurband. De methode van Frits lijkt me hier prima voor en ik beloof dat ik het ook met de betere kam van Aubert zal gaan proberen. Remi
@ Remi: Nu mijn tranen weer een beetje zijn opgedroogd kan ik me niet langer inhouden met een reactie op je vervolg posts. Ik pik hier en daar maar wat citaten eruit. Remi: “Bij de methode die jij toepast moet je natuurlijk een zeer vaste hand hebben. Opm.: en hier is verder geen oertekst meer beschikbaar van VW.
Frits Ik hoop dat het tranen van plezier zijn geweest en niet van verdriet of ergernis. Wat het perfect (100%) aansluiten betreft denk ik dat er wel alternatieven zullen zijn, je schuimrubber diende als voorbeeld. Wil ik een 100% aansluiting op het bovenblad dan is de oplossing wel heel eenvoudig, lijm de kam met huidenlijm op het bovenblad et voilla. Moet de kam vervangen worden dan verwarmen we de lijm en halen de kam los. De kleine schade aan het bovenblad staat dan in geen verhouding tot het perfecte contact. Nadeel is dat als de kam losraakt, je naar de lijmpot moet grijpen en dus naar de vioolbouwer toe moet. (volgens mij lopen de tranen nu weer over je wangen en zit je te schuddebuiken achter de PC) Uit je reactie op de Workmate maak ik op dat mijn ondernomen pogingen te maken hadden met het ontbreken van ervaring (misschien ook niet het correcte gereedschap) en dat het dus heel goed te doen moet zijn om een kam te schaven (ik bedoel op dikte brengen van de kam). Inmiddels heb ik wel ergens een mal gezien waarin je de te bewerken kam kunt plaatsen om deze te kunnen schaven. Alleen… Schaven geeft ook een (schaaf)patroon in de kam net als de vijl en het schuur papier, hoe scherp je schaaf ook is, je haalt er een minimaal laagje van af. Je krijgt een start en stop punt aan het begin van de schaafkant en aan het eind. Dus weer Raspelvirtuosen. Misschien overdrijf ik als ik het vergelijk met het schaven van kaas. Neem een kaasschaaf en haal deze een paar keer in dezelfde richting over een stuk kaas. Aan het begin krijg je een opstaand randje (mee veren) en aan het einde van de beweging een afopende rand (weer mee veren). Hetzelfde gebeurt bij het schaven van hout. Misschien denk ik op het ogenblik in een cirkeltje maar wat is er mis aan om een plat vlak als dat van een kam (dus het frontale aangezicht) te schuren. Ik denk (weet het bijna zeker) dat ik met het schuren van de kam een mooi egaal vlakke kam kan maken. De haaksheid behouden en voorzichtig naar de gewenste dikte toe werken. Wat de hardheid van olielak of spirituslak betreft heb ik begrepen dat de spirituslak niet alleen sneller droogt maar ook op zeer korte termijn is uitgehard. Bij olielak schijnt de polymeerfase onder invloed van UV een behoorlijke invloed te zijn. Er zijn zelfs gevallen bekend van (oude) instrumenten waarbij kleine krasjes en beschadigingen in de loop der tijd gewoon weg trokken (Willem Bouman). Dit is echter nog nooit geconstateerd bij een spiritus lak. Ik heb ook een van de instrumenten van mijn lerares in handen gehad en weet voor 200% zeker dat dit een met olielak afgewerkt instrument is. De lak voelt ondanks de c.a. 175 jaar aan als een huid, wel hard en beschermend maar niet hard en krasserig als de lak van mijn instrument (spirituslak, ook 200% zeker weten). Nog even een vraag over het op maat maken van de “bovenkant”. Ik neem aan dat na, het goed passend maken van het voetenwerk en de algehele dikte aan de bovenkant eerst de hoogte van de G en de E snaar worden bepaalt en dat dan, afhankelijk van de wens/voorkeur van de violist de ronding voor de D en de A snaar bepaald wordt. Ronder voor een beginnende violist (meer onderlinge afstand bij het aanstrijken en afhankelijk van de wens wat vlakker. BTW ook nog een kammetje gevonden uit de massa verkoop van 2,5 euro en het blijkt een Aubert 5 te zijn, helaas niet een 7. Remi
Om je uit de brand te helpen waren het "tranen" van teleurstelling en zeker geen vreugdetranen! Schuimrubber is in het geheel geen alternatief: dempingsfactor, weet je nog? Te zachte lak: geen goed spul --> dempingsfactor, weet je nog? Voor je suggestie de kam vast te lijmen met de gebruikelijke huidenlijm: is in ieder geval niet behept met een dempingsfactor wegens het feit dat deze lijm behoorlijk hard is. Dus zou ik zeggen: lijm vast die kam! Later merk je dan wel waarom men de kam al honderden jaren lang niet vast lijmt. Waarom heb je last van “schaafpatronen”? Het moet toch mogelijk zijn een oppervlak met een schaaf te bewerken zodanig dat het gehele vlak perfect vlak is, dwz zonder ‘schaafpatronen’ zoals jij ze noemt. Wanneer je daar last van hebt moet je de uiteinden (de hoeken) van je schaafbeitel een ietsje afronden en klaar is Kees, nooit meer schaafpatronen en een perfect glad oppervlak. Leve het schaven!! Het verschil tussen schuren en schaven: moet je op microschaal zien. Wanneer je het nut van schaven niet inziet, moet je gewoon blijven schuren, mij maakt het niet uit. Voor wat betreft mijn opmerking over spirituslak: ik beweerde dat spirituslak niet per definitie harder is dan olielak. Dat hangt namelijk geheel af van de erin opgeloste componenten (harsen). Je kunt harsen nemen die na droging tamelijk hard zijn (Körnerlack, Shellack, Mastix) , maar zachter (Gummi Elemi) is eveneens mogelijk alsmede een combinatie van die twee. Zo kan ik een spiritlak toepassen die weliswaar snel droog is maar toch een zachtere lak achter laat dan een veel langzaam drogender olielak. Het feit dat het een spirituslak is of een olielak doet eigenlijk niet ter zake voor de hardheid van de gedroogde laklaag: het drogingsproces is de bepalende tijdsfactor. Bij olielak is het hardingsproces een wat langduriger zaak (onder invloed van UV) maar dat kan tegenwoordig uitstekend versneld worden door een zogenoemd UV-kabinet, waar de meeste olielakgebruikers wel over beschikken, om niet maanden te hoeven wachten om een instrument af te leveren met een volledig uitgeharde laklaag. Voor wat betreft je zekerheidspercentages ben ik niet onder de indruk, omdat het jouw vermeende zekerheden zijn, die met wat meer achtergrondinformatie een heel ander licht op de zaak werpen en daardoor drastisch in percentages naar omlaag gaan. Zuiver statistisch gezien is de maximaal haalbare zekerheid: 100%, dus alles wat daar boven zit is irreëel. Dan je vraag over “het op maat maken van de bovenkant”: ik kom daar in een latere post uitvoerig op terug. [moet even zien, dat ik wat illustratief materiaal kan aandragen waarmee ik mijn verhaal kan verduidelijken en onderbouwen, zodat andere lezers er ook nog wat van begrijpen en er iets aan hebben].
Frits, De reden dat ik wat laat reageer is dat ik je reactie een aantal maal heb door gelezen en wilde nadenken over jou reactie. Ik heb je raad ter harte genomen. Vergeef me al ik er geen kwaad in zie dat het schuren van de grote platte vlakken van een kam heel netjes op een schuurschijf of band kan gedaan worden. Het vast lijmen van de kam op het bovenblad was slechts een theoretische mogelijkheid, afgezien van de eventuele schade aan het bovenblad lijkt het me heel onverstandig de kam op een dergelijke manier te fixeren. Was dit wel “de” oplossing geweest dan had men het allang gedaan, honderden jaren voordat ik op het idee gekomen was. Wat de schaaf patronen betreft denk ik dat het komt omdat ik de kam niet goed kon fixeren/vast zetten en misschien met een iets bot aan het worden schaafje ben bezig geweest. Het zou kunnen. De eerlijkheid gebied mij te melden dat ik wat het schaven betreft ik even uit mijn geheugen moet putten, ik weet dat ik het eerst met een “David”schaafje heb geprobeerd en daarna met een poetsschaafje van Stanly. Toen het resultaat tegen viel ben ik overgestapt op schuurpapier en bij de volgende poging eigenlijk direct met de bandschuurmachine begonnen. Afijn de kam was op dikte. Maar ik heb me voorgenomen mijn (vioolbouw-)leven te beteren en zal zeker nog wat kammen gaan proberen met de schaaf op dikte te brengen. Voor het “snijden” van de kam voetjes i.p.v. het schuren heb ik je raad/advies al ter hand genomen en heb vanavond zitten… snijden. Helaas ontbrak mij vanavond wat talkpoeder (we zijn uit de kleine kinderen) dus heb ik met wat verpulvert schoolbordkrijt mogen werken. Mijn hemel wat een rot baan, ondanks de relatieve grove korrel van het krijt blijf je maar bezig minuscule stukjes hout weg te halen, keer op keer. Het resultaat zou ik niet durven posten, daar de voetjes onderling nog wat in dikte verschillen, o.k. ’t is misschien maar een kwart millimeter of minder maar ’t is met het blote oog zichtbaar. Het hout even nat maken is ook een goede tip, dit snijd inderdaad heel makkelijk. Het hele verhaal van spirituslak/olielak sla ik even over (bewust), daar heb je gelijk in. Je kunt niet zondermeer zeggen dat een spiritus lak…. bla.bla bla of een olie lak bla, bla, bla. Voor wat betreft de 200% zekerheid waar over ik schreef. De fout van mijn kant is dat het in o.a. het Westland een manier van uitdrukken is dat je het (en nu moet ik voorzichtig zijn) zeker weet, meer dan zeker weet. Welke ik heb overgenomen. ’t Is eigenlijk meer een manier van uitdrukken, je weet iets zeker, heel zeker, heel heel zeker of je weet iets absoluut zeker. Dus die 200%… Ik kreeg via mijn lerares te horen dat de lak van haar viool, dat Duitse oude ding waar zij op speelt ondanks de leeftijd nog zo goed in de lak zit, een prachtige (nu komt het woord) olielak. “Bijna satijnachtig” . En het mooie is dat Joseph Vedral (bij mijn weten) geen instrumenten met certificaat verkocht die… niet… afijn. Olielak dus. Je ziet het verschil, je voelt het verschil en je ruikt het verschil (nitro-lak even buiten beschouwing gehouden). Remi
Remi, Ik heb ook nog eens even wat voorgaande posts nagelezen en merk dat ik het nergens heb over het schaven van een kam. Wèl over het snijden met een mes en bewerken met een beitel (beide super scherp). Want, een kam schaven is riskant: het hart ligt er zo uit (en een cardioloog kan er niks mee!). Dus hier is door mij mogelijk wat verwarring opgetreden. Ik weet niet zo goed het moment te vinden waarop de suggestie gewekt wordt dat de kam met een schaaf dunner gemaakt moet worden, het is er kennelijk heel subtiel ingeslopen. Ik hoop het hiermee weer te hebben recht gezet. De opmerkingen over het schaven van andere onderdelen die vlak moeten worden, houd ik overeind. De kam op dikte brengen dus met een beitel doen!! Wanneer je de kam met de ronding laat steunen teggen een soort houder kun je vanuit het centrum naar de ronding en naar de zijkanten toe materiaal wegnemen. Uiterst voorzichtig te werk gaan bij het hart. Is een “David-schaafje” zo’n ding met een scheermesje? Als dat zo is heb ik zoiets ooit wel eens bekeken: lijkt me een erg slap blad hebben en heeft me er ooit van weerhouden tot aanschaf over te gaan. Kamvoetjes: Het is mogelijk dat de samenstelling van de door jou gebruikte verpulverde schoolkrijt een beetje anders is dan de vroegere krijtjes, waar je wèl heel goed fijne kalkstof van kan maken. De huidige krijtjes bevatten allerlei toevoegingen om het stuiven te voorkomen. Een te grove korrel kan de resultaten ernstig negatief beïnvloeden omdat lang niet overal kontakt ontstaat en daarom foutieve informatie oplevert. Percentage zekerheden groter dan 100%: Ik woon –zoals je weet- zelf ook in het Westen des lands, dus daar kan het niet aan liggen. Ik had best wel in de gaten dat je er behoorlijk zeker van was en dat je daarom de 100% te boven ging. Maar het is een beetje als bij de waarheid: iets is waar of is het niet, daartussen zit niets. Een beetje waar bestaat niet, evenmin als half waar. Voor nu: niet meer over nadenken. We begrijpen elkaar wel. P.S. Ben nog niet toegekomen aan de beloofde illustratie(s).
Beste Frits, Ik heb ook mijn eigen reacties nog eens door genomen, ik ben inderdaad degene die begonnen is over schaven, eerlijk gezegd heb ik nooit geprobeerd een kam met een bijtel op dikte te brengen. Het schaven ging niet dus werd het schuren. Maar gelukkig hebben we violistenweb.nl en heb ik de afgelopen dagen weer heel veel geleerd. Om maar even spreekwoordelijk te zeggen ik weet voor 200% dat ik nog heel veel moet leren, eerst lezen en onderzoeken, dan doen. Er zijn dus niet voor niets opleidingen voor vioolbouw/instrumentenbouw. De site waar ik het een en ander heb gevonden over het snijden van kammen is: http://www.musictrader.com/string4m.html Helaas staat ook de bandschuurmachine in het lijstje. Remi Oh ja, nog geen talkpoeder kunnen kopen, winkel was dicht. Maar de buurtjes hebben pasgeleden een baby gekregen.
Remi, Ik hoor nog graag van je hoe dat zit met dat Davidschaafje. Die website spreekt behalve van een bandschuurmachine ook over schaven, lijnolie, ammonia en een alifatische Resin, waarvan de laatst genoemde beter bekend is als Timmermans’s lijm (ik denk dat het gewone PVA of te wel polyvinylacetaatlijm is), die toch ‘verboden’ dient te zijn in de instrumentenbouw. De chemicaliën worden verderop in de site nergens meer genoemd, zodat ik niet weet wat Lars Kirmser er mee wilde. Een aantal plaatjes van die site heb ik al eerder gezien ergens op ‘ons’ violistenweb, waar het ging over de haakse hoek van de kam als ik het goed heb en over de positie van het brandstempel voorzien met het nodige commentaar van mijn kant. Ik zou zeggen, als er iets van je gading bij is, neem de kennis tot je en doe er je voordeel mee.
