Mijn cello heb ik nu 4 maanden en ik ben er ontzettend blij mee! Uiteraard ben ik nog druk bezig om hem te leren kennen en ik kom tot de verrassende ontdekking dat het eigenlijk is, alsof mijn cello een eigen karakter heeft, als een levend wezen. Heel bijzonder, want met andere instrumenten heb ik dat nooit zo ervaren. Als ik het karakter met 1 woord zou moeten duiden, zou ik zeggen: onbevangen. Het is net een jonge hond die zo blij is je te zien en je enthousiast kwispelend en huppelend komt begroeten, vol verwachting, popelend om met je te spelen. En daar word ik dan weer helemaal blij van! Nou vraag ik me af, hebben jullie dat ook? En met welk woord zouden jullie het karakter van je instrument willen omschrijven? Ik ben heel benieuwd!
Ik speel de laatste tijd op een Viool die ik zes jaar geleden in een dolle bui heb aangeschaft en daarna nooit heb gebruikt omdat ik het geluid wat schel vond. Een tijdje geleden het toch maar weer eens geprobeerd, andere strijkstok iets aan de kam veranderd en inderdaad we beginnen aan elkaar te wennen, het blijkt een eigenzinnige dame te zijn die veroverd wil worden dat wel. Iedere keer als ik haar uit de kist til waarin ze zo lang gevangen heeft gezeten laat ze steeds fraaier haar stem horen, eindelijk vrij zingt ze en de snaren resoneren prachtig mee, het geluid is niet schel maar helder. En ik krijg steeds meer spijt dat ik haar zolang heb miskend, en andere heb bespeeld en andere aangeschaft, ik was zoekende naar de schat en de schat bevond zich in mijn eigen huis. Ze heeft niet alleen een mooie stem maar ze ziet er ook nog fraai uit, mooie niet te glanzende lak die werkelijk pico bello is opgebracht, een mooi gevlamd ruggetje en haar fijn generfde voorkant mag er ook wezen. Klink ze beter door de andere strijkstok of door de wat veranderde kam ik weet het niet, of komt het dat ze zes jaar ouder is en gerijpt in de kist, ik wou dat ik het wist, maar een karaktertje heeft ze wel dat is wel duidelijk.
Wat een leuk topic, gevoelige snaar! Mijn acoustische cello: uitnodigend, het voelt als een warm welkom om er samen wat moois van te maken. En lukt het even niet, never mind, morgen gaan we er samen weer tegenaan! Of later op de dag! De electrische: heeft ook eigen, onversterkt geluid. Heeft iets verlegens. Maar het hele instrument met al haar mogelijkheden 'ruwe bolster, blanke pit'. En de kemences, daar groeit ook iets mee, heb er nog niet precies woorden voor gevonden. Beschrijving komt nog.
Hier in de winkel staan 25 celli en hangen bijna 100 violen en ik ben blij dat zich allemaal muisstil houden en niet kwispelen met hun staartstuk wanneer ik binnenkom
Hoe zit het met de geschiktheid en aantrekkingskracht van iemand voor een bepaald instrument en welke persoonlijkheidskenmerken maken iemand bijvoorbeeld geschikt voor een strijkinstrument, en kan je karakter veranderen door de invloed van het spelen daarop, allemaal vragen waarop niet zo gemakkelijk een antwoord is te geven. Want wij hebben het in dit topic nu wel over het karakter van ons instrument, maar eigenlijk beschrijven we onszelf dus ons eigen karakter, want Bert zei het al, strijkinstrumenten kwispelen niet, kwispelen doen wij namelijk zelf. Er schijnt echter wel een duidelijk verband te zijn tussen onze persoonlijkheid en de geschiktheid en voorkeur voor een strijkinstrument. Een strijker is over het algemeen wat introvert, maar ook zijn het meegaande karakters mensen die graag meespelen in orkesten, ze hebben dus plezier van het spelen in een groep, wel zijn strijkers soms wat afstandelijk wat op zichzelf, ze zijn ook gedisciplineerd, wat natuurlijk nodig is omdat vorderingen op strijkinstrumenten veel tijd vraagt. Maar ja misschien beschrijf ik in het bovenstaande ook wel weer mijn eigen karakter, je weet maar nooit. Tobias
Dat vind ik zelfs een heel mooi nieuw topic waard. Het is ook iets anders dan karakter van het instrument. Natuurlijk is er wel samenhang. Wie iets over jouw topic geschiktheid en aantrekkingskracht schrijft, ontkomt er denk ik niet aan om iets over zichzelf te zeggen. En dat is nou net wat, als strijkers introverte types zijn, het misschien lastig maakt om daar een lekkere 'boom' over op te zetten. Strijkers staan bij veel mensen bekend als nogal gevoelige figuren. Maar op alle terreinen wordt er vaak sterk gegeneraliseerd. Je kunt wel stellen dat we als strijkers bereid zijn eindeloos precies te luisteren of we wel goed zitten met de toon. We zijn best allergisch voor het nét-ertegenaan. We kunnen taai volharden in de zoektocht naar de juiste toon, klank etc. Misschien is introvertie wat dat aangaat wel een nuttige, functionele eigenschap. Wat betreft spelen in orkest of kamermuziekbezetting of solo....er zijn strijkers die juist heel fanatiek op solospel aansturen. Die willen helemaal niet gehoorzamen aan een dirigent. Deze solisten kunnen het nog wel vinden met hun vertrouwde pianist, maar verder.... En anderen genieten van het opgaan in een orkest en het resultaat daarvan: een mooi concert. Teamwork! Als je als kind, jongere, volwassene altijd al moeite had om een toon enigszins op de juiste hoogte na te neurieën, dan moet je niet gekweld worden met lessen op een strijkinstrument.
Samenhang is er zeker. Ik mijn vroegere conservatoriumjaren (ik studeerde toen klassiek saxofoon) maakten we er een sport van om bij de nieuwe lichting eerstejaars te raden welk instrument iemand bespeelde, puur op uiterlijk en gedrag. En ik moef zeggen, dat lukte verbazingwekkend goed, vooral als het ging om blazers. Maar ja, dat was natuurlijk mijn wereldje. Zangers sprongen er altijd direct uit, die waren extravert en gesticuleerden uitbundig. Gitaristen leken juist verlegen, alsof ze hun instrument gebruikten om achter weg te kruipen. Trompettisten waren vaak haantje de voorste, hoornisten bescheiden en nuchter. Trombonisten met afstand de grootste lolbroeken. Gevolgd door slagwerkers. Saxofonisten waren toch vaak een beetje opvallend, geen doorsnee. Strijkers weet ik eigenlijk niet , nooit veel contact mee gehad. Blijft natuurlijk de vraag, of ik met mijn overstap naar cello nu moet concluderen dat ik een andere persoonlijkheid heb gekregen?..
Waarschijnlijk een dubbele persoonlijkheid, is reeds te zien aan de twee blauwe gezichtjes, hoop niet dat die blauwe smoeltjes op drankzucht duiden.
In het geval van blazers is het vermoeden dat er een relatie bestaat tussen de orale karakterstructuur volgens Freud en het willen bespelen van een blaasinstrument, het zou een teruggrijpen kunnen inhouden op het orale stadium waarin men onbewust opnieuw de vreugde van de borstvoeding wil beleven door voorwerpen in de mond te stoppen. Immers ook het mondstuk van een blaasinstrument wordt in de mond gestopt of tegen de mond gehouden.
Ja, dat geeft wel te denken, die overstap. Misschien beetje genoeg gekregen van een zekere opvallendheid? Ik ben van piano naar cello overgestapt. Wat zou dat dan betekenen? Beetje meer van soort solo-instrument naar samenspel? Hé, in je verhaal miste ik nog de pianisten. Verder vind ik de typeringen wel herkenbaar; dit kom je zo ook tegen in het amateurcircuit op muziekscholen e.d. Volgens mij is er zelfs binnen strijkers nog verschil. Violisten die gehoord willen worden (beetje haantje-de-voorste soms), altviolisten die al wat meer op samenklank uit zijn en cellisten zijn heel erg sociaal, op het groepsgebeuren en de muziek samen gericht (vertelde mijn leraar) en contrabassisten kruipen misschien ook wat meer achter hun instrument (dat heeft ook wat weg van basgitaristen, bovendien kunnen ze makkelijk switschen tussen basgitaar en contrabas).
Die is fraai! Dus blazers hebben last van regressie en sublimeren dat muzikaal. Zo gaan we toch weer heel anders naar de fanfare en de harmonie-orkesten luisteren, want daar zit het boordevol oraal. En hoe zit het met de strijkers? Wat zou Freud daarvan vinden? Na blazers nu de strijkers op de divan!
Zo hoorde ik eens de volgende omschrijving van een strijkkwartet: Een eerste violist die ervan overtuigd is dat hij de eerste violist moet zijn, een tweede violist die vindt dat hij eigenlijk eerste violist had moeten zijn, een altviolist die maar niet beseft dat hij nooit eerste violist kan worden en een cellist die dit gekonkel ver beneden zijn stand acht...
Ja, die is mooi! Ik zou ook eigenlijk die film moeten zien over het strijkkwartet. Daar is het op de één of andere manier niet van gekomen en wellicht kan ik die nog ergens van downloaden (of dat er een dvd van is). Kijken of daar die typeringen ook in terugkomen, en natuurlijk al het andere dat die film wil vertellen. Zo ook van Anna Enquist: het kwartet. Ik verwacht van Enquist geen platte algemeenheden/typeringen, ben benieuwd hoe ze de leden van het kwartet typeert. Heb jij die film en/of dat boek gezien/gelezen?
Karakter van het instrument en vanwaar mijn voorkeur: ~ ik zat te studeren aan een bureautje op zolder en radio 4 liet een bijzondere klank horen. Toen het nummer voorbij was noteerde ik 'Jaqueline du Pre', de celliste. Ik begon op de cello te letten en vroeg een plaat op m'n verjaardag. ~ jaren later vroeg ik, als vervend luisteraar, aan een cellolerares: 'zou ik dat ook nog kunnen leren?'. En ja, het ging nooit meer over; het geluid alleen was het begin. ~ mijn instrument lijkt wat ingetogen, maar als de communicatie eenmaal op gang komt spreekt en zing deze cello wonderlijk. Een helder, warm lied met de klank van een boom (als het ware). En als een ander de cello even bespeelt laat het instrument weer andere kwaliteiten zien.
Ja, Jaqueline du Pré, heeft in mijn jonge(re) jaren ook een diepe indruk achtergelaten. Er is op YT nog wel een filmpje waarin ze het celloconcert van Edward Elgar speelt. Was in de jaren 60 of zo. Even zoeken. Ja, 1967. Als je ziet hoe energiek dat er aan toe gaat. Ik vond het destijds geweldig en nu nog steeds. In het begin moet ze er blijkbaar even 'in komen' want de intonatie laat het een beetje afweten, maar daarna: super! Op de YT film staat Barenboim te dirigeren en dan te weten dat hij net met Jacqueline getrouwd was. Helaas kreeg ze MS. Zeer tragisch. Ik heb er ook -jaren geleden al weer- een film over gezien. Was redelijk biografisch, ging ook over haar zus die jaloers was en dergelijke. Of het allemaal op waarheid berustte valt te betwijfelen.
Ja, die verfilming van haar leven: enerzijds prachtig en tegelijk geeft het inderdaad misschien wel een vertekend beeld. De werkelijke Jaqueline: ja, wat een vitaliteit en diepgang, he!
Waar het verhaal vandaan komt, weet ik niet, maar het schijnt nog veel dramatischer te zijn rond haar en Barenboim. Terwijl zij enorm leed onder MS, veel dingen al niet meer kon doen en verkommerde, schijnt het dat Barenboim intussen met een andere vrouw aan de haal was gegaan. En dat schijnt zij geweten te hebben..... Maar ja, berust dit op feiten?
Dat is wat de film ons laat zien. Hier zijn veel kritieken op geweest en men twijfelt aan de juistheid. In diezelfde film schijnt Hillary, de zus van Jacqueline, aan de haal gegaan te zijn met Daniel, maar ook dat is nooit bevestigd. Kijk, zo'n film 'doet' het natuurlijk veel beter als er een dergelijk sensatieverhaal in zit. Mij lijkt het onzin.
