Voor diegenen die wel eens willen horen of er dan werkelijk verschil zit tussen de klank van een Amati, Stradivarius, Guarneri del Gésu, Carlo Bergonzi of een Casparo da Salo, is er al een hele tijd een CD in de handel (1989) die dat mogelijk maakt. Je moet het even weten, want ik ben er door niemand op attent gemaakt, maar ‘liep er tegenaan’. Er worden op 14 verschillende violen precies dezelfde maten gespeeld van het vioolconcert in G van Max Bruch. De CD heeft als titel meegekregen: ‘The glory of Cremona’ . De violen worden bespeeld door Ruggiero Ricci. In een Amerikaans forum heb ik wel eens gelezen dat er lieden zijn die dat dan opnemen op een soort spectrum-analyser en er dan allerlei onderzoeken op uit voeren, dat wil zeggen op het klankspectrum. De bedoeling is dan om een bepaalde karakteristiek of eigenschap toe te kunnen schrijven aan een bepaalde bouwer. Maar er schijnt te veel spreiding in de resultaten te zitten om dat te mogen doen. Het is ook maar de vraag of al die violen die bespeeld worden echt authentiek zijn. Wanneer er zangbalken worden vervangen en andere dikteverdelingen worden aangebracht op de bladen, of inkorten van de hals, het zou best wel eens invloed kunnen hebben op de klank. Dat zou dan de grote(re) spreiding verklaren. Voor wie die CD niet wil aanschaffen is er een alternatief: http://www.youtube.com/results?search_type=&search_query=The glory of cremona Er zijn hierin bepaalde gedeeltes van de bewuste CD te beluisteren. Er wordt aangegeven om welk instrument het gaat. Er is echter wel een nadeel met deze methode: je moet de verschillende fragmenten snel laden, anders is de klank weer uit je geheugen verdwenen. Met een beetje snelle PC gaat het wel. Frits
Mooi. De paar maten die er gespeeld worden worden ook steeds fascinerender door de sobere herhaling. Wat een feest moet dat zijn als je zo`n goed violist bent dat je op al die prachtinstrumenten mag spelen. Ik heb een paar keer cello`s mogen bespelen die mijn budget en spelniveau ruim voorbijschoten. Dat vond ik al zo`n bijzondere ervaring.
Er zit echter een heleboel tussen de oren! Duur en oud is niet hetzelfde als mooi en goed. Op YouTube zijn leuke filmpjes te vinden; bijvoorbeeld de filmpjes over The mystery of the Stradivarius, onderhoudend en leerzaam. Je leert je eigen instrument weer waarderen!
Maar wanneer oud zo oud is dat we mogen spreken van een antiek stuk en wanneer het ook nog eens behoorlijk schaars is, wordt het vanzelf duur. Kijk maar eens naar de serie ‘Tussen Kunst en kitsch’: ik verbaas me er wel eens over hoeveel waarde er wordt toegekend aan een voorwerp, alleen maar om dat het aan die criteria voldoet. Maar ook het omgekeerde komt voor: oud en schaars, maar niemand heeft er interesse in en dan is de waarde niet erg hoog. Wat Liuwe denk ik bedoelt is, dat een instrument wat betrekkelijk jong is (een jaar of 25 om de gedachten te bepalen) best heel mooi kan klinken en niet idioot kostbaar hoeft te zijn in de aanschaf! Frits
