Aangestoken door Wispelweys laatste versie van de cellosuites, wilde ik ook graag eens in een lagere stemming spelen. Nou heb ik stalen snaren (jargar en larsen) op mijn cello, dus niet de vereiste darmsnaren, maar ik wilde gewoon eens voelen wat of het uitmaakte. Ik heb mijn cello nu op ongeveer 415 gestemd. Het is altijd lastig om te beschrijven, maar ik probeer eens wat: - Ik word uitgenodigd om iets langzamer te spelen. Van een stevige pas naar waardig schrijden. - De klank gonst een beetje meer (maar niet overal! daarover later) de schelheid is er vanaf. - Over het algemeen spreekt het iets minder goed aan, vandaar die noodzaak tot trager en meer bewust strijken. Wat echter vooral in het oog springt is een enorme wolftoon. Erger dan ik `m ooit eerder heb gehad. Nou heb ik eerder al eens een stukje gepost over de wolf. Zie hieronder tussen de dubbele haakjes. ((Mijn nieuwe cellojuf was zeer opgetogen over mijn wolf. Ik moest de wolf koesteren, ermee spelen, `m juist te pakken zien te krijgen om zo de techniek voor de rechterhand te verbeteren. Laat `m wauwen, stotteren, overslaan. Maar dan op commando. Nog nooit eerder is mijn rechterhandtechniek zo snel verbeterd.)) Daarin mag je best lezen dat ik een wolf geen ramp vind, maar een uitnodiging. Maar toch roept het wel enkele vragen bij me op: Als ik nou overga op darmsnaren in de 415-stemming, blijft die wolftoon dan? Wordt hij sterker? Zwakker? Wat maakt deze wolftoon zo aanwezig? de lagere spanning? De lagere toon? Wat extra lastig is, is dat de wolf op de C zit. Dat maakt dat de C-snaar bijna niet meer tot klinken te brengen is, en ik bij de C op de G-snaar heel aandachtig moet strijken met precies de juiste hoeveelheid kracht en snelheid. Hetgeen lekker doorriedelen bemoeilijkt.
Niets van te zeggen: met wat geluk verdwijnt hij of zwakt hij af (of verschuilt zich op een ander plekje) Er is een afdoende remedie tegen wolftonen op een cello. Een rechtstreekse link plaatsen mag hier niet, maar google eens op Wolfdoder "Eliminator" v. cello
Als je darmsnaren zou gebruiken neemt de kamdruk iets af. Of dat nu juist gunstig is of niet valt van te voren niet te zeggen. Blijkbaar was de kamdruk met stalen snaren en gestemd met de A op 440 Hz, juist goed voor een acceptabele wolftoon op een acceptabele snaar. Het is ook niet een kwestie van even proberen, want een setje darm- of kunststofsnaren voor cello is een behoorlijke investering.
Dat kleine beetje ervaring dat ik heb met wolfdoders is: - Het gewichtje dat op een bepaalde plek in de kast tegen het voorblad wordt aangeplakt lijkt de klank te smoren. Het doorzingen wordt gestopt. - het busje dat, meestal, om de G-snaar wordt aangebracht in het stukje tussen kam en staart wordt gebruikt om de snaar achter de kam te `stemmen'. Als de snaar een hele hoge e laat horen, dan is de wolf, als die op de E zat, gedempt. Het is echter razend moeilijk, tot bijna onmogelijk om dat korte stukje snaar te stemmen met zo`n lomp stuk schroefijzer. - Je hoeft ook maar een beetje andere stemming aan te houden of de wolf heeft zich verplaatst. Met andere woorden. Een echt afdoende oplossing heb ikzelf nog niet meegemaakt. Mijn cellojuf zegt: de klankkast een beetje tussen de benen knijpen laat de wolf vaak net iets verplaatsen.
Wat je dan in feite doet is meer massa toevoegen aan je corpus. Dat doet een gewichtje op de juiste plaats op het bovenblad, die magnetisch op zijn plaats blijft, ook! Hoe steviger je knieën tegen de zijkant drukken des te meer contact er is en dus meer massa wordt toegevoegd. Door de druk te variëren kun je een beetje 'spelen' met de toegevoegde massa.
Zou het niet kunnen dat je door te knijpen een iets ander patroon van interne spanning aanbrengt? Dus dat je de kast iets comprimeert. Dat heb ik tenminste steeds gedacht. Of knijp je daar niet hard genoeg voor?
Ik heb altijd gelezen dat er door met de knieën te knijpen, meer massa wordt toegevoegd. Er gaat dan ook wat trillingsenergie door je botten. Of door het kniecontact ook een beetje vervorming plaats vindt zou best kunnen, maar dan moet je nogal wat kracht uitoefenen lijk mij. Maar misschien is een ietsje al genoeg?
