Ik zit al een tijdje te denken wat mijn ideale klassieke concert zou zijn. Van de symfonieën voor na de pauze staat Ring Ohne Worte van Wagner van Loorin Maazel vrij hoog en de Alpensymfonie van Richard Strauss, maar de mooiste is toch de 6e symfonie van Sibelius. Eerst die ijle ijzige strijkersklank in het 1e deel, dan idem bij de blazers in het 2e deel. Een 3e deel met een gek ritme dat zo voorbij is en dan het 4e deel met de overtreffende trap erin. Voor de vioolconcerten voor de pauze zou hier goed het eveneens Finse vioolconcert van Erki Melartin bij passen, maar kies ik voor het 2e vioolconcert van Martinu. Na enige dissonante akkoorden begint de solist al snel met een cadens richting eeuwige harsvelden en een paar maten later opnieuw en dat is nog maar het begin van het vioolconcert. Bij de ouvertures had ik lang niet echt een stuk wat ik zag zitten totdat ik in m'n auto een cd-box draaide van Sibelius symfonieen en symfonische stukken en daar de zwaan van Tuonela tegenkwam. Prachtige ijl strijkersbegin met sordine en een grote solo voor de Engelse hoorn en de cellosolist die een loopje naar boven speelt. Daarna het pizzicatogedeelte dat hier iets te snel gespeeld lijkt te worden of is het meno mosso? Ook is de laatste pizzicato niet tegelijkertijd, het lijkt wel een pizzicato met voorslag. Dirigent zeg er eens iets van bij de repetitie. Blijkt er ook een harp mee te doen. Totdat 4 hoorns tegelijk een akkoord inzetten en de hoge strijkers los gaan, waarna de Engelse hoorn het weer overneemt en het stuk eindigt met het hemelse sordine gestrijk van de hoge strijkers en wordt afgesloten met de solocellist. Bovenstaande stukken heb ik zelf allemaal eens gespeeld, op de zwaan van Tuonela na, wat anders is dan de beleving van een stuk horen in de concertzaal . Wat is jullie favoriete concert? Dit zijn mijn stukken ouverture solistisch stuk pauze symfonie
Prachtig concert! Wat een leuk topic! Die ouverture kende ik tot op heden helemaal niet en dankzij jou nu wel! En dan die prachtige cellosolopartijen! Nu moet ik eens nadenken wat mijn favoriete concert zou zijn en dan ook nog eens een mooie geheel ervan maken..een uitdaging! Wordt vervolgd!
Van dit trompetconcert van Haynd word ik altijd blij. Meteen in het begin al spat de levenslust eraf. Bij de muziek van Haydn schijnt toch meestal de zon, maar bij deze muziek is het volop zomer. Dan horen we even alleen de trompet. Daarna treed als het ware de midagrust in. In het weidse landschap ligt het dorpje te dromen. De duiven zitten in de goot van het kerkje wat te doezelen in de zon. Dan opeens ontstaat er wat leven, de postkoets komt eraan. Na zijn werk gedaan te hebben verdwijnt hij weer in de verte, het dorp in zijn zomerse heerlijkheid achter zich latend.
Wat ik voor de pauze wil, moet ik nog beslissen, maar na de pauze: Zeer kleurrijk met een prachtige rol voor de cello!
Zou deze muziek verboden moeten worden, ik dacht het niet. Want alles wat verboden is, willen de mensen consumeren. En dat consumeren, dus beluisteren is deze muziek volgens mij niet waard. Mag ik het eigenlijk wel muziek noemen. Muziek behoort toch aangenaam te zijn te ontroeren of anderzins het oor of het gemoed te strelen, en dat doen deze klanken niet tenminste niet bij mij. Graag zou ik dan ook in de ziel kijken van diegene die dit mooi vind. Wat zal ik daar dan aantreffen, waarschijnlijk een landschap wat ik niet ken. Een onbekend gebied nog onbekender dan de achterlant van de maan. Misschien is het mooier dan het landschap in mijn eigen ziel, misschien lelijker, maar in ieder geval anders.
Sinds wanneer word je uitgenodigd op de divan te gaan liggen als je een muziekstuk kiest voor je ideale klassieke concert?