Hoi, Ik vroeg me af of iemand het volgende herkent: Ik heb al zo'n 3 jaar vioolles en het gaat best goed. Wat alleen wel tegenvalt is het echt muzikaal spelen van stukken (dus het overdragen van emoties / je muzikaal uitdrukken). Meestal ben ik na een week oefenen al blij als ik etudes goed intoneer en een goede houding heb. Je moet ook op zoveel letten (intonatie, vibrato, posities, stokvoering, streek, noten lezen, afijn dat hoef ik jullie natuurlijk niet te vertellen ) Maar verder dan 'spelen wat er staat' komt het meestal niet (en toeggegeven het komt nog verdraaid veel voor dat ik niet eens speel wat er staat ) En het mooie is juist dat je met muziek een mooi verhaal kan vertellen en met een instrument jezelf uit kan drukken. Is dit herkenbar en hoe kan ik dit verbeteren ? Groetjes Adagio
hoi Adagio Als betrekkelijke beginner heb ik weinig grond van spreken, maar mij helpen de volgende dingen: -studeer op een nivo dat boven je macht ligt, maar speel op een nivo dat je ruim voorbij bent. -geef jezelf de ruimte om ernaast te zitten. varieer naar hartelust. er is niks heilig en onaantastbaar. ik beschouw de aanwijzingen van de componist als een voorstel, niet als een gebod. het is een feest om bekende noten een wezenlijk andere draai te geven. Mijn vorige leraar zei wel eens om het ijs te breken: en nu als Andre Rieu nadat ik een tijdje op Haendel had zitten zwoegen. muziek mag feest zijn, dat geeft alleen maar betekenis aan de ernst. succes ermee Jos
Ik heb nu 2 jaar les en ervaar hetzelfde. De oefenstukjes klinken van geen kant. Dat komt bij mij omdat ik alle concentratie nodig heb voor het lezen van de noten en de juiste vingerzetting. Als er ook maar 1 moeilijke noot in een stuk zit, bv aan het eind, dan is dat in het hele stuk te horen omdat ik dan gespannen speel of het wel zal lukken. Speel ik echter wat uit mn hoofd, nu bv bekende melodieen uit de Mattheus Passion van Bach, dan klinken die wel goed. Je weet dan vooraf wat de volgende toonhoogte is, je kun je je daar al op instellen, ook door het lanzame tempo, en je zodoende helemaal toeleggen op een mooie strijkbeweging waardoor de klank ook prachtig wordt. Zodra er echter iemand in de kamer is wordt het al wat meer geforceerd omdat je dan geen fouten wil maken en dat hoor je dan gelijk. M.a.w. volgens mij is het in de eerste plaats het beheersen van het te spelen stuk en zelfvertrouwen en daarnaast volledige concentratie.
Dus, Adagio, Jaap: Is de conclusie dat telkens weer aan een verwachtingspatroon willen voldoen, moeten voldoen. We willen uitblinken, we willen perfect en foutloos spelen en juist als we gewoon, eventueel uit het hoofd zo als Jaap het aangeeft , dan gaat het wel. Het verschil tussen van af papier spelen of uit je hoofd (solisten doen dit) is dat je het stuk kent… en het precies gaat naspelen, als een pop/machine of dat je muziek gaat maken en je ziel en zaligheid in een bepaald stuk gooit. Dan gaat een stuk leven , komt tot leven. Uit het hoofd spelen, De lessenaar er voor, Metz of Sevsick (ik hoop dat ik het goed schrijf) en gewoon de lessen herhalen. Als een bepaald patroon, melodie er in zit zit hij /zij er ook in. Of de fouten die er insluipen vergeefbaar zijn, zelfs Heifetz miste soms een nootje. Dus, gewoon spelen en het liefst met instrumentalisten, muzikanten om je heen. Remi
Ik heb geen illusies dat ik ooit nog eens in een ensemble of zo zal spelen. Daarom zoek ik mijn vermaak in het solo spelen. En als je dan bv "Lam Gods dat zo onschuldig" speelt kun je je daarin, zoals Adagio zich wenst, helemaal in uitdrukken. Daarbij kun je van van het ritme naar believen afwijken om zo de mooiste klanken helemaal tot hun recht te laten komen. Misschien niet om aan te horen geen strak ritme maar je kunt er wel je gevoel in kwijt en dat is wat een mens soms nodig heeft. Als ik de laatste regel speel "Ja 'k weet dat Gij onschuldig zijt" komt dat uit het hart en kan, voor mijn gevoel, niemand mij dat verbeteren. Dat gevoel heb ik niet bij een stomme etude en die zal bij mij dan ook altijd wel houterig blijven klinken terwijl die bij mn docente wel als een melodie klinkt.
Dank jullie voor de reacties, Remi, Jaap: Het weinig muzikaal spelen heeft idd te maken met het te goed willen doen (ben ook een volwassen beginner) en de aandacht nog nodig hebben bij andere dingen. Uit mijn hoofd leren is inderdaad een oplossing, alleen duurt het wel een tijd voor ik een heel stuk echt uit mijn hoofd ken, met etudes is dat in 1 week niet te doen en daarna gaan we meestal toch weer verder... Jaap, ik ken dat (on)bewust aanhikken tegen moeilijke noten ook wel. Je weet dat die 'vreselijke' maat eraan zit te komen en dus gaat de rest ook minder. Mijn docent raadt dan aan om moeilijke maten / grepen wel uit je hoofd te leren, zo wordt je niet afgeleid door het notenbeeld en kan je je volledig focussen op de maat. Jaap, volgens mij heb ik het al eerder gezegd: ik heb veel respect voor latere beginners. Wij zullen als volwassenen het podium misschien niet halen, maar voor jezelf is het toch heerlijk om je verder te ontwikkelen? Volhouden hoor! Wat de muzikaliteit betreft: misschien wil ik alles te snel: zuiver spelen, positie vibrato. Het komt allemaal wel, Tegenwoordig leer je dingen zo snel, maar een (strijk) instrument bespelen is gewoon heel moeilijk als je het echt goed wilt doen. Dat kost tijd. Vanmiddag heb ik erg gelet om meer muzikaal spelen. Met veel moeite krijg ik er af en toe dan mooie stukken uit met vibrato Maar helaas gaat het soms dan weer wel ten koste van de intonatie. Maar goed, ik probeer elk mooi stukje te koesteren, de rest komt vanzelf als ik hard blijf werken !
Waarom zing je niet de dingen die je ook 'muzikaal' wilt spelen? Als je zingt heb je nl. geen last van technische beperkingen. Of zing en ga op de muziek bewegen, gewoon in je huiskamer. Niemand die het hoeft te zien, dus je kan zo gek doen als je wilt. Als je daarna meteen je instrument pakt en gaat spelen, zul je merken dat er al een hoop meer muziek in zit. En als je een goede docent hebt, kent die vast nog veel meer 'trucs' om de muziek uit de muziek te halen.
Toch zijn er stukken die erg moeilijk zijn omdat er je niets mee hebt. Die moeten toch op één of ander manier in je gevoel gaan zitten. Sta je zelf toe dat dat tijd mag kosten. Toegegeven, soms wil ik ook sneller dan dat ik kan. Ben zelf mid-veertig en heb net 13 maanden viool les
Vergeet ook niet om de stukken die je studeert voor publiek te spelen. Ook al ben je een absolute beginner, het is van belang vanaf het eerste moment regelmatig voor publiek te spelen. Je kan bijvoorbeeld na het avondeten nog even musiceren voor je vrouw, kinderen, vrienden of kennissen uit de buurt. Je leert dan om datgene dat je voelt bij het spelen van de muziek ook over te dragen op je publiek en de trucjes die je op les geleerd hebt in de praktijk toe te passen. Bovendien kan je zo podiumangst leren beheersen.
