Wanneer ik mijn viool bekijk, valt het mij op dat de onderkant van de hals niet gelakt is. Bij andere violen is dat ook zo. Waarom eigenlijk?
Lak is glad en gaat aan de hand en duim "plakken". Kaal hout, eventueel voorzien van een beschermend dun laagje schellakpolitoer voelt prettiger en je kunt hand en duim vrij bewegen bij positiewisselingen.
@koffienee1: Je zegt dat de onderkant van de hals niet is gelakt, maar vermoedelijk bedoel je dat de hele hals niet is gelakt. De halsvoet is wél gelakt. Eigenlijk kan gesteld worden, dat de plaats waar de linker hand zich kan begeven bij het spel –ook in de diverse posities- geen kleurlak is aangebracht. Ik denk dat er geen kleurlak is aangebracht omdat die toch spoedig zou wegslijten en dat gebeurt natuurlijk onregelmatig. Op zo’n moment ziet de hals er dan niet echt fraai uit: vlekkerig als een Dalmatiër. Ik denk – in tegenstelling tot wat Bert beweerde- dat ook schellak gaat plakken. Als dat niet zo zou zijn, is er geen enkel argument tegen, om de hals niet van een gekleurde schellak te voorzien. De halzen die ik aan mijn instrumenten aflever worden zodanig behandeld dat er geen absorptie meer kan plaats vinden. Daarna wordt die voorzien van een dunne laag van een bepaalde beits, waardoor de vlammen extra mooi uitkomen. (Voorop gesteld dat het toegepaste hout gevlamd is). Vervolgens nog een aantal lagen van een andere substantie om te voorkomen dat de beits er af zou slijten. Na voldoende droging spiegelglad gepolitoerd. Frits
Er zijn allerlei mogelijkheden om de hals een wat minder wit uiterlijk te geven. Beits kan, al vind ik dat zelf niet mooi, een beetje aardkleur om de vlam te accentueren of een beetje kleur door de schellak. Schellak dun aangebracht en na droging behandeld met heel fijne staalwol voelt aan als onbehandeld hout en dat is ook de bedoeling. Probeer het maar eens!
Ja er zijn vele mogelijkheden en iemand zal een bepaalde voorkeur boven de andere methode hebben, dat zal altijd wel zo blijven. Waar ik me altijd verre van houd, is het gebruik van chemicaliën om het beoogde resultaat te krijgen. Zo promoot Möckel het gebruik van Kaliumchromaat gevolgd door bestraling van de zon (UV-straling) als beits. Misschien dat ten tijde van het schrijven van Möckel (1954) er nog geen beits op waterbasis bestond? Frits
Ik kocht eens een fabrieks-altviool. Volgens mij lakten ze die instrumenten met de spuit, voor het aanbrengen van de toets misschien, want de hele hals was gelakt. Het instrument was (en is nog steeds) verrassend mooi van klank, maar er viel bijna niet op te spelen qua positiewisseling, vanwege dat geplak van de duim aan de hals. Op een dag heb ik ultrafijn schuurpapier gekocht en heb, héél voorzichtig, daar waar mijn duim de hals raakt, die laklaag weggeschuurd. Het hout is daar nu een beetje zwartig omdat het onbehandeld is, maar het positiewisselen gaat uitstekend nu.
